'Geweldig. Ik word op één lijn gesteld met een schoonmaker! Nu voel ik me stukken beter.'
Bij uitzondering vond ze zijn sarcasme gerechtvaardigd. 'Het spijt me. Echt. De politie gaat grondig te werk, omdat ze er net als ik van overtuigd zijn dat dit telefoontje geen grap was. Ik hoop dat we allemaal overdreven reageren en dat het niets blijkt te zijn. Maar als onze vermoedens juist zijn, staat het leven van een meisje op het spel. Toch vind ik het jammer dat je toevallig hierin betrokken bent geraakt.'
Hij was gekalmeerd, een beetje maar. Stans aandacht ging altijd eerst naar Stan uit. 'De politie heeft ook met onze algemeen directeur gesproken. Die belde natuurlijk onmiddellijk oom Wilkins op, die op zijn beurt de hoofdcommissaris belde en hem onomwonden de waarheid zei. Tenminste, dat heb ik ervan begrepen.'
'Dan ben je natuurlijk van elke verdenking gezuiverd.'
'Stond ik dan onder verdenking?' riep hij uit.
'Tot het tegendeel bewezen was. Vergeet het. Ga weg en koop een nieuw snufje. Er is er vast wel eentje op de markt dat je nog niet hebt. Trakteer jezelf. Je zult ervan opknappen.'
'Zo makkelijk is het niet, Paris. Mijn oom was nog meer ontstemd dan ik. Hij heeft de hele middag met de algemeen directeur gesproken. Hij wilde weten "wat er verdomme aan de hand was". Ik geef het natuurlijk vrij weer. Je kunt erop rekenen dat je zelf ook in het heilige der heiligen wordt ontboden.'
'Ik ben er al geweest.'
De algemeen directeur van het station had haar via haar mobiele telefoon bereikt toen ze het landgoed van de Kemps verliet. Hij had om een ontmoeting gevraagd, in de vorm van een bevel, niet met een verzoek. Ze had een schrobbering gekregen omdat ze hem niet eerder dan de politie van Valentino's telefoontje op de hoogte had gebracht. Zijn voornaamste zorg was de reputatie van het station.
'Ik heb het bandje met het telefoongesprek voor hem afgedraaid,' zei ze tegen Stan. 'Het schokte hem, zoals het iedereen schokte die het hoorde. Hij heeft met brigadier Curtis gesproken, de rechercheur die het onderzoek leidt.'
De algemeen directeur had met Curtis gesproken via de spea- kerphone, waardoor Paris het hele gesprek had kunnen volgen. Hij had toegestemd dat Paris en iedereen op 101.3 zijn of haar volle medewerking aan de politie zou verlenen, maar hij had bedongen dat, als de verdwijning van Janey Kemp groot nieuws werd, de betrokkenheid van het radiostation werd gebagatelliseerd.
Het antwoord van Curtis was geweest: 'Eerlijk gezegd, sir, maak ik me meer zorgen over het leven van dit meisje dan over de publicatie van telefoontjes aan uw radiostation.'
Voor ze het kantoor van de algemeen directeur verliet had hij haar er kregelig aan herinnerd dat er spoedig een einde kon komen aan haar dierbare anonimiteit. Ze had daar al aan gedacht en hoopte dat het niet zou gebeuren. Jarenlang had ze haar privacy beschermd met het fanatisme van een vrek die zijn goudvoorraad behoedt, want ze wilde nooit meer het middelpunt van een sensationeel nieuwsverhaal zijn.
Maar ze was het met Curtis eens - het redden van Valentino's slachtoffer was het allerbelangrijkste. Daarbij vergeleken was de impact die het op haar leven zou hebben onbelangrijk.
Om Stan nog meer te kalmeren, zei ze: 'Wees ervan verzekerd dat ik een fikse uitbrander heb gekregen omdat ik me niet aan de hiërarchie heb gehouden. Jij bent niet de enige die vandaag op zijn vingers is getikt. Goed, kan ik nu weer aan het werk, alsjeblieft?'
'Het was een polshorloge met een ingebouwde GPS, een routesysteem via de satelliet.'
'Wat?'
'Het snufje dat ik vandaag voor mezelf heb gekocht.'
Ze lachte toen hij haar een kus toe blies en naar de deur liep. Over zijn schouder zei hij: 'Tussen haakjes, Marvin heeft zich ziek gemeld.'
'Ziek?'
'De centrale heeft een bericht op mijn voicemail achtergelaten,' riep hij terug. 'Meer weet ik ook niet.'
Bij haar weten had Marvin zich nog nooit ziek gemeld. Nieuwsgierig naar de aard van zijn plotselinge ziekte, bewaarde ze het sorteren van de post voor een andere keer en liep naar de kleine personeelskeuken achter in het gebouw.
Op dit tijdstip was het gebouw stil en zwak verlicht. De andere personeelsleden van het station waren allang weg, hun kantoren donker. Paris was gewend aan de stilte, het donker, de doordringende geuren van stof dat door elektronische apparaten wordt verschroeid, oude koffie en tapijt dat tabaksrook van tientallen jaren had opgezogen voordat roken op de werkplek werd verboden.
Het Wilkins mediaconcern bezat en bestuurde 101.3 FM, vijf kranten, drie bij een netwerk aangesloten televisiestations, een kabelmaatschappij en zeven andere radiostations. De kantoren van de grote onderneming waren gevestigd in Atlanta. Ze besloegen de drie bovenste verdiepingen van een wolkenkrabber, die chic was en gestroomlijnd, met liftcabines van glas en een fontein van twee verdiepingen in de steriele, granieten hal.
Dit gebouw, gered van een failliete vorige eigenaar, was net zomin chic en gestroomlijnd als een wollige mammoet. Er was geen fontein in de hal, alleen een waterkoeler, die gorgelde en af en toe lekte.