Het onaantrekkelijke, bakstenen bouwwerk van één verdieping stond op een heuvel aan de rand van Austin, een paar kilometer van het centrum verwijderd. Het gebouw stamde uit de vroege jaren vijftig en dat was te zien. Het was door de handen van tweeëntwintig zuinige eigenaren gegaan.
Vervallen en haveloos als het was, werd het vrijwel genegeerd door de directieleden van de onderneming - behalve wanneer ze de luistercijfers bespraken. Qua uiterlijk was 101.3 FM een onooglijke wrat op het glanzende imago van de onderneming. Maar het radiostation was gezond en solvent, een betrouwbare bron van inkomsten.
Ondanks de gebreken van het gebouw hield Paris ervan. Het had een ziel, en ondanks zijn littekens hield het zich goed.
Na de donkere gangen leek het flikkerende licht van de tl-buis in de keuken buitengewoon fel, en Paris' ogen hadden een paar seconden nodig om zich aan het verblindende licht aan te passen, zelfs achter haar zonnebril. Ze haalde een theezakje uit haar persoonlijke voorraad in de kast en legde het in een beker water die ze in de oude magnetron warm maakte. Het water was amper aan het verkleuren op het moment dat ze stemmen hoorde.
Toen ze in de gang keek, zag ze tot haar verbazing Dean. Hij volgde Stan, die tegen hem zei: 'Ze heeft me niet verteld dat ze bezoek verwachtte.'
'Ze verwacht me ook niet.'
Zodra Stan haar zag, zei hij: 'Hij klopte op de voordeur; ik heb hem pas binnengelaten toen hij me zijn politiebadge liet zien.'
Paris probeerde haar ontsteltenis voor haar collega te verbergen en zei: 'Dr. Malloy werkt bij de politie. Hij werd geraadpleegd om Valentino's cassettebandje in psychologisch opzicht te beoordelen.'
'Dat zei hij.' Stan nam Dean aandachtig op. 'Twee voor de prijs van één. Een smeris en een psychiater.'
'Zoiets ja,' antwoordde Dean met een geforceerde glimlach.
Stan keek van de een naar de ander, maar toen niemand iets zei, realiseerde hij zich waarschijnlijk dat zijn gezelschap niet langer gewenst was. 'Als je me nodig hebt, ik ben in de kamer van de technici,' zei hij tegen Paris.
Dean keek toe terwijl Stan zich terugtrok en de gang begon af te lopen. Toen hij buiten gehoorsafstand was, richtte hij zich weer tot Paris. 'Is dat Crenshaw? De neef van de eigenaar? Is hij homoseksueel?'
'Geen idee. Wat kom je doen, Dean?'
Hij stapte de keuken binnen, en maakte de al beperkte ruimte nóg kleiner. 'Iemand hoort tijdens je dienst bij je te zijn.'
'Stan is bij me.'
'Zou je hem je leven toevertrouwen?'
Ze glimlachte flauwtjes. 'Nee, niet echt.'
'Tot we meer weten over de persoon die zich Valentino noemt, moet je politiebescherming hebben.'
'Curtis bood aan Griggs en Carson naar me toe te sturen, maar ik weigerde.'
'Ik heb Griggs ontmoet. Hij slooft zich uit, een echte padvinder, maar noch hij noch...'
'Carson.'
'...is getraind in het onderhandelen met gijzelaars. Ik hoor hier te zijn voor het geval dat Valentino nóg een keer belt. Als ik het gevoel heb dat hij bijna instort, kan ik met hem praten en hem hopelijk overhalen te vertellen hoe de naam van zijn gevangene luidt en waar hij haar verborgen houdt.'
Dat was zijn vakgebied, en daarom was het een aanvaardbaar excuus voor zijn aanwezigheid hier. Toch trok Paris zijn beweegreden in twijfel. 'Misschien belt hij niet, dan heb je je hele avond verspild.'
'Die zou niet verspild zijn, Paris. Ik ben hier ook omdat ik met je wilde praten.'
'Je hébt met me gepraat.' 'Onder vier ogen.'
Ze zette de beker thee op het vuile aanrecht en keerde hem de rug toe. 'Dean, doe dit niet, alsjeblieft.'
Hij ging vlak achter haar staan. Ze hield haar adem in, bang dat hij haar zou aanraken. Ze was er niet zeker van hoe ze zou reageren als hij dat deed, en daarom wilde ze niet op de proef worden gesteld.
'Er is niets veranderd, Paris.'
'Alles is veranderd,' zei ze met een trieste glimlach.
'Toen jij vanmorgen mijn kantoor binnenliep, kwam het terug. Alles. Ik was als door de bliksem getroffen. Net als de eerste keer dat ik je zag. Weet je het nog? Het was de avond na de sneeuw.'
De sneeuwval in Houston was veranderd in een koude regen die naar binnen sloeg toen ze de voordeur opendeed om Jack en Dean binnen te laten.
Ze gebaarde dat ze snel naar binnen moesten komen, zodat ze de deur kon sluiten, en Jack stelde Dean voor. Maar het ging verloren in de verwarring van het uittrekken van natte jassen en pogingen om koppige paraplu's dicht te doen die de vloer van haar hal nat maakten.
Toen ze hun jassen aan de kapstok had gehangen en hun paraplu's in een hoek had gezet, draaide ze zich om en keek glimlachend op naar de beste vriend van haar verloofde. 'Laten we overnieuw beginnen. Hallo, Dean. Ik ben Paris. Leuk je te ontmoeten.'
'Dat is wederzijds.'
Zijn handdruk was stevig, zijn glimlach warm en vriendelijk. Hij was iets langer dan Jack, zag ze. Zijn bruine haar begon al te grijzen aan zijn slapen. Hij was knap, niet op de klassieke manier, zoals Jack, maar op een ruige manier. Jack had haar verteld dat Dean vrouwen van zich af moest slaan, en ze begreep waarom. Zijn asymmetrische gelaatstrekken waren boeiend en vormden een contrast met zijn ogen, die lichtgrijs waren en omlijnd door donkere wimpers. Een fascinerende combinatie.