Ze omhelsden hem, streelden hem, kusten hem op de mond en zeiden dat hij adembenemend was. De maan was fantastisch, de avondlucht was goddelijk en het leven verdomde mooi.
Ze vroegen of hij hun kleren wilde vasthouden terwijl zij naakt gingen zwemmen. Hij keek vanaf de pier toe terwijl ze als waternimfen ronddartelden en af en toe stopten om te zwaaien en hem een kusje toe te werpen.
Toen ze uit het water kwamen en zich aankleedden - gedeeltelijk - nam hij hen mee naar zijn auto en gaf hun een biertje.
Een van de meisjes richtte haar glazige blik op hem. 'Hou je van feesten?'
'Ik ben hier toch?' Slim antwoord. Een slag om de arm houdend. Bevestiging werd alleen maar gesuggereerd.
Ze streelden hem door zijn broek heen en giechelden. 'Ik geloof van wel.'
'Wij zijn dol op feesten,' zei de ander met een zangerig accent.
Dat klopte. In het volgende uur, op de achterbank van zijn auto, lieten ze hem zien wat voor feestbeesten ze waren. Toen hij ten slotte tegen hen zei dat hij weg moest, wilden ze eigenlijk geen afscheid nemen. Ze kusten en liefkoosden hem en smeekten hem te blijven om nog meer pret te maken en nog meer spelletjes te doen.
Eindelijk kon hij zich van hen losmaken en vertrok. Toen hij zijn auto over het geïmproviseerde parkeerterrein naar de hoofdweg reed, zag hij dat een paar mannen openlijk jaloers naar hem keken. Ze moesten hem van de achterbank hebben zien komen terwijl hij zich bevrijdde van de omstrengelende ledematen van de meisjes en hun door drugs ingegeven gevoelens van affectie.
Wensten die sukkels dat ze even gelukkig in de liefde waren als hij? Daar kon je vergif op innemen.
Hij merkte ook een man op die hij als undercoveragent van de drugsbrigade herkende. De politieman was dertig, maar hij zag er geen dag ouder uit dan achttien. Hij zat door het open raampje van een auto met een bekende drugsdealer te onderhandelen.
Wat is het verschil tussen een drugsspeurder die drugs koopt en wat ik doe? vroeg John Rondeau zich af.
Helemaal niets. Om een misdrijf doeltreffend te bestrijden, moest je de aard en de techniek ervan begrijpen. Sinds zijn afdeling de Sex Club had ontdekt, had hij besloten enig speurwerk te verrichten. In zijn vrije tijd en ter plekke, natuurlijk.
Hij wilde dolgraag worden bevorderd naar het Centrale Onderzoeksbureau, de hartslag van de politie. Daar werd al het spannende politiewerk gedaan, en daar wilde hij zijn.
Met het oog op die promotie kon hij zich met deze zaak Kemp écht onderscheiden. Er zaten elementen in die de aandacht trokken: een beroemdheid, seks en minderjarigen. Stop ze bij elkaar en je had een klapper van een onderzoek.
Voor de afdeling computerfraude was de Sex Club ouwe koek. Ze wisten het al maanden en waren het min of meer vergeten, in het besef dat het zinloos was een einde aan de club te maken.
Maar de berichten die op het mededelingenbord werden achtergelaten bleven door Rondeaus hoofd spoken. Hij had het tot zijn taak gemaakt de situatie te controleren, om te kijken of de leden echt deden waar ze prat op gingen of dat ze gewoon hun wildste fantasieën via e-mail uitwisselden. Hij had ontdekt dat de meeste beweringen geen grootspraak waren.
Het was goed dat hij het onderzoek had verricht. Als hij geen kennis uit de eerste hand had gehad, had hij niet op intelligente, nauwgezette wijze de vragen kunnen beantwoorden die Curtis, Malloy en Paris Gibson hem vanmorgen hadden gesteld. Dus was het toch in het voordeel van de politie dat hij deze onbetaalde overuren maakte?
Maar er was meer onderzoekswerk vereist. Allemaal om naar het Centrale Onderzoeksbureau te worden gepromoveerd. Het was zijn werk, zijn plicht, waarvoor hij een eed had afgelegd. Hij werkte undercover, dat was alles.
Het was niet verbazingwekkend dat Brad Armstrong niet thuis was toen Toni van zijn praktijk terugkeerde. Ze zei tegen de verbaasde babysitter dat ze zich niet lekker voelde en dat zij en haar man hun plan om een avondje uit te gaan hadden opgegeven. Ze betaalde de oppas voor vijf uur.
Drie keer had ze naar Brads mobiele telefoon gebeld. Drie keer had ze een bericht achtergelaten waarop hij niet had gereageerd. Ze maakte hotdogs voor de kinderen, en nadat ze gegeten hadden deed ze een gezelschapsspelletje met de meisjes terwijl haar zoon naar een herhaling van Star Trek keek.
De kinderen liepen net achter elkaar de trap op om een bad te nemen, toen Brad binnenkwam met chocoladerepen en onstuimige omhelzingen. Voor Toni was er een bos gele rozen, die hij haar met een verlegen glimlach aanreikte. 'Kunnen we weer vrienden zijn? Alsjeblieft?'
Toni kon niet naar de onoprechte verontschuldiging in zijn ogen kijken en boog haar hoofd. Hij vatte dat op als instemming, gaf een vluchtige kus op haar wang en zei: 'Heb je al gegeten?'
'Ik zat op je te wachten.'
'Uitstekend. Ik zal de kinderen in bed stoppen. Als jij dan het eten op tafel zet. Ik ben uitgehongerd.'
Wat er op de tafel lag toen hij terugkeerde naar de keuken was niet wat hij had verwacht. Hij bleef abrupt staan bij het zien van de onappetijtelijke uitstalling. 'Hoe kom je daaraan?' vroeg hij boos. 'Laat maar zitten. Ik weet hoe je eraan komt.'