‘Waarom eigenlijk niet?’ Ze hield haar hoofd een beetje schuin zodat ze hem kon aankijken.
‘Ach,’ zei hij peinzend. Hij schoof heen en weer op de deken en zijn hand raakte heel even die van Gemma aan. ‘Het zou fantastisch zijn om de ruimte in te gaan, maar toch blijf ik liever op aarde om daar iets te betekenen. Ik wil alles weten over het weer en de atmosfeer. Er zouden bijvoorbeeld heel wat mensenlevens gespaard kunnen worden als we stormen eerder kunnen voorspellen.’
‘Dus je blijft liever op aarde om mensen te helpen in plaats van dat je de ruimte in gaat?’ Ze staarde hem verbaasd aan. Alex was echt volwassen geworden. En dan niet alleen wat zijn kaaklijn en de donkere haartjes op zijn buik betrof, maar ook vanbinnen was hij veranderd. Hij was ineens niet meer de jongen die de hele dag zat te gamen. Hij was een man die zich betrokken voelde bij de wereld om hem heen.
‘Ja.’ Hij draaide zich naar haar toe. Even keken ze elkaar aan en toen zei hij: ‘Is er iets? Je kijkt me zo vreemd aan.’
‘Hoe dan?’ zei Gemma. Terwijl ze het zei, wendde ze haar blik af, uit angst dat haar ogen haar ware gedachten zouden verraden.
‘Je vindt het zeker gek, hè?’ vroeg Alex terwijl hij haar nog steeds aankeek. ‘Je vindt me zeker een nerd omdat ik weerpatronen wil onderzoeken.’
‘Nee hoor, dat vind ik helemaal niet.’ Ze glimlachte verlegen. ‘Ik bedoel, je bent natuurlijk wel een nerd, maar dat wist ik toch al.’
‘Oké, ik ben een nerd,’ zei Alex. Het klonk gelaten, waardoor Gemma in de lach schoot. Zonder erbij na te denken voegde hij eraan toe: ‘En jij bent mooi.’ Meteen wendde hij zijn blik van haar af. ‘Sorry,’ mompelde hij. ‘Dat had ik nooit moeten zeggen. Wat ben ik toch een sukkel. Het spijt me.’
Gemma bleef een ogenblik doodstil liggen. Ze staarde omhoog naar de sterren terwijl Alex zich naast haar lag op te vreten van schaamte. Ze zei niets omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, laat staan wat ze moest denken van zijn spontane uitbarsting. ‘Zei je... eh... dat je me mooi vond?’ zei ze na een lange stilte.
‘Ja, maar... eh... ik...’ Alex ging met de rug naar haar toe overeind zitten alsof hij afstand tussen hen wilde scheppen. ‘Ik weet niet waarom ik dat zei. Het floepte er zomaar ineens uit.’
‘Zomaar ineens?’ herhaalde Gemma plagerig. Ze ging ook overeind zitten.
Alex boog zich voorover en leunde met zijn armen op zijn knieën. ‘Ja,’ zei hij met een zucht. ‘Toen je daarnet lachte, was je echt heel mooi. Ik weet het niet... maar ik kon het gewoon niet voor me houden. Alsof ik mezelf niet onder controle had of zo.’
‘Hé.’ Ze glimlachte. ‘Vind je me echt mooi?’
‘Eh... ja.’ Weer zuchtte hij en wreef over zijn arm. ‘Dat is gewoon zo. Je bent een knap meisje. Dat weet je zelf ook wel.’ Hij keek omhoog naar de lucht en vloekte binnensmonds. ‘Waarom moest ik dat nou hardop zeggen?’
‘Het geeft niet.’ Gemma bewoog zich dichter naar hem toe zodat ze vlak achter hem zat. Hun schouders raakten elkaar. ‘Ik vind jou ook mooi.’
‘Wat?’ Alex draaide zijn gezicht naar haar toe.
‘Yep,’ verzekerde ze hem met een grijns.
‘Ik ben een jongen, hoor. Jongens zijn niet mooi.’
‘Toch is het zo.’ Haar glimlach verdween en ze trok nerveus met haar mond.
Alex’ donkere ogen keken haar onderzoekend aan. Zijn gezicht was bleek en in zijn ogen lag een angstige blik, alsof hij heel goed wist wat er ging gebeuren en er tegelijkertijd bang voor was. Toen boog hij zich naar haar toe en drukte zijn lippen zachtjes op haar mond. Het was een lief, onschuldig kusje, maar bij Gemma sloegen vanbinnen de vlammen uit.
‘Het spijt me,’ zei Alex toen hij zich van haar had losgemaakt.
‘Waarom zeg je dat?’ vroeg Gemma.
‘Weet ik niet.’ Hij lachte en schudde even met zijn hoofd.
‘Het spijt me eigenlijk helemaal niet.’
‘Mij ook niet.’ Ze glimlachte.
Net toen Alex zich weer naar haar toe boog, klonk Brians stem vanuit het huis.
‘Gemma!’
Meteen was de betovering verbroken. Alex sprong op alsof hij een elektrische schok had gekregen.
Gemma deed er iets langzamer over. ‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich voor haar vader.
‘Geeft niet, joh. Niets aan de hand.’ Alex wreef over zijn achterhoofd en staarde voor zich uit.
‘Zie ik je gauw weer?’ vroeg Gemma.
‘Ja, ja, natuurlijk,’ zei hij knikkend.
Haastig rende Gemma terug naar haar eigen huis. Haar vader hield de achterdeur al voor haar open. Toen ze naar binnen glipte, bleef Brian nog even staan om te zien hoe Alex met onhandige gebaren de deken opvouwde.