'Het ongeluk zou niet zijn gebeurd als...'
'Maar het is wél gebeurd. En dat kunnen we niet ongedaan maken.'
'Jouw remedie tegen een schuldgevoel, dr. Malloy?'
'Ja. Simpel gezegd, ben ik niet van plan mijn leven door wroeging te laten verpesten. Ik heb het losgelaten.'
'Fijn voor je.'
'Dus is jouw remedie tegen een schuldgevoel beter? Emotioneel gezonder? Denk je dat ik er de voorkeur aan geef een gat te graven en me erin te verbergen?' Hij keek minachtend rond in de rommelige keuken. 'Moet je zien. Dit is een donker, smerig, somber, armzalig hol.'
'Ik hou ervan.'
'Omdat je denkt dat je niets beters verdient.'
Toen hij een stap dichterbij kwam, reageerde ze door haar ellebogen dichter tegen zich aan te drukken als middel om zich tegen zijn nabijheid te verdedigen. Het was ook een verdediging tegen de waarheid van wat hij zei. Ze wist dat hij gelijk had, wat haar alleen maar vastbeslotener maakte om niet te luisteren.
'Paris, God weet dat je goed bent in wat je hier doet. Je luisteraars houden van je. Maar bij het tv-journaal lag de toekomst voor je open.'
'Wat weet jij daar nou van?'
'Ik weet dat ik gelijk heb. Bovendien weet jij dat ik gelijk heb.'
Ze kon niet in zijn overtuigende ogen kijken. Ze boog haar hoofd en staarde naar de linoleum vloer tussen zijn schoenen en de hare. Ze onderdrukte de neiging om zijn revers vast te pakken en hem dringend te verzoeken óf van onderwerp te veranderen óf haar ervan te overtuigen dat ze voldoende had geboet. 'Ik heb gedaan wat ik moest doen,' zei ze zachtjes.
'Omdat je vond dat het je plicht was?'
'Ja, want dat was het.'
'Was,' herhaalde hij met nadruk. 'Wat ben je Jack verplicht nu hij dood is?' Hij pakte haar bij de schouders. Het was voor het eerst in zeven jaar dat ze elkaar aanraakten. Ze werd overspoeld door een golf van hitte en vocht tegen de drang om tegen hem aan te leunen en haar lichaam tegen het zijne te drukken.
In plaats daarvan zei ze: 'Dean, alsjeblieft, niet doen. Ik moest moeilijke keuzes maken, maar ik heb het gedaan. Zoals je zei, het is voorbij. In elk geval wil ik er niet met je over kibbelen.'
'Ik ook niet.'
'Of erover praten,' voegde ze eraan toe.
'Dan doen we het niet.'
'Ik wil er niet eens aan dénken.'
'Ik zal nooit ophouden eraan te denken.'
Het timbre van zijn stem werd lager; zijn vingers grepen haar schouders steviger vast. Nauwelijks merkbaar kwam hij dichterbij, zó dicht dat hun kleren elkaar raakten en ze zijn adem op haar haar voelde.
Het onderwerp van gesprek was verplaatst van Jacks dood naar iets wat nóg verwarrender was en beter kon worden vermeden. Ze waagde het haar hoofd op te heffen en zijn blik te ontmoeten.
'Waarom verberg jij je in het donker, Paris?'
'Dat doe ik niet.'
'O nee? Ik kon amper iets zien op die gang.'
'Je raakt eraan gewend.'
'Hallo, duisternis, mijn oude vriend.'
'Je citeert Simon and Garfunkel?'
'Is dat tegenwoordig je herkenningsmelodie?'
'Misschien had jij de dj moeten zijn.' Ze glimlachte, in de hoop het gesprek wat luchtiger te maken, maar hij liet zich niet afleiden.
Zijn blik dwaalde over haar gezicht. 'Je bent mooi, maar geen van je luisteraars weet hoe je eruitziet.'
'Dat is niet nodig. Radio is geen visueel medium.' 'Maar normaal gesproken maken radioberoemdheden reclame voor zichzelf. Jij hebt geen identiteit behalve je stem.'
'Meer identiteit heb ik niet nodig. Ik wil niet de aandacht op me vestigen.'
'Meen je dat? Dan zou je eigenlijk ook geen zonnebril moeten dragen.'
'Dat kan niet. Haar ogen zijn gevoelig voor licht.'
Geen van tweeën besefte dat Stan er was tot hij zijn mond opendeed. Terwijl ze zich naar hem omdraaiden, liet Dean haar schouders los.Stan keek hem wantrouwig aan, maar hij had een boodschap voor Paris. 'Het is vijf voor tien. Harry gaat aan het laatste nieuws beginnen, gevolgd door de reclameboodschappen. En dan ben jij aan de beurt.' 'Hé, Gav!'
Gavin keek over zijn schouder. Toen hij zag wie hem had geroepen, wachtte hij tot Melissa Hatcher hem had ingehaald. Haar glimlach verdween op het moment dat ze zo dichtbij was, dat ze zijn gelaatsuitdrukking kon zien. In plaats van haar te begroeten zei hij: 'Rot op, Melissa. Probeerde je mijn leven te verwoesten of was je gewoon te stom om je mond niet dicht te houden?'
'Ben je boos?'
'Nou en of, verdomme!'
'Waarom? Wat heb ik gedaan?'
'Je hebt tegen mijn vader gezegd dat we elkaar kenden.'
'Nou, en?'
'Het probleem is dat hij over de Sex Club begon toen we vanavond bij Chili's een hamburger zaten te eten.'
Ze legde haar hand op haar heup. 'Alsof ik je vader van de Sex Club zou vertellen. Kom nou!'
'Hij heeft het van iemand gehoord.'
'Waarschijnlijk van die andere politieman. Die kleine kale.' Ze nam een trek van een brandende joint, die ze vervolgens aan Gavin aanbood. 'Alsjeblieft. Je ziet eruit of je iets nodig hebt om je te ontspannen.'