‘Bah, wat smerig!’ zei Gemma kuchend. Ze veegde haar mond af. ‘Wat is het eigenlijk?’
‘Mijn speciale cocktail,’ zei Penn glimlachend.
Gemma hield de fles vol weerzin van zich af, waarop Thea hem uit haar handen griste. Ze gooide haar hoofd in haar nek en nam een paar flinke slokken. Alleen al Thea zo te zien drinken zorgde ervoor dat Gemma echt moest overgeven.
Penn slaakte een kreet en gaf Thea een klap in haar gezicht, waardoor de fles door de lucht vloog. De donkerrode vloeistof spatte tegen de wanden van de grot, maar Penn vond het kennelijk niet zonde van het drankje.
‘Dat is niet voor jou! Dat weet je best.’
‘Ik had het nodig!’ beet Thea haar toe. Met haar hand veegde ze haar mond af en likte vervolgens haar hand af om geen druppel verloren te laten gaan. Even was Gemma bang dat Thea over de grond zou kruipen om elke druppel op te likken.
‘Wat was het nou?’ vroeg Gemma. Ze begon al een beetje te lallen. De inham leek ineens naar één kant over te hellen en ze moest Lexi vastgrijpen om niet om te vallen. Alles begon te draaien. Ze hoorde Penn praten, maar haar stem klonk alsof ze onder water was.
‘Dat is niet...’ bracht Gemma hortend uit. ‘Wat heb je gedaan?’
‘Het komt goed,’ zei Lexi. Om haar te troosten sloeg ze een arm om haar heen.
Gemma kwam overeind, duwde Lexi’s arm van zich af en viel bijna voorover in het vuur. Penn pakte haar net op tijd vast. Gemma probeerde haar van zich af te duwen, maar ze had de kracht er niet meer voor. Alle energie leek uit haar lichaam weggesijpeld en ze kon haar ogen niet openhouden. Alles om haar heen werd zwart.
‘Later zal je ons hier dankbaar voor zijn,’ fluisterde Penn in haar oor. Het was het laatste wat Gemma hoorde.
9
Vermist
‘Waar is je zus?’ Brian had Harpers slaapkamerdeur met zoveel kracht opengegooid dat de deurklink tegen de muur sloeg.
‘Wat?’ Harper draaide zich in bed om, wreef in haar ogen en keek haar vader aan. ‘Waar heb je het over? Hoe laat is het?’
‘Ik ben net op. Gemma is er niet.’
‘Heb je op haar kamer gekeken?’ vroeg Harper slaapdronken.
‘Nee, Harper, het leek me beter om eerst op jouw kamer te kijken,’ snauwde Brian.
‘Sorry, pap. Ik ben ook net wakker.’ Ze kwam overeind en zwaaide haar voeten over de rand van het bed. ‘Ze is gisteravond gaan zwemmen. Misschien is ze de tijd vergeten.’
‘Tot vijf uur ’s morgens?’ vroeg Brian. Zijn stem klonk ongerust.
Harper wist dat hij terugdacht aan het verkeersongeluk. Toen was ze met haar moeder ’s avonds op weg naar een pizzafeestje en had Brian pas weer van hen gehoord toen het ziekenhuis de volgende morgen belde met het bericht dat zijn vrouw in coma lag.
‘Er is niks aan de hand,’ zei Harper haastig om haar vader gerust te stellen. ‘Ze is vast iets anders gaan doen. Je weet hoe Gemma is.’
‘Ja, daarom maak ik me ook zo’n zorgen.’
‘Dat is niet nodig,’ probeerde Harper haar vader te sussen. Ze haalde een hand door haar warrige haren. ‘Ik weet zeker dat Alex bij haar is. Ze ligt vast ergens op het strand te slapen.’
‘Denk je dat ik minder ongerust ben als ik weet dat Alex bij haar is?’ vroeg Brian, maar toch leek hij iets te kalmeren. Ze kon inderdaad beter ergens met een jongen zijn dan gewond of dood.
‘Ze is oké,’ herhaalde Harper. ‘Je kunt rustig naar je werk gaan. Ik ga haar zoeken.’
‘Ik kan toch niet gaan werken als mijn dochter spoorloos verdwenen is?’ zei Brian.
‘Ze is niet spoorloos verdwenen,’ hield Harper vol. ‘Ze is gewoon de tijd vergeten. Het komt allemaal goed.’
‘Ik ga haar met de auto zoeken,’ zei Brian terwijl hij de kamer uit liep.
‘Pap, je kunt niet van je werk wegblijven. Je hebt al zoveel dagen gemist toen je je in februari in je arm had gesneden. Straks raak je je baan nog kwijt.’
‘Maar...’ Brians stem stierf weg. Hij wist dat ze gelijk had.
‘Ik weet zeker dat Gemma niets mankeert,’ zei Harper. ‘Ze kan elk moment thuiskomen. Ga nou maar werken. Laat mij naar haar op zoek gaan en als ik haar binnen twee uur niet heb gevonden, kom ik je ophalen. Oké?’
Besluiteloos stond Brian in de deuropening van Harpers kamer. Hij zag er mager en bleek uit. Harper had gelijk. Hij kon onmogelijk zijn baan en de zorg voor zijn gezin op het spel zetten, alleen maar omdat Gemma niet op tijd was thuisgekomen.
‘Goed dan,’ zei hij tussen samengeknepen lippen. ‘Ik hoop dat je haar vindt. Maar als je haar om zeven uur nog niet hebt gevonden, kom je me halen. Oké?’
Harper knikte. ‘Doe ik. En ik bel je zodra ik haar heb gevonden.’