Ze wist het maar al te goed. Het liegen. De ontkenningen. De ontbrekende uren. De afgesloten deuren. Ja, ze wist hoe die dingen gingen. Zoals nü!Hier kreeg ze koude rillingen van. Dit was écht eng.
Hij was al een tijd geleden vertrokken, en ze wist niet wanneer hij terug zou komen. Ze vond dit niet leuk, ze wilde weg.
Maar haar handen waren vastgebonden. Letterlijk. En haar voeten ook. Het ergste was de naar metaal smakende tape waarmee hij haar mond had dichtgeplakt.
Vier - misschien vijf - keer in de afgelopen paar weken was ze met hem meegegaan naar deze plek. Altijd waren ze uitgeput maar supervoldaan vertrokken. De uitdrukking 'je suf neuken' schoot haar te binnen.
Maar hij had nooit bondage voorgesteld, of iets pervers. Nou... niets dat té pervers was. Dit was de eerste keer, en eerlijk gezegd hoefde het voor haar niet.
Een van de dingen die ze in het begin aantrekkelijk aan hem had gevonden, was dat hij mondain leek. Hij was opgevallen te midden van de rondzwervende menigte die voornamelijk bestond uit middelbareschoolleerlingen en studenten, op zoek naar drank, drugs en snelle seks. Nu en dan was er een zielige, ouwe vent die zich schuilhield in de bosjes en zijn penis liet zien aan iedereen die zo ongelukkig was zijn kant op te kijken. Maar deze man was zo niet. Hij was echt leuk.
Blijkbaar was zij hem ook opgevallen. Zij en haar vriendin Me- lissa hadden gemerkt dat hij met doelbewuste belangstelling naar hen keek.
'Misschien is hij een smeris,' mijmerde Melissa. 'Eentje die undercover werkt.'
Melissa was die avond erg gedeprimeerd omdat ze de volgende dag met haar ouders naar Europa moest vertrekken en ze zich niets ellendigers kon voorstellen. Ze deed verwoede pogingen om stoned te worden, maar dat was haar nog niet gelukt. Ze had een pessimistische kijk op alles.
'Een smeris die in zo'n auto rijdt? Dat denk ik niet. Bovendien draagt hij te dure schoenen voor een smeris,' zei Janey.
Het was niet alleen dat hij naar haar keek. Mannen keken altijd naar haar. Het was de manier waaróp hij naar haar keek die zo ongelofelijk opwindend was. Hij leunde tegen de motorkap van zijn auto, met gekruiste enkels, zijn armen achteloos over zijn middenrif geslagen, roerloos en, ondanks zijn intensiteit, ogenschijnlijk ontspannen.
Hij stond niet naar haar borst of benen te gapen - waar constant naar werd gestaard - maar hij keek recht in haar ogen. Alsof hij haar onmiddellijk kende. Haar niet alleen herkende, of haar naam kende, maar haar kende. Alles over haar wist wat belangrijk was.
'Vind je hem knap?'
'Gaat wel,' antwoordde Melissa. Zelfmedelijden maakte haar onverschillig.
'Nou, ik vind hem knap.' Janey dronk haar rum-cola, ze zoog het op door een rietje, op de uitdagende manier die ze had geperfectioneerd door uren voor haar spiegel te oefenen. De suggesti- viteit ervan maakte mannen gek. Dat wist ze, en daarom deed ze het.
'Ik ga erop af.' Ze zette het lege plastic bekertje achter zich op de picknicktafel waarop zij en Melissa hadden gezeten. Daarna liet ze zich op de grond zakken met de kronkelende gratie van een slang die van een rots afglijdt. Ze schudde haar haar naar achteren en trok de zoom van haar T-shirt naar beneden terwijl ze diep inademde. Zoals een olympische atlete werkte ze voor elke grote wedstrijd een vast ritueel af.
Zij deed de eerste zet. Ze liet Melissa alleen en liep langzaam naar hem toe. Toen ze de auto bereikte ging ze naast hem staan en leunde net als hij tegen de motorkap. 'Je hebt een slechte gewoonte.'
Hij draaide zijn hoofd om en glimlachte tegen haar. 'Eentje maar?'
'Voorzover ik weet.'
Zijn grijns werd breder. 'Dan moet je me beter leren kennen.'
Een nadere uitnodiging was niet nodig, uiteindelijk waren ze om die reden op deze plek. Hij nam haar bij de arm en bracht haar naar de passagierskant van zijn auto. Ondanks de hitte was zijn hand koel en droog. Hoffelijk deed hij het portier open en hielp haar in de met leer beklede stoel. Toen ze wegreden wierp ze Me- lissa een triomfantelijke glimlach toe, maar Melissa zag het niet, ze rommelde in haar tas, op zoek naar peppillen.
Hij reed voorzichtig, met beide handen aan het stuur en zijn blik op de weg gericht. Hij zat haar niet aan te gapen en te betasten, wat beslist iets ongewoons was. Zodra ze in de auto van een man stapte, begon hij in de regel naar haar te graaien, alsof hij niet kon geloven dat hij zoveel geluk had, alsof ze misschien zou verdampen als hij haar niet aanraakte, of zich zou bedenken als hij niet opschoot.
Maar deze man leek een beetje afstandelijk, en dat vond ze wel leuk. Hij was volwassen en zelfverzekerd. Hij hoefde haar niet aan te gapen en te betasten om zich ervan te verzekeren dat hij op het punt stond een wip te maken.
Ze vroeg naar zijn naam.
Terwijl hij voor een stoplicht stopte wierp hij haar een zijdelingse blik toe. 'Is dat belangrijk?'
Ze haalde haar schouders op. Op een overdreven manier, die ze had geoefend, die haar borsten beter omhoogduwde en tegen elkaar aandrukte dan welke push-upbeha ook. 'Ik denk het niet.'