Weken geleden had hij een reservesleutel laten maken voor een noodsituatie als deze. Zodra zijn vader hem thuis had afgezet en naar het radiostation was vertrokken, was hij 'm ook gesmeerd. Maar hij voelde zich niet zo zorgeloos als zijn uitdagende houding voorgaf. Hij was misselijk van angst voor wat de volgende paar dagen zouden kunnen brengen.
'Waar denk je dat ze is?' vroeg Craig.
Het was alsof hij Gavins gedachten had gelezen. 'Wie, Janey? Hoe moet ik dat nou weten, verdomme?'
'Nou, ik dacht dat je het misschien wist.'
'Hoezo?'
Craig keek hem geërgerd aan. 'Omdat jij gisteravond bij haar was.'
Toen de laatste klanken van I'll Never Love This Way Again waren weggestorven zei Paris in haar microfoon: 'Dat was Dionne Warwick. Ik hoop dat jullie iemand in je leven hebt die in je dromen kan kijken en zorgen dat ze allemaal werkelijkheid worden.'
Vanavond voelde Paris zich opgesloten in de studio. Dat kwam door Dean. Hij had de afgelopen drie uur en zestien minuten op een kruk gezeten, dezelfde als die van haar. Hij was ver genoeg bij haar vandaan om haar bewegingsvrijheid te geven en toegang tot het bedieningspaneel, maar hij was ook zo dichtbij, dat ze zich constant van hem bewust was. Hij zat doodstil en zweeg meestal, maar zijn blik volgde haar overal.
Ze voelde hem vooral nu, nu ze het over het verwezenlijken van dromen had. 'Het is zestien over één en nog bloedheet, maar ik zal hier op 101.3 tot twee uur koele klassiekers draaien. Laat me weten wat je vanavond bezighoudt. Bel me.
Ik heb een verzoek gehad van Marge en Jim, die hun dertigste trouwdag vieren. Dit was hun huwelijkslied. Het is van The Car- penters. Gefeliciteerd, Marge en Jim.'
Toen Close To You begon te spelen, drukte ze op de knop om de microfoon uit te zetten. Daarna wierp ze een blik op Dean, terwijl ze een van de knipperende knoppen van de telefoonlijnen indrukte. 'Je spreekt met Paris.'
'Hallo, Paris. Je spreekt met Roger.'
Telkens wanneer ze een van de telefoontjes had aangenomen waren zij en Dean bang geweest, maar ze hadden ook gehoopt dat Valentino de beller zou zijn. Dean had een draagbare cassetterecorder bij zich, opgeladen en klaar voor gebruik.
Zijn schouders ontspanden, net als de hare, toen ze zei: 'Hallo, Roger.'
'Kunt u alstublieft een lied voor me draaien?'
'Wat is de reden?'
'Niets. Ik vind het lied gewoon mooi.'
'Dat is reden genoeg. Welk lied zou je willen horen?'
Vlot voerde ze het gevraagde nummer in de logcomputer in, als vervanging van een nummer dat al geprogrammeerd stond. Daarna drukte ze haar vuisten in haar onderrug, ging staan en rekte zich uit.
'Moe?' vroeg Dean.
'Ik heb vannacht vrijwel niet geslapen en overdag heb ik niet eens een dutje gedaan. Jij zult ook wel moe zijn. Jij bent niet gewend aan deze uren.'
'Meer dan je denkt. Tegenwoordig slaap ik zelden een hele nacht door. Ik doe een hazenslaapje terwijl ik luister of Gavin binnenkomt.'
'Brengt hij de zomer bij je door?'
'Nee, hij woont min of meer permanent bij me.'
Ze toonde duidelijk haar verbazing. 'Er is toch niets gebeurd met Pat?'
'Nee, nee, ze maakt het goed,' zei hij snel, als reactie op haar bezorgdheid. 'Het gaat zelfs uitstekend met haar. Ze is eindelijk hertrouwd. Iedereen vindt hem een leuke vent, maar Gavin denkt daar anders over.'
Paris had Deans ex-vrouw ontmoet bij een van Gavins Little League-honkbalwedstrijden, en zij en Jack waren een keer bij hen thuis uitgenodigd voor Gavins verjaarsdiner. Ze herinnerde zich Pat als een tengere, aantrekkelijke vrouw, maar nogal serieus en een Pietje precies.
Ongevraagd had Jack haar toevertrouwd dat Dean meteen na zijn afstuderen was getrouwd, maar dat het huwelijk nog geen jaar had geduurd. 'Net lang genoeg om de geboorte van Gavin mee te maken. Ze pasten niet bij elkaar, en dat wisten ze. Ze waren het erover eens dat het het beste zou zijn, zelfs voor het kind, als ze het zinkende schip verlieten en op een fatsoenlijke manier uit elkaar gingen.'
Hoewel Gavin bij Pat had gewoond, had Dean hem een paar keer per week gezien en was hij actief betrokken geweest bij alle fases van Gavins leven. Hij was met Pat meegegaan naar ouderavonden, was trainer geweest van honkbalteams van jonge kinderen en van voetbalteams, en was verder bij alle aspecten van Gavins ontwikkeling betrokken geweest. Na een scheiding werd het grootbrengen van een kind meestal afgeschoven op de ouder die de voogdij had, en Paris had Dean bewonderd omdat hij zijn verantwoordelijkheden als vader zo serieus nam.
'Konden hij en zijn stiefvader niet met elkaar overweg?' vroeg ze.
'Dat kwam door Gavin. Hij misdroeg zich, en op het laatst was hij gewoon niet meer te handhaven. Pat en ik kwamen overeen dat hij een tijd bij mij zou wonen.' Hij beschreef hoe moeizaam het samenleven verliep. 'Het pijnlijke is, Paris, dat ik me erop verheugde hem bij me te hebben. Ik wil dat het werkt.'
'Het komt heus welk goed. Gavin is een lief joch.'