Hij liet zijn blik een paar seconden op haar borsten rusten. Daarna sprong het stoplicht op groen en reed hij weer verder. 'Wat is mijn slechte gewoonte?'
'Je staart.'
Hij lachte. 'Als je dat een slechte gewoonte vindt, moet je me wérkelijk beter leren kennen.'
Ze legde haar hand op zijn dij en zei met haar meest sexy stem: 'Ik verheug me erop.'
Zijn huis was een grote teleurstelling. Het was een eenvoudig appartement in een derderangs motel. Een haveloos, rood spandoek aan de voorkant van het twee verdiepingen tellende gebouw maakte reclame voor speciale maandtarieven. Het gebouw stond in een vervallen buurt die niet bij zijn auto of zijn kleren paste.
Bij het zien van haar teleurstelling zei hij: 'Het is een miserabel onderkomen, maar het was het enige dat ik kon vinden toen ik hierheen verhuisde. Ik zoek iets anders.' Toen voegde hij er kalm aan toe: 'Als je wilt dat ik je terugbreng, zou ik dat begrijpen.'
'Nee.' Ze peinsde er niet over hem te laten denken dat ze een stom, preuts middelbareschoolmeisje was zonder zin voor avontuur. 'Sjofel is m.'
Het grootste vertrek van het appartement was zowel zitkamer als slaapkamer. De keuken was niet groter dan een flinke kast, en de badkamer was nóg kleiner.
In de kamer stonden een bed en een nachtkastje, een kast met vier laden, een luie stoel met een vloerlamp ernaast, plus een inklapbare tafel die lang genoeg was voor een computer met toebehoren. Het meubilair was van inferieure kwaliteit, maar alles was netjes.
Ze liep naar de tafel. De computer was al opgestart. Na een paar klikjes met de muis vond ze wat ze hoopte te vinden. Ze keek over haar schouder en zei glimlachend tegen hem: 'Dus je was daar vanavond niet toevallig.'
'Ik was daar om jou te zoeken.'
'Speciaal mij?' Hij knikte. Dat vond ze leuk. Heel leuk.
De met formica beplakte bar die de keuken van de zitkamer scheidde werd gebruikt als plank voor fotoapparatuur. Hij had een kleinbeeldcamera, een aantal lenzen en diverse accessoires, waaronder een draagbaar statief. Alles zag er complex en duur uit, misplaatst in het armzalige appartement. Ze pakte de camera en keek naar hem door de zoeker. 'Ben je beroepsfotograaf?'
'Het is maar een hobby. Wil je iets drinken?'
'Graag.'
Hij liep de keuken in en kwam terug met twee glazen rode wijn. Prima. Wijn gaf aan dat hij een verfijnde smaak en klasse had. Wijn klopte ook niet met het appartement, maar ze dacht dat zijn verklaring ervoor een leugen was. Dit was waarschijnlijk niet zijn hoofdverblijf, alleen zijn speelplaats. Uit de buurt van zijn vrouw.
Terwijl ze van haar wijn nipte keek ze rond. 'Waar zijn je foto's?'
'Ik laat ze niet zien.'
'Waarom niet?'
'Ze zijn voor mijn privé-verzameling.'
'Privé-verzameling?' Ze wierp hem een sluwe glimlach toe en wond een haarlok om haar vinger. 'Dat klinkt goed. Laat maar eens zien!'
'Het lijkt me beter van niet.'
'Waarom?'
'Ze zijn... artistiek.'
Hij keek haar opnieuw op die directe manier aan, alsof hij haar reactie peilde. Door zijn blik begonnen haar tenen te tintelen en haar hart te bonzen. Dat was in lange tijd niet gebeurd in het gezelschap van een man. Meestal was zij het die voor tintelingen en bonzende harten zorgde. Het was ongewoon en geweldig om degene te zijn die niet precies wist wat er zou gaan gebeuren. Super- spannend.
Stoutmoedig zei ze: 'Ik wil per se je privé-verzameling zien.'
Hij aarzelde even. Toen knielde hij neer, haalde een doos onder het bed vandaan, deed hem open en haalde er een standaardfotoalbum uit met een omslag van zwart namaakleer. Terwijl hij overeind kwam, drukte hij het tegen zijn borst. 'Hoe oud ben je?'
De vraag was een belediging, omdat ze er prat op ging dat ze veel ouder leek dan ze was. Ze had zich in geen jaren hoeven legitimeren. Eén glimp van de vlinder die op haar borst was getatoeëerd, en geen uitsmijter vroeg nog naar een legitimatiebewijs. 'Wat maakt het verdomme uit hoe oud ik ben? Ik wil de foto's zien. Trouwens, ik ben tweeëntwintig.'
Het was duidelijk dat hij haar niet geloofde. Hij deed zelfs een vergeefse poging om zijn glimlach te verbergen. Desalniettemin legde hij het album op de tafel en deed daarna een stap naar achteren. Zo achteloos mogelijk liep ze erheen en sloeg het album open.
De eerste foto was schokkend en liet niets aan duidelijkheid te wensen over. Gezien de hoek van waaruit hij was genomen, nam ze aan - terecht, zoals ze later ontdekte - dat het een zelfportret was.
'Vind je het aanstootgevend?' vroeg hij.
'Natuurlijk niet. Denk je dat ik nog nooit een erectie heb gezien?' Haar antwoord was lang niet zo blasé als ze het liet klinken. Ze vroeg zich af of hij haar hart kon horen bonzen.
Ze bladerde het hele album door. Ze bestudeerde elke foto en deed alsof ze net zo analytisch was als een kunstcriticus. Sommige waren kleurenfoto's, sommige zwart-wit, maar op de eerste na waren het allemaal foto's van naakte jonge vrouwen in een uitdagende pose. Ieder ander had ze misschien schunnig gevonden, maar zij was te mondain om nerveus te worden van uitvergrote geslachtsdelen.