Curtis ging weer zitten. 'Je hebt hem die avond tot een beroemdheid gemaakt.'
'Ongewild, dat kan ik je verzekeren. Klaar?' Ze startte de band.
Vrouwen zijn ontrouw, Paris. Waarom? Jij bent een vrouw. Als je een man hebt die hoegenaamd uit je hand eet, waarom wil je dan een andere? Is kwaliteit niet beter dan kwantiteit?
Het spijt me dat je vanavond ongelukkig bent, Valentino.
Ik ben niet ongelukkig, ik ben boos.
Niet elke vrouw is ontrouw.
Die ervaring heb ik wel.
Je hebt gewoon nog niet de juiste vrouw gevonden. Wil je vanavond een speciaal lied horen?
Wat bijvoorbeeld?
Barbra Streisand zingt een prachtige vertolking van 'Cry Me a River'. Het is een cliché, maar boontje komt om zijn loontje.
Speel het lied, Paris. Maar zelfs als ze gedumpt wordt zoals ze mij dumpte, zal het niet de vergelding zijn waar ik recht op heb.
Paris stopte het bandje en keek Curtis aan, die peinzend zijn ring ronddraaide om zijn vinger. Hij zei: 'Ik denk dat de vergelding waarop hij volgens hem recht had was: haar wurgen en haar lijk in een verdomde koeienwei begraven. Sorry voor mijn taalgebruik.'
Paris liet haar hoofd in haar handen zakken en masseerde haar slapen. 'Ik zou nooit uit zijn woorden hebben opgemaakt dat hij van plan was haar te doden.'
'Hé, dat moet je jezelf niet kwalijk nemen. Je bent geen gedachtelezer.'
'Ik bespeurde geen echte dreiging in hetgeen hij zei.'
'Dat zou niemand hebben gedaan. Bovendien, we gissen nog steeds. Misschien bestaat er geen enkele relatie tussen Valentino en Maddie Robinson.'
'Maar jij denkt dat er wél een relatie tussen hen bestaat, hè?'
Voor Curtis kon antwoorden duwde John Rondeau de deur open en wierp Paris een stralende glimlach toe. 'Goedemorgen.'
'Hallo, John.'
Het leek hem goed te doen dat ze zich zijn naam herinnerde. 'Maken jullie al vorderingen?'
'We denken van wel.'
'Ik ook.' Hij keek naar Curtis. 'Kan ik je even onder vier ogen spreken?'
Curtis kwam overeind. 'Over een seconde ben ik terug.'
'Ik zal kijken of ik andere telefoontjes van Valentino kan vinden.'
De rechercheur vertrok met de jongere man, maar bleef veel langer weg dan een seconde. Toen hij terugkeerde had ze opnieuw succes geboekt. 'Dit telefoontje staat op hetzelfde bandje, wat betekent dat ze niet meer dan een paar dagen na elkaar kunnen zijn gepleegd.
Hij is een compleet andere Valentino. Heel vrolijk. Hij beweert dat de ontrouwe minnares "voorgoed uit zijn leven" is, en hij benadrukt het woord "voorgoed". Je zult het verschil in zijn stemming op de band horen.' Ze voelde dat Curtis slechts met een half oor luisterde en afwezig leek. Daarom zweeg ze, en vroeg toen: 'Is er iets mis?'
'Misschien. Ik vind het afschuwelijk om te denken dat dit erg zou kunnen zijn, maar...' Hij wreef over zijn dikke nek, alsof die plotseling pijn deed. 'Ik neem aan dat je weet dat Malloy een zoon heeft.'
'Gavin.'
'Ken je hem?'
'Ik kende hem als kleine jongen, maar heb hem sinds zijn tiende niet meer gezien.' Curtis was duidelijk bezorgd. Ze voelde een steek van angst voor Dean. 'Waarom, brigadier? Wat is er met Gavin? Wat is er gebeurd?''Gavin?'
'Ja?'
Dean duwde de deur van Gavins slaapkamer open en ging naar binnen. 'Start je computer op.' 'Hè?'
'Je hebt me gehoord.'
Gavin lag in bed televisie te kijken. Hij had vast wel iets constructievers te doen dan te kijken naar een herhaling van een voetbalwedstrijd tussen twee Europese teams. Waarom was hij niet op en aangekleed en dééd hij iets in plaats van lui in bed te liggen?
Omdat ik hem daar niet toe heb gedwongen, dacht Dean.
Hij had een luie zoon omdat hij een luie ouder was geweest. Gavin aansporen om in actie te komen waren de ruzies die steevast volgden niet waard geweest. Om heibel te vermijden had hij de laatste tijd veel toegelaten. Dat had hij niet moeten doen. Hij hoefde zich bij Gavin niet populair te maken. Hij was zijn maatje niet, noch zijn zielenherder of zijn therapeut. Hij was zijn vader. Het was de hoogste tijd dat hij op een strengere manier zijn ouderlijk gezag begon uit te oefenen.
Hij trok de afstandsbediening uit Gavins hand en zette de tv uit. 'Start je computer op,' herhaalde hij.
Gavin ging rechtop zitten. 'Waarom?'
'Ik denk dat je dat wel weet.'
'Nee, dat weet ik niet.'
De oneerbiedige toon en de brutale blik wekten Deans woede op. Hij voelde zijn boosheid branden, als gloeiende kolen in zijn borst. Maar hij zou er niet aan toegeven. Beslist niet.
Met een strak gezicht zei hij: 'Of we gaan meteen naar het politiebureau, waar ze zitten te wachten om je over de verdwijning
van Janey Kemp te ondervragen. Of je start die verdomde computer van je op, zodat ik tenminste weet wat ons te wachten staat als ik je daarheen breng. In beide gevallen is je tijd om me te belazeren voorbij.'
Hij was die ochtend thuisgebleven om zijn aantekeningen uit te werken over een verdachte die hij een paar dagen geleden had ondervraagd. De rechercheur die de leiding over de zaak had begon ongeduldig te worden omdat het zo lang duurde voordat het rapport klaar was.