Het was een overtuigend argument, versterkt door haar zachte, warme stem. Mrs. Kemp keek h^ar man aan. Daarna richtte ze haar blik weer op Paris. 'Ik zal u naar haar kamer brengen.' De uitnodiging leek alleen voor Paris te zijn bedoeld, die ging staan toen Mrs. Kemp overeind kwam. Daarna liep Paris achter haar aan de kamer uit.
Zonder een woord te zeggen draaide de rechter zich plotseling om en liep naar een aangrenzende kamer. Een bibliotheek of een studeerkamer, voorzover Dean dat door de open deur kon zien voordat de rechter die achter zich dichtsmeet.
Curtis sloeg zacht op zijn dijen terwijl hij ging staan. 'Dat ging goed, hè?'
Dean grijnsde om de grappige opmerking, maar hij was helemaal niet in de stemming om te glimlachen. 'Ik denk dat de edelachtbare bezig is die hele nare zaak te ontkennen.'
'Ik wed om mijn linkerzaadbal dat hij daarbinnen zit te telefoneren en de chef op zijn donder geeft over de nieuwe politiepsy- choloog.'
'Het kan me niet schelen. Ik meende alles wat ik zei, en ik zou het opnieuw zeggen.'
'Nou, af en toe moet ik getuigen in zijn rechtszaal, en moet dan twee partijen tegen elkaar uitspelen. Maar de volgende keer dat ik in de getuigenbank zit, zal mijn getuigenis in twijfel worden getrokken, denk ik.' Hij streek over zijn kalende hoofd. 'Ik ga naar buiten om een paar telefoontjes te plegen en te kijken er of nog nieuws is dat ons vannacht allemaal beter zal doen slapen.'
Dean volgde hem tot de imposante trap. 'Ik zal hier op Paris wachten.'
'Dat dacht ik al.'
Dean had geen gevat antwoord op de laatste woorden van de rechercheur, dus reageerde hij maar niet. Met de handen in zijn broekzakken nam hij de chique hal in zich op. De vloer bestond uit marmeren tegels. Boven zijn hoofd hing een grote, kristallen kroonluchter die werd weerspiegeld in de glanzend gepoetste, houten oppervlakken van twee identieke consoletafels die in de grote hal tegenover elkaar stonden.
Boven een van de tafels hing een olieverfschilderij van Marian Kemp, en aan de tegenoverliggende muur, boven de andere tafel, hing een schilderij van dezelfde schilder. Een portret van een meisje van een jaar of zeven. Ze droeg een zomerjurk van witte, gaasachtige stof, en had geen schoenen aan haar voeten. De schilder had het zonlicht gevangen dat door haar lichtblonde krullen scheen. Ze zag er engelachtig en pijnlijk onschuldig uit.
Deans mobiele telefoon trilde in de zak van zijn colbert. Hij zag dat Liz hem belde. Hij nam niet op, zei tegen zichzelf dat dit geen goed moment was. Ze had al twee keer eerder gebeld, maar toen waren het ook geen goede momenten geweest.
Zodra hij voetstappen hoorde op de met dik tapijt beklede trap, keek hij op en zag Paris en Marian Kemp de trap afdalen. Paris gaf hem een nauwelijks merkbaar knikje. In haar hand hield ze een diskette, die ze aan Dean overhandigde zodra ze hem bereikte. Hij stak hem in zijn zak. 'Dank u, Mrs. Kemp.'
Hoewel Mrs. Kemp had meegewerkt, was ze niet van hen gaan houden. 'Ik zal jullie even uitlaten.'
Ze deed de voordeur open. Toen ze de jonge vrouw naast Cur- tis op de oprijlaan zag staan, riep ze: 'Melissa! Ik dacht dat je in Europa was.'
Bij het horen van haar naam draaide het meisje zich om. Ze was lang en slungelig en waarschijnlijk aantrekkelijk onder de make- up die was aangebracht met de verfijning van een krijger die zich voorbereidde om ten strijde te trekken.
'Hallo, Mrs. K. Ik ben net terug.'
'Is ze een vriendin van Janey?' vroeg Dean aan Marian Kemp.
'Haar hartsvriendin. Melissa Hatcher.'
Achter Paris' auto stond een opvallende BMW-cabriolet, het nieuwste model, maar aan haar kleren was niet te zien dat het meisje rijke ouders had. Ze droeg een afgeknipte spijkerbroek, waarvan de rafels op haar dijen hingen. De broeksband was ook afgeknipt, waardoor er niets dan franje was om de broek op haar heupen te houden. Twee identieke saffieren twinkelden in haar navelpiercing. De hals en de armsgaten van haar T-shirt waren extra groot, en ze maakten er geen geheim van dat ze er niets onder droeg.
Haar gestreepte kniekousen zagen er abnormaal dik uit voor de tijd van het jaar, en de zwarte laarzen zouden beter bij een houthakkersjack of een huursoldaat in uniform hebben gestaan. Maar de grote tas die om haar schouder hing was een Gucci.
'Heb je Janey gesproken sinds je terug bent?' vroeg Marian Kemp.
'Nee,' antwoordde Melissa, alsof de vraag haar irriteerde. 'Deze man heeft dat al gevraagd. Wat is er aan de hand?'
'Janey is vannacht niet thuisgekomen.'
'Nou, en? Waarschijnlijk is ze bij iemand blijven pitten.' Ze haalde haar schouders op, waardoor haar T-shirt van één schouder gleed. Ze wierp Dean een onmiskenbaar flirtérige blik toe.
'Zou je ons namen kunnen geven?'
Ze wendde zich weer tot Curtis en liet haar blik over hem dwalen. 'Namen?'
'Van mensen met wie Janey kan zijn meegegaan?'
'Ben je van de politie?' De rechercheur deed zijn sportjack open en liet haar de badge zien die aan zijn riem was vastgemaakt. 'Verdomme. Wat heeft ze gedaan?'