'Aha, Stephen Bishop.'
'Het was het eerste lied waarop we op onze trouwreceptie dansten.'
'Het is een goede keus en verdient een heel goede plaats.' Paris beloofde het de volgende avond te draaien, in het eerste halfuur van haar programma.
'Gaaf. Bedankt.'
Paris keek opnieuw naar Dean voordat ze een andere knop indrukte. 'Je spreekt met Paris.'
'Hallo, Paris.'
Het bloed stolde in haar aderen bij het horen van zijn stem. Snel richtte ze haar blik op Dean, die de recorder startte. Op het scherm van de Vox Pro stond een telefoonnummer, dat hij opschreef. Hij staarde naar het scherm, alsof hij het dwong niet alleen het telefoonnummer bekend te maken maar ook het beeld en de identiteit van de beller. 'Hallo, Valentino.'
'Hoe was je dag? Druk?'
'Het ging wel.'
'Kom nou, Paris. Vertel op. Wat heb je vandaag gedaan om jezelf bezig te houden? Heb je aan me gedacht? Of heb je me afgeschreven als een rare snoeshaan? Heb je met de politie gesproken?'
'Waarom zou ik? Tenzij je me met het meisje laat praten heb ik geen reden te geloven dat ze bestaat en dat het waar is wat je me gisteravond vertelde.'
'Hou op dwaze spelletjes te spelen, Paris. Natuurlijk bestaat ze. Waarom zou ik zoiets beweren als het niet waar was?'
'Om mijn aandacht te trekken.'
Hij lachte. 'En? Is dat gelukt? Schenk je me deze keer aandacht?'
'Déze keer?'
'Toen ik je eerder waarschuwde negeerde je me, en kijk wat er gebeurde.'
Ze keek Dean aan en schudde niet-begrijpend haar hoofd. 'Waar heb je het over, Valentino?'
'Zou je dat niet graag willen weten?' zei hij tergend. 'Vraag het me vriendelijk en misschien geef ik je dan een paar aanwijzingen.
Maar je moet het me heel vriendelijk vragen. Dat is een opwindende gedachte.' Hij ademde diep in, luid, zodat ze het kon horen. 'Je stem alleen al is genoeg om me opgewonden te maken. Ik denk aan ons samen, weet je. Binnenkort, Paris.'
Ze rilde van afkeer maar vervolgde op onbewogen toon: 'Ik geloof niet dat je een meisje bij je hebt. Je kletst maar wat en dit is een flauwe grap.'
Dean knikte goedkeurend.
'Nog meer spelletjes, Paris? Ik raad het je af. Je hebt al vierentwintig van onze tweeënzeventig uren verspild. De volgende achtenveertig zullen voor mij veel leuker zijn dan voor jou. Wat mijn gevangene betreft, ze is een beetje moe, en al haar gejammer en gesmeek begint op mijn zenuwen te werken. Maar ze is nog steeds zo geil als boter, en dus ligt ze nu op me te wachten.'
De verbinding werd verbroken.
'Het is niet hetzelfde nummer. Gisteravond belde hij ergens anders vandaan,' zei Dean terwijl hij zijn mobieltje pakte. 'Heb je vanavond iets gehoord wat anders is dan gisteravond, Paris? Een verandering in zijn stembuiging of in zijn toon?'
Dean was politieman, zij niet. Ze walgde van het telefoontje en vond het moeilijker om voor rechercheur te spelen. 'Nee,' antwoordde ze met schorre stem. 'Hij klonk hetzelfde.'
'Volgens mij ook, maar ik dacht dat jij misschien... Hallo, Curtis, hij heeft net gebeld,' zei hij in zijn mobiele telefoon. 'Ander nummer. Klaar?'
Terwijl hij het nummer aan de rechercheur doorgaf, duwde Stan de geluiddichte deur open. 'Eh, Paris, we zenden stilte uit.'
Ze had zich niet gerealiseerd dat de muziek was gestopt. Snel gebaarde ze dat iedereen muisstil moest zijn en zette haar microfoon aan. 'Wees voorzichtig, wees gelukkig, hou van iemand. Hier is Paris Gibson. Goedenacht.' Ze drukte op een aantal knoppen. Toen zei ze: 'We zijn uit de ether.'
'Heeft de griezel wéér gebeld?' vroeg Stan.
Dean had hun de rug toegekeerd terwijl hij zijn telefoongesprek met Curtis vervolgde.
Paris zei tegen Stan: 'Laat een briefje achter voor de technici die morgenvroeg dienst hebben. Vraag of ze het laatste telefoontje van de Vox Pro op een cassettebandje willen zetten en er een aantal kopieën van maken. En schrijf ook een briefje voor Char- lie en Chad om ze te waarschuwen dat ze het telefoontje niet moeten wissen.'
Hij keek beledigd. 'Ik weet hoe je het op een bandje moet overbrengen, Paris. Ik zou het nu meteen kunnen doen.'
Ze aarzelde, niet zeker van zijn vaardigheid. Maar hij zag er zo teleurgesteld uit, dat ze zei: 'Dank je, Stan, daar zou je ons erg mee helpen.'
Dean maakte een einde aan zijn telefoontje, draaide zich vervolgens om, en pakte zijn jas en de draagbare cassetterecorder. Allemaal in één vloeiende beweging. 'Het nummer hoort bij een andere munttelefoon. Er zijn al patrouillewagens onderweg.'
'Ik ga er ook vandoor,' zei Paris.
'Niks ervan! Ik peins er niet over je nu alleen te laten!' zei Dean.
Hij trok de deur open. Toen ze wegliep riep ze over haar schouder tegen Stan: 'Zou je die bandjes bij mij thuis willen afleveren?'
Dean duwde haar de gang op voordat Stan tijd had om te antwoorden.Melissa Hatcher was jaloers op Janey Kemp om alle redenen die gewoonlijk jaloezie opwekken. Janey was gezonder, knapper, intelligenter, populairder en begeerlijker. Maar wat één eigenschap betrof won Melissa het van Janey: gehaaidheid.