En toch was het gebeurd. Hoe kon het anders dat ze met een kater op het strand was aangespoeld?
Niet dat alles wat er die avond was gebeurd aan de drank te wijten viel. Voordat ze uit de fles had gedronken, was het ook al een beetje een rare warboel geweest. Ook vond ze het vreemd dat het drankje zo stroperig was. Het had de dikte van honing, maar het smaakte heel anders.
Misschien waren de gebeurtenissen helemaal niet aan de alcohol te wijten. Maar wat was er dan aan de hand geweest? Zouden ze er drugs of vergif in hebben gedaan? Of was het een toverdrankje? Het zou haar niets verbazen wanneer Penn een heks zou blijken te zijn.
Hoe dan ook, er was haar iets toegediend en ze zou er waarschijnlijk nooit achter komen wat het was en waarom. Eigenlijk deed het er ook niet toe. Ze hadden haar iets gegeven en ze wist niet waarom. Maar het allerergste was dat ze niet wist wat er daarna was gebeurd. Waarschijnlijk hadden ze haar bewusteloos in zee gegooid en had ze in de val een rots geraakt. Vandaar al die schrammen op haar lijf.
Of toch niet? Als ze bewusteloos in het water was gegooid, zou ze verdronken moeten zijn. Of richting open zee moeten zijn afgedreven. Hoe kon ze met alleen maar wat schrammen en blauwe plekken op het strand zijn aangespoeld? Het was een wonder dat ze nog leefde.
Haar gedachten werden ruw verstoord door Harper die haar kamer binnenkwam.
‘Shit,’ zei ze. ‘Ik werd net gebeld door Marcy. De computer in de bibliotheek schijnt te zijn gecrasht en ik moet haar helpen.’
Gemma kwam overeind. Ze voelde zich veel beter dan vanochtend. De pijn was weg en de huid rondom haar verwondingen was veel minder rood en gezwollen. Ze voelde zich nog wel plakkerig en vies, maar voor de rest ging het alweer best aardig.
‘Red jij je hier alleen? Ik ben over een uurtje terug.’
‘Ja, hoor,’ zei Gemma. ‘Ik denk dat ik zo ga douchen. Ga jij je gang nu maar.’
‘Oké dan,’ reageerde Harper, maar ze beet op haar lip en bleef aarzelend staan. ‘Ik heb mijn telefoon bij me, dus als er iets is, bel je me. Doen, hoor.’
Gemma knikte. ‘Oké. Maar ik red me heus wel, hoor.’
Nadat Harper was vertrokken, ging er een golf van opluchting door Gemma heen. Met haar zus om zich heen die alsmaar op haar huid zat en telkens vragen stelde over wat er was gebeurd, voelde ze zich nog schuldiger en kon ze bovendien niet rustig nadenken.
Natuurlijk bedoelde ze het goed. Dat wist Gemma ook wel. Per slot van rekening had ze het aan zichzelf te danken dat Harper overdreven bezorgd was. Maar af en toe had ze gewoon wat meer ruimte nodig.
Na het auto-ongeluk was Harpers houding ten opzichte van Gemma veranderd. Ze was zich extra verantwoordelijk voor Gemma gaan voelen.
In het begin had Gemma er geen problemen mee gehad. Ze vond het eigenlijk wel fijn. In de periode dat haar moeder in coma lag, had ze zich totaal verloren gevoeld. Achteraf begreep ze dat ze altijd een moederskindje was geweest en als Harper zich niet over haar had ontfermd, zou ze er waarschijnlijk aan onderdoor zijn gegaan.
Maar na verloop van tijd begon ze zich steeds sterker te voelen. Ze kreeg steeds meer plezier in het zwemmen. Ze was altijd al een waterrat geweest, maar vanaf die periode kon ze er geen genoeg meer van krijgen. Het water was de enige plek waar ze zich vrij voelde, vooral wanneer Harper thuis te dicht op haar huid zat.
Gemma verwachtte niet anders dan dat Harper haar weer scherper in de gaten zou gaan houden na deze domme actie. Voorlopig zou ze geen stoom kunnen afblazen in de baai, maar gelukkig had ze de zwemtraining nog. En ze kon lekker lang in bad.
Even overwoog ze om nu in bad te gaan, maar omdat ze zich zo vies voelde, was ze bang dat het bad binnen een paar seconden in een zandbak zou veranderen. Douchen was verstandiger.
Terwijl ze wachtte tot het water warm genoeg was, zette ze de cd-speler in de badkamer aan. Haar vaders cd van Bruce Springsteen schalde uit de speakers. Gemma zocht in de stapel cd’s in de kast naar haar eigen muziek.
Op de een of andere manier kon ze geen geschikte muziek vinden. Het voelde allemaal misplaatst. Na een paar minuten zette ze de cd-speler uit. Dan maar helemaal geen muziek.
Ze kleedde zich tot op haar ondergoed uit. Voordat ze in de douche stapte, bekeek ze zichzelf van alle kanten in de spiegel. Vanaf haar onderrug tot aan haar schouderbladen zat een enorme bloeduitstorting, paars met een groen randje. Voorzichtig raakte ze de plek aan. Het was pijnlijk, maar lang niet zo erg als ze had gedacht.
Het warme water zou haar goeddoen. Haastig stapte ze in de douche en zodra ze het verkwikkende water over zich heen voelde stromen, knapte ze helemaal op.
Terwijl ze bezig was haar haren te wassen, begon ze onwillekeurig te zingen. Eerst het recentste nummer van Katy Perry, maar algauw neuriede ze een deuntje dat op de een of andere manier in haar hoofd was blijven hangen. Ze wist niet meer waar ze het liedje van kende.