'Vreemd. Gisteravond zei je dat zij van mij was gescheiden. In feite is het alle twee waar. We zijn een scheiding overeengekomen omdat we wisten dat dat het beste zou zijn.'
'Goed, hoor,' zei Gavin met een verveelde zucht. Hij wendde zijn hoofd af om uit het raam te kijken.
'Vind je niet dat je moeder het recht heeft om gelukkig te zijn?'
'Wie zou er nou met hém gelukkig kunnen zijn?'
Dean was ook niet zo onder de indruk van Pats keus. Haar echtgenoot was een nogal kleurloze man, zo saai dat het heel wat inspanning kostte om een gesprek met hem te voeren. Maar hij leek stapelgek op Pat en zij op hem.
'Wat geeft het dat hij geen dynamisch karakter heeft? Kun je niet gewoon blij zijn dat je moeder iemand heeft gevonden om wie ze geeft, en die ook om haar geeft?'
'Ik ben blij, ik ben blij. Ik ben opgetogen, goed? Kunnen we erover ophouden?'
Dean had hem eraan kunnen herinneren dat híj degene was die het onderwerp ter sprake had gebracht, maar hij hield zijn mond. De serveerster kwam met hun extra bestelling.
'Hebt u nóg iets nodig?'
Ze had zich tot Gavin gericht, niet tot hem. En voor het eerst probeerde Dean zijn zoon door de ogen van een jonge vrouw te zien. Ook als je ouderlijke trots buiten beschouwing liet was Gavin een knappe jongen om te zien. Hij had het bruine, golvende haar van zijn moeder. Hij moest er heimelijk van houden, want
hij had het goddank niet in een excentriek model laten knippen of in een fluorescerende kleur laten verven.
Zijn ogen hadden de kleur van whisky en keken een beetje somber. Nu hij er sloom bij zat was het niet te zien, maar hij was langer dan twee meter en had de sterke, pezige bouw en de soepele gratie van een geboren atleet.
Dean glimlachte tegen de serveerster. 'We hebben niets meer nodig, dank je.' Toen ze wegliep zei hij: 'Ze ziet er leuk uit.'
Gavin wierp een ongeïnteresseerde blik op haar en zei: 'Ze is oké.'
'Leuker dan de jonge vrouw die ik vandaag ontmoette.' Dean keek Gavin aandachtig aan. 'Melissa Hatcher,' zei hij.
Het was duidelijk dat Gavin die naam kende, daar was Dean zeker van. Maar Gavin hield zich van den domme. 'Wie?'
'Ze zei dat ze je kende.'
'Dat is niet waar.'
'Waarom zou ze dat dan zeggen?'
'Hoe moet ik dat weten? Ze verstond de naam verkeerd of verwarde me met iemand anders.' Hij speelde met het rietje in zijn colaglas en vermeed oogcontact.
'Ik heb me aan haar voorgesteld, en nadat we een tijdje hadden gepraat zei ze: "U bent de vader van Gavin." Ze kende je.'
'Misschien is ze voor me gewaarschuwd omdat jij bij de politie werkt.'
'Je bedoelt, wie wil er nou bevriend zijn met het kind van een politieman?'
Gavin keek Dean boos aan. 'Zoiets.'
'Janey Kemp?'
Deze keer kon Gavin zijn reactie moeilijk verbergen, en onmiddellijk verscheen er een waakzame blik in zijn ogen. 'Wie?'
'Janey Kemp. Naar wat ik over haar heb gehoord, zou ze niet bevriend willen zijn met een kind van een politieman. Ken je haar?'
'Ik heb van haar gehoord.'
'Wat heb je gehoord?'
Gavin nam een hap kaas en zei met volle mond: 'Ach, van alles en nog wat.'
'Zoals wat? Dat ze wild is? Makkelijk te versieren?'
'Dat zeggen ze.'
'Heb je haar weieens ontmoet?' 'Misschien ben ik haar een paar keer tegen het lijf gelopen.'
'Waar?'
'Jemig, wat is dit? De Spaanse inquisitie?'
'Nee, ik bewaar de duimschroeven voor later. Nu ben ik alleen benieuwd waar je Janey Kemp en haar vriendin Melissa bent tegengekomen. Het moet zó vaak zijn gebeurd, dat mijn naam haar iets zei. En vóór die tijd herkende ze me omdat jij en ik op elkaar lijken.'
Gavin schoof heen en weer op zijn bank en draaide met zijn schouders. 'Ze gaan om met die rijke, verwaande kinderen. Ik heb ze hier en daar gezien. In de bios. Het winkelcentrum. Je weet wel.'
'Het meer?'
'Welk meer? Town of Travis?'
'Zeg jij het maar.'
'Ik heb ze een paar keer gezien. Ik weet niet meer waar.'
Dean lachte. 'Gavin, zit me niet te belazeren. Als ik zo oud was als jij en ik Melissa Hatcher had ontmoet terwijl ze gekleed was als vandaag, zou ik het me tot in het kleinste detail herinneren.' Hij schoof zijn bord weg en boog voorover. 'Vertel me wat je over de Sex Club weet.'
Gavin vertrok geen spier, maar opnieuw waren het zijn ogen die hem verrieden. 'De wat?'
'Ben je gisteravond, toen je ongehoorzaam was en toch het huis verliet, naar Lake Travis gegaan?'
'Misschien. Nou, en?'
'Ik weet dat kinderen zich op bepaalde plekken rond het meer verzamelen. Heb je gisteravond Janey Kemp tussen de menigte gezien? Voordat je me met een kluitje in het riet probeert te sturen moet je weten dat ze al meer dan vierentwintig uur vermist is.'
'Vermist?'
'Ze is niet thuisgekomen nadat ze gisteravond is weggegaan. Niemand heeft iets van haar gehoord. Aan het eind van de middag, vlak voordat ik het politiebureau verliet, hebben agenten haar auto ontdekt. Die stond tussen een groepje cederbomen bij een picknickplaats aan het meer. Geen spoor van Janey. Blijkbaar heeft ze gisteravond iemand ontmoet en is ze met die persoon vertrokken. Heb jij haar gezien? Was ze in gezelschap van iemand?'