Daarna knielde hij tussen haar benen en nam haar.
Later douchte hij voor hij zich aankleedde. Terwijl hij naast het bed stond, haalde hij rustig zijn riem door de lussen van zijn broek. 'Huil je, Janey? Waarom? Je was altijd zo'n feestbeest.'
Hij stopte het vuile beddengoed in een waszak en pakte zijn sleutels. Hij was bijna bij de deur toen hij met zijn vingers knipte en terugkeerde. 'Ik was het bijna vergeten. Ik heb een verrassing voor je.'
Hij haalde een cassettebandje uit zijn jaszak en stopte het in de cassetterecorder die in zijn geluidsinstallatie was ingebouwd. 'Dit heb ik gisteravond opgenomen. Ik denk dat je het wel interessant zult vinden.' Hij drukte op 'play'. Daarna blies hij haar een kus toe, vertrok en deed de deur van buiten af op slot.
Na dertig seconden stilte rinkelde er een telefoon op het bandje. Een paar keer voordat Janey een bekende stem hoorde zeggen: 'Je spreekt met Paris.'
'Hallo, Paris. Je spreekt met Valentino.'
Heet hij Valentino?
Dat was haar eerste gedachte, omdat ze onmiddellijk zijn stem herkende. Het was niet zijn normale spreekstem, maar de andere, de stem die hij soms gebruikte als ze lagen te vrijen. Ze had het vermakelijk gevonden dat hij zijn natuurlijke stem veel lager kon laten klinken, in een zacht gefluister. Het klonk alsof hij iets stouts aan het doen was - wat gewoonlijk ook zo was.
Nu kreeg ze slechts koude rillingen bij het horen van die stem in stereo.
Janey luisterde terwijl hij zijn versie van hun verhaal aan Paris Gibson vertelde. Ze haalde snel adem door haar neus, keek gefascineerd naar de geluidsinstallatie en luisterde naar het bandje met een angst die spoedig in paniek veranderde. Op het moment dat hij Paris Gibson vertelde wat zijn plannen waren met haar, Janey, begon ze te schreeuwen in de holle ruimte van haar dichtgeplakte mond.
Maar natuurlijk kon niemand haar horen.
Toni Armstrong arriveerde vlak voor sluitingstijd bij de praktijk van haar man. Een van de andere tandartsen kwam net naar buiten en bleef staan om met haar te praten. Hij verontschuldigde zich dat hij haar en Brad nog niet bij hem thuis had uitgenodigd. Ze spraken af om spoedig een datum te prikken.
Klaarblijkelijk had Brad geen moeite om de schijn op te houden. Zij zou dat ook doen, zolang ze kon.
Toen ze het gebouw binnenliep, was de receptioniste verbaasd haar te zien. 'ik heb een oppas geregeld, want ik wil Brad op een onverwacht etentje trakteren,' zei ze.
'Wat jammer nou, dr. Armstrong is een paar uur geleden vertrokken, Mrs. Armstrong.'
De andere vrouw zou haar ontzetting als teleurstelling opvatten. 'O, nou, dat was dan mijn verrassingsavondje. Heeft hij tegen je gezegd waar hij heen ging?'
'Nee, maar ik ben er zeker van dat hij zijn mobieltje bij zich heeft.'
'Ik zal hem bellen. Houd ik je op als ik van zijn kantoortje gebruikmaak?'
'Helemaal niet. Neem de tijd. Ik moet nog het een en ander opbergen voor ik vertrek.'
Aangezien Brad er als laatste bij was gekomen, had hij het kleinste kantoor van de groepspraktijk. Toni had haar best gedaan om de kamer aantrekkelijk te maken en had zijn diploma's ingelijst en opgehangen. Ze vormden een aantrekkelijk geheel. Tussen de tandheelkundige boeken op de planken achter zijn bureau stonden familiefoto's. Zijn bureau zag er keurig uit, netjes opgeruimd.
Ze hoopte dat de omgeving net zo vriendelijk was als het leek. Ze ging in zijn bureaustoel zitten en begon aan haar zoektocht. Alle bureauladen zaten op slot, maar daar had ze zich op voorbereid. Een verbogen haarspeldje maakte de laden vrijwel moeiteloos open.
Ze had wérkelijk een oppas voor vanavond versierd. Ze had heel veel aandacht aan haar haren en make-up besteed, en ze had zich uitgedost in de hoop Brad met een avondje uit te verrassen - om het weer goed te maken na vanmorgen.
De hele dag had hun ruzie haar achtervolgd, want Brad had het huis woedend verlaten. Ze was zowel gekwetst als boos geweest. Ze had het druk gehad met schoonmaken, boodschappen doen en talloze andere taken waarmee ze haar dagen vulde. Maar ze had constant gedacht aan hun ruzie en de mogelijkheid, hoe klein ook, dat ze zich had vergist.
Wat als Brad niet had gelogen over waar hij gisteravond was geweest?
Misschien had ze beren op de weg gezien die er niet waren. Als hij haar de waarheid had verteld, hoe frustrerend moest het dan wel niet voor hem zijn geweest om een poging te doen te worden geloofd, in de wetenschap dat ze het ergste dacht?
De kans dat hij een cursus had bijgewoond en daarna een biertje was gaan drinken was gering, maar om haar gezin bijeen te houden, was ze wanhopig genoeg om de mogelijkheid aan te nemen. Vanmiddag had ze gehoopt hem een aangename verrassing te bezorgen, een zoenoffer: een gereserveerd tafeltje in een Italiaans restaurant dat hij wilde uitproberen. Door een avond alleen met hem door te brengen, weg van het huis en de kinderen, met een fles wijn en een vrijpartij daarna, had ze gehoopt vergiffenis te krijgen omdat ze hem verkeerd had beoordeeld. En daarna zouden ze de vervelende episode achter zich laten.