'Niets, voorzover wij weten.'
'Ze zou in gevaar kunnen zijn, Melissa.' Paris liep de trap af om zich bij hen te voegen.
Het meisje keek haar nieuwsgierig aan. 'Gevaar? Wat voor gevaar? Ben jij ook van de politie?'
'Nee, ik werk voor een radiostation. Ik ben Paris Gibson.'
De lipstick van Melissa Hatcher was zó donkerrood, dat het bijna zwart was. Haar mond viel open van verbazing. 'Onzin! Je maakt een grapje, hè?'
'Nee.'
'Mijn god.' Haar verrukking was waarschijnlijk de eerlijkste reactie die het meisje in maanden had getoond. 'Dit is helemaal te gek. Ik luister naar je show, als ik niet naar cd's luister. Maar soms ben ik gewoon niet in de stemming voor cd's. Dan zet ik jouw programma aan. Soms is de muziek die je draait waardeloos, maar jij bent hartstikke goed, mens!'
'Dank je.'
'En ik vind je haar leuk. Zijn dat highlights?'
'Melissa, weet jij of Janey me ooit tijdens mijn programma heeft gebeld?'
'O ja. Een paar keer. Maar het is al een tijdje geleden. We belden je met Janeys mobieltje en spraken met je, maar we zeiden niet hoe we heetten en je zond ons niet uit. Wat prima was, want we waren dronken. Dat merkte je waarschijnlijk.'
Paris glimlachte tegen haar. 'Volgende keer beter.'
'Heeft Janey Paris onlangs gebeld?' vroeg Dean. Donkere, zwartomrande ogen richtten zich op hem. Paris stelde hem aan het meisje voor als dr. Malloy, en hij stak zijn hand uit.
Het beleefde gebaar leek haar in verlegenheid te brengen, maar ze schudde zijn hand. 'Wat voor soort dokter bent u?'
'Een psycholoog.'
'Psycholoog? Jeetje, wat heeft Janey gedaan? Een overdosis of zoiets?'
'We weten het niet. Er is in meer dan vierentwintig uur niets van haar gehoord. Haar ouders maken zich zorgen om haar, en wij ook.'
'Wij? Bent u ook politieman?'
'Ja. Ik werk bij de politie.'
'Hmm.' Melissa wierp hen beurtelings een wantrouwige blik toe, en Dean voelde dat ze zich behoedzaam terugtrok. Ze raakten
haar kwijt. Ze was een fan van Paris Gibson, maar in de eerste plaats was ze trouw aan haar vriendin. Ze zou zuinig zijn met informatie over Janey.
'Zoals ik zei, ik weet echt niet waar Janey is of wie ze heeft gebeld, want ik ben net terug uit Frankrijk. Ik ben dertig uur achter elkaar in de weer geweest, dus ga ik nu naar huis om te slapen. Als Janey komt opdagen, wilt u dan tegen haar zeggen dat ik terug ben, Mrs. K.?'
Ze hing haar Gucci-tas met een brede zwaai om haar schouder, draaide zich om en slenterde naar haar auto. Vlak voordat ze hem bereikte, draaide ze zich plotseling om en sloeg tegen haar voorhoofd met een hand die overladen was met fonkelende armbanden en talloze ringen.
'Krijg nou wat! Ik heb het nu pas door!' Ze wees naar Dean. 'Geen wonder dat u zo sexy bent. U bent Gavins vader!''Wakker worden, slaapkop.'
Janey deed haar ogen open. Hij stond over haar heen gebogen, zijn gezicht dicht bij het hare. Ze voelde zijn adem, en toen hij haar voorhoofd kuste, kreunde ze erbarmelijk.
'Heb je me gemist?'
Ze knikte. Hij lachte. Hij geloofde haar niet, en dat was wel zo verstandig. Omdat ze de rotzak bij de eerste de beste kans die ze kreeg zou vermoorden.
Ze probeerde de woede die ze voelde niet te tonen. Ze had besloten dat ze het beste onderdanig kon lijken. De psychopaat wilde spelletjes spelen, hij wilde dat ze smeekte, hij wilde haar domineren.
Prima. Ze zou zijn berouwvolle speeltje zijn - tot hij haar de rug toekeerde, en dan zou ze zijn schedel inslaan.
'Wat is dit?' Bij het zien van het vuile beddenlaken klakte hij met zijn tong.
Ze had geplast. Wat verwachtte hij dan? Hij had haar voor Joost mag weten hoe lang alleen gelaten. Ze had haar plas zo lang mogelijk opgehouden, maar ten slotte had er niets anders op gezeten dan in het bed te plassen.
'Je zult de lakens moeten verschonen,' zei hij.
Oké, dat zal ik doen. Maak me los, geef me een schoon laken en ik zal je ermee wurgen.
Hij haalde zijn vingers door haar samengeklitte haar. 'Je stinkt naar urine en zweet, Janey. Heb je je ingespannen? Ik vraag me af waarmee.' Zijn blik dwaalde rond, tot hij op de muur achter het bed bleef rusten. 'Hmm. Krassen in de verf. Je hebt het bed heen en weer geschud, zodat de plank aan het hoofdeinde tegen de muur zou slaan, is het niet?'
Verdomme! Ze had gehoopt een buurman te ergeren die uiteindelijk zó boos zou worden over het constante gebonk, dat hij zou aanbellen en eisen dat het lawaai ophield. En als er dan niet werd opengedaan, zou hij tegen de manager klagen tot die ging kijken wat de oorzaak van de herrie was.
Dan zou zij worden gevonden, zou haar vader in kennis worden gesteld en zou hij ervoor zorgen dat deze klootzak nooit meer het daglicht zou zien. Ze zouden hem opsluiten in een cel onder de gevangenis en aan alle homoseksuele politiemannen een bezoekerspasje geven.
Haar dagdroom van redding en wraak vervloog toen hij het bed naar voren trok, een eindje van de muur af. 'Dat kunnen we niet toestaan, Janey.' Hij boog zich voorover en kuste nogmaals haar voorhoofd. 'Sorry dat ik een streep door je slimme plannetje haal, lieverd.'