Harper keek net zo nieuwsgierig terug. ‘Ja. Hoezo?’
‘Nou,’ zei hij zonder zijn teleurstelling te verbergen, ‘ik begon bijna te denken dat je het als smoes gebruikte om mij te zien.’
‘Echt niet.’ Ze sloeg haar ogen neer en lachte.
Daniel glimlachte, maar hij zat klaar om haar weerwoord tegen te spreken toen Pearl naar hun tafeltje kwam om Harpers bestelling op te nemen. Pearl was een gezette vrouw die haar inmiddels grijze haar zelf verfde, waardoor het nu blauw was.
‘Smaakte de soep?’ vroeg Pearl terwijl ze Daniels soepkom pakte.
‘Heerlijk, Pearl. Zoals altijd.’
‘Waarom kom je hier dan niet vaker eten?’ zei Pearl. Vervolgens wees ze naar zijn tengere figuur. ‘Er blijft niets van je over. Wat eet je eigenlijk op die boot van je?’
‘Lang niet zoiets lekkers als bij jou,’ gaf Daniel toe.
‘Nou, dan weet ik wel iets voor je. De airconditioning bij mijn dochter is weer eens kapot. Die nietsnut van een man van haar krijgt hem niet aan de praat en zij zit met twee kleine kinderen in een piepklein appartement,’ zei Pearl. ‘Ze kunnen nu de temperatuur niet meer regelen, dus als jij vanavond bij haar langs zou willen gaan om ernaar te kijken, krijg je een grote pan soep van mij.’
‘Afgesproken,’ zei Daniel met een glimlach. ‘Zeg maar tegen je dochter dat ik rond zes uur langskom.’
‘Mooi. Je bent een schat, Daniel.’ Pearl knipoogde naar hem en wendde zich vervolgens tot Harper. ‘Wat kan ik voor je doen?’
‘Een Cherry Coke graag. Verder niets.’
‘Een Cherry Coke. Komt eraan, hoor.’
‘Je mag best iets meer bestellen,’ zei Daniel toen Pearl weg was. ‘Het was een grapje dat ik alleen maar iets kleins met je wilde eten.’
‘Weet ik wel, maar ik heb eigenlijk geen honger.’ In werkelijkheid zat er een knoop in haar maag vanwege Luke. Sinds ze hier was binnengekomen, was dat nare gevoel wel een beetje gezakt, maar honger had ze niet.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Daniel weer. ‘Je bent toch niet zo’n meisje dat niet wil eten in het bijzijn van een jongen op wie ze indruk wil maken?’
Harper moest lachen om zijn veronderstelling. ‘Ten eerste probeer ik helemaal geen indruk op je te maken. En ten tweede ben ik niet zo’n meisje. Ik heb gewoon geen honger.’
‘Alsjeblieft,’ zei Pearl terwijl ze het glas op tafel zette. ‘Willen jullie nog iets anders?’
‘Nee, het is goed zo. Dank je.’ Harper glimlachte naar haar.
‘Oké. Ik hoor het wel als jullie nog iets wensen.’ Voordat Pearl verdween, raakte ze Daniels arm even aan en wierp hem een dankbare glimlach toe.
‘Begrijp ik het nou goed?’ vroeg Harper op gedempte toon. Ze boog zich naar hem toe zodat Pearl het niet kon horen. ‘Krijg jij uitbetaald in soep?’
‘Soms,’ zei Daniel schokschouderend. ‘Ik ben een soort manusje van alles. Ik doe allerlei klusjes. Pearls dochter heeft niet zoveel geld, dus help ik haar af en toe.’
Even keek ze hem met een peilende blik aan. Toen zei ze: ‘Dat is echt heel aardig van je.’
‘Je doet net alsof dat je verbaast,’ zei Daniel lachend. ‘Ik bén gewoon een aardige jongen, hoor.’
‘Zo bedoelde ik het niet,’ zei ze haastig.
‘Dat weet ik wel,’ zei hij. Hij keek toe hoe ze een klein slokje van haar cola dronk. ‘Dus meestal lunch je op je werk, en vandaag ga je naar een restaurant terwijl je niet eens honger hebt. Waarom ben je eigenlijk hier?’
‘Ik moest er even uit.’ Ze keek hem niet rechtstreeks aan, maar richtte haar blik op de dikke zwarte, getatoeëerde takken die uit de mouw van zijn T-shirt over zijn arm kropen. ‘Een vriend van me wordt vermist.’
‘Jee, wat is er toch allemaal aan de hand?’ zei hij plagend. ‘Eerst wordt je zus vermist en nu een vriend.’ Zijn glimlach verdween van zijn gezicht toen hij haar ernstige blik zag. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Wat is er gebeurd?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet. Hij is eigenlijk een vriend van een vriend. Ik heb zelfs heel kort iets met hem gehad. Sinds afgelopen maandag is hij verdwenen.’
‘Is dat die jongen die in de krant stond?’ vroeg Daniel.
Ze knikte. ‘Ik las het vlak voordat ik hier kwam en wilde het gewoon... ik moest even mijn zinnen verzetten.’
‘Sorry dat ik erover begon.’
‘Dat kon jij toch niet weten.’
‘Hoe is het trouwens met je zus?’ vroeg Daniel, het gesprek over een andere boeg gooiend.
‘Wel goed, volgens mij,’ zei ze met een berouwvolle blik. ‘Ik heb je nog niet eens fatsoenlijk bedankt voor je hulp.’