Weer maakten de mensen ruim baan, zodat Lexi met Luke naar de kraampjes kon lopen.
Thea kwam achter hen aan, maar Penn bleef bij de picknicktafel.
Alex staarde Lexi na totdat ze niet meer te zien was.
Gemma zou zijn starende blik vast en zeker zijn opgevallen als ze Lexi niet zelf ook had nagekeken.
‘Nou, ik wens jullie nog een fijne middag,’ zei Penn in het algemeen, maar haar blik was op Gemma gericht. ‘We zien elkaar wel weer, denk ik.’
‘Veel plezier,’ mompelde Alex. De woorden kwamen er een beetje verdwaasd uit.
Penn lachte en liep weg.
‘Wat bizar, zeg,’ zei Harper toen Penn weg was. Ze schudde haar hoofd. Het was alsof ze had gedroomd en de meisjes er niet echt geweest waren.
‘Volgens mij hebben ze haar vermoord,’ zei Marcy. Haar ogen waren smalle spleetjes en ze knikte tegen zichzelf. ‘Ik weet het niet, hoor. Ik vertrouw die meiden voor geen cent.’
8
De inham
Meteen na zonsondergang sprong Gemma op haar fiets en reed naar de baai. Haar laatste training was alweer drie dagen geleden en om Harper een plezier te doen was ze ook ’s avonds niet gaan zwemmen. Ze had er nu dus extra veel zin in.
Hoewel ze een gezellige picknick met Alex achter de rug had, kon ze niet wachten om te gaan zwemmen. Trouwens, gezellig was te zwak uitgedrukt, het was in één woord fantastisch geweest.
Een deel van de middag hadden ze met Harper en Marcy doorgebracht en dat was verrassend goed gegaan. Gemma wist namelijk niet hoe Harper zou reageren op het feit dat Alex en zij iets hadden. Kennelijk kon Harper er wel mee leven.
Uiteindelijk waren Alex en Gemma hun eigen weg gegaan, en toen werd het pas echt leuk. Hij deed allerlei kleine dingetjes waarvan haar hart oversloeg. Hij struikelde over zijn eigen woorden als hij indruk op haar probeerde te maken en hij glimlachte zoals ze hem nog nooit had zien glimlachen. Ze dacht dat ze hem lang genoeg kende om al zijn glimlachjes te kennen, maar deze had ze nog nooit gezien. Het was een kleintje, bijna een grijns, maar zijn ogen deden net zo hard mee.
Om acht uur had hij haar thuis voor haar deur afgezet. Net als zij wist ook hij dat Harper en Brian binnen waren, dus ze ging ervan uit dat hij haar niet zou zoenen. Maar dat deed hij wel. Niet lang of diep, maar respectvol en voorzichtig. Dat was juist fijn.
Vóór Alex had Gemma met twee jongens gezoend. De ene keer was na een weddenschap toen ze net op de middelbare school zat en haar enige echte kus was met een vriendje met wie ze toen drie weken verkering had. Hij had haar zo woest gekust dat ze naderhand het gevoel had dat haar gezicht onder de blauwe plekken zat.
Alex’ kussen waren het tegenovergestelde. Ze waren lief, volmaakt. Als ze eraan terugdacht, begon haar huid te tintelen.
Vreemd dat het haar niet eerder was opgevallen hoe geweldig Alex was. Had ze dat maar eerder gezien, dan hadden ze veel vaker zo fijn kunnen zoenen.
Zoals altijd reed Gemma over de kade naar de plek waar ze haar fiets het beste kon neerzetten. Toen ze Daniels boot De Flierefluiter passeerde, hoorde ze Led Zeppelin keihard uit de kajuit schallen. Als het stil was geweest, zou ze zijn afgestapt om hem nogmaals te bedanken voor zijn hulp, maar nu wilde ze hem niet storen.
Nog steeds begreep Gemma niet waarom Harper zo had staan schreeuwen tegen Daniel. Ze snapte niet wat ze tegen hem had. Oké, Daniel was dan misschien een nietsnut die zijn leven niet op orde had, maar dan kon hij toch nog wel een aardige jongen zijn?
Telkens wanneer Gemma naar de haven ging om haar vader zijn lunch te brengen, had Daniel haar vriendelijk gegroet. Toen de ketting een keer van haar fiets was gegaan, had hij geholpen hem er weer op te leggen.
Aan het einde van de kade zette ze haar fiets op slot en kleedde zich tot op haar badpak uit. Ze dook het water in en zwom de baai in.
Vanwege de festiviteiten van die middag waren er meer mensen op het strand en in de jachthaven dan normaal om deze tijd. Om een beetje privacy te hebben moest Gemma een stuk verder zwemmen dan anders. Dat kwam eigenlijk heel goed uit, want zo kon ze haar trainingsachterstand een beetje inhalen.
Toen ze de mensen op het strand niet meer kon horen, liet ze zich op de rug uitdrijven, heen en weer dobberend op de lichte golfslag. Ze staarde omhoog naar de nachtelijke hemel, vol bewondering voor de schoonheid ervan. Ze begreep helemaal waarom Alex zo van sterren hield. Bijna net zoveel als zij van water hield.
Ze vroeg zich af of er iemand was die meer van zwemmen hield dan zij. Harper in elk geval niet. Ze durfde niet eens op haar rug te drijven, uit angst dat het getij haar mee zou voeren en ze voor altijd op zee zou moeten ronddobberen.
Die gedachte had Gemma nooit angst ingeboezemd. Integendeel. Voor haar was het eigenlijk meer een droom om op de golven te worden meegevoerd.
‘Gemma.’ Haar naam galmde door de lucht, als een lied.