‘Kies jij maar,’ zei Gemma.
‘Nee, kiezen jullie maar iets uit,’ zei Nathalie. De glimlach op haar gezicht had iets treurigs. ‘Ik mag de muziek niet te hard zetten, maar we kunnen er wel heel zachtjes naar luisteren.’
‘Justin Bieber?’ stelde Harper voor, niet omdat het haar keuze was maar omdat ze wist dat Nathalie ervan hield.
‘Hij is goed, hè?’ zei Nathalie. Toen de muziek even later uit de speakers kwam, gilde Nathalie het uit van plezier. Ze plofte op het bed naast Gemma, zodat de koekjes uit de schaal vlogen. Gemma raapte ze op en schikte ze weer op precies dezelfde manier op de schaal, maar Nathalie had het niet eens in de gaten.
‘Hoe gaat het nu met je, mam?’ vroeg Harper.
‘Zijn gangetje,’ zei Nathalie schouderophalend. ‘Kon ik maar weer bij jullie wonen.’
‘Dat begrijp ik,’ zei Harper. ‘Maar hier wordt wel heel goed voor je gezorgd.’
‘Misschien kun je een keer bij ons op bezoek komen,’ zei Gemma. Ze had dit wel vaker voorgesteld, maar Nathalie was er nooit op ingegaan. Ze was al jaren niet meer thuis geweest.
‘Ik wil niet op bezoek komen,’ zei ze met een pruilend gezicht. Ze frunnikte aan de zoom van haar T-shirt. ‘Jullie hebben het vast heel gezellig met elkaar en er is niemand die de baas over jullie speelt.’
‘Nou, Harper speelt altijd de baas over mij, hoor,’ zei Gemma lachend. ‘En papa, niet te vergeten.’
‘O ja. Papa,’ zei Nathalie. ‘Daar had ik niet aan gedacht.’ Ze fronste nadenkend haar voorhoofd. ‘Hoe heet hij ook weer?’
‘Brian.’ Harper slikte moeizaam, maar wist toch een glimlach op haar gezicht te toveren. ‘Papa heet Brian.’
‘Ik dacht dat hij Justin heette.’ Ze maakte een wegwuivend gebaar met haar hand. ‘Als ik kaartjes kan krijgen, zouden jullie dan mee willen naar een concert van hem?’
‘Ik denk het niet,’ zei Harper. ‘We hebben het erg druk.’
Zo ging het gesprek een tijdje verder. Nathalie vroeg naar wat de meisjes hadden meegemaakt en ze vertelden de dingen die ze haar al honderden keren hadden verteld. Toen ze weggingen, voelde Harper zich zoals ze zich altijd voelde als ze wegging: uitgeput maar opgelucht.
Net als Gemma hield ze van haar moeder, en allebei waren ze blij om haar te zien, maar altijd vroeg Harper zich naderhand af of hun bezoek wel zin had, en voor wie.
5
Sterren kijken
Uit de vuilniszak steeg een kadavergeur op. Gemma kneep haar neus dicht en moest haar best doen om niet te kokhalzen toen ze de zak in de container achter het huis gooide. Ze had geen idee wat haar vader of Harper erin had gedaan, maar ranzig was het zeker.
Met haar hand wapperend voor haar gezicht liep ze weg en toen ze op veilige afstand van de container was, ademde ze de frisse lucht zo diep mogelijk in.
Ze wierp een blik op het huis van de buren. Dat deed ze de laatste tijd wel vaker, alsof ze onbewust op zoek was naar Alex. Deze keer had ze geluk. In het schijnsel van de tuinverlichting zag ze hem languit in het gras liggen. Hij staarde naar de lucht.
‘Wat ben je aan het doen?’ vroeg Gemma terwijl ze de tuin van de buren in liep.
‘Ik kijk naar de sterren,’ zei Alex.
Gemma had de vraag niet hoeven stellen, want ze wist het antwoord allang. Zolang als ze hem kende, had hij al vaker naar de sterren gekeken dan dat hij met zijn beide voeten op de grond stond.
Hij lag op een oude deken, met zijn vingers ineengestrengeld achter zijn hoofd. Het Batman-T-shirt was hem eigenlijk iets te klein, waarschijnlijk een overblijfsel uit de tijd vóór zijn laatste groeispurt. De stof spande over zijn gespierde armen en brede schouders, zodat vlak boven de rand van zijn jeans een stukje buik te zien was.
‘Mag ik erbij komen liggen?’ vroeg ze.
‘Eh... ja, natuurlijk.’ Alex schoof opzij om plaats voor haar te maken.
‘Dank je.’
De deken was niet erg groot, dus Gemma zat bijna tegen hem aan en toen ze ging liggen, stootte ze met haar hoofd tegen zijn elleboog. Haastig legde Alex zijn arm gestrekt naast zich.
Gemma voelde de warme huid van zijn arm tegen de hare, maar ze probeerde er geen aandacht aan te schenken. ‘Eh... waar kijk je precies naar?’ vroeg ze.
‘Naar de sterren. Ik heb je de sterrenbeelden toch al eens aangewezen?’ zei Alex.
Dat klopte. Heel vaak zelfs. Maar toen was ze nog heel jong geweest en had ze niet zo aan zijn lippen gehangen als nu.
‘Jawel, maar ben je naar iets speciaals op zoek?’
‘Nee, niet echt. Ik vind alle sterren gewoon fantastisch om naar te kijken.’
‘Ga je daarom naar de universiteit? Wil je er meer over weten?’
‘Over de sterren?’ zei Alex. ‘Ja, dat ook. Niet dat ik astronaut wil worden, hoor.’