'Voor drie dagen. Besloten vergaderingen met mensen uit Kopenhagen. Allemaal mannen. Robuuste, blonde vikingtypes. Jaloers?'
'Stinkend jaloers.'
'Zul je me missen?'
'Wat denk je?'
'Zal ik je iets geven als herinnering?'
Ze duwde het laken weg. Naakt en bijna spinnend, liggend op het verkreukte beddengoed waarop ze de liefde al hadden bedreven, leek Elizabeth Douglas meer op een verwende courtisane dan op een directeur marketing van een luxe, internationale hotelketen.
Ze had een wulps figuur, en daar hield ze van. In tegenstelling tot de meesten van haar leeftijdgenoten werd ze niet door elke calorie geobsedeerd, beschouwde ze het als een uitputtende klus om haar eigen bagage te dragen en ontzegde ze zich nooit een dessert. De welvingen stonden haar goed. In feite stonden ze haar verdomde goed.
'Verleidelijk,' zuchtte hij. 'Heel verleidelijk. Maar we zullen met een kus genoegen moeten nemen.'
Ze kuste hem innig en zoog zijn tong in haar mond op een manier die de vikingtypes waarschijnlijk zouden hebben doen grommen van jaloezie. Dean was degene die een einde aan de kus maakte. 'Ik moet echt gaan, Liz,' fluisterde hij tegen haar lippen alvorens zich terug te trekken. 'Goede reis en behouden thuiskomst.'
Ze trok het laken op om haar naakte lichaam te bedekken en toverde een glimlach te voorschijn om haar teleurstelling te verbergen. 'Ik bel je zodra ik er ben.'
'Dat is je geraden ook!'
Hij vertrok en probeerde net te doen of hij niet vluchtte. Buiten daalde de lucht als een vochtige deken op hem neer. De lucht leek zelfs de textuur van natte wol te hebben toen hij hem inademde. Zijn hemd plakte aan zijn rug nadat hij de korte wandeling naar zijn auto had gemaakt. Hij startte de motor en draaide de airco op de hoogste stand. De radio ging automatisch aan. Een lied van El- vis. Are You Lonesome Tonight?
Op dit uur was er vrijwel geen verkeer op straat. Dean minderde vaart voor een oranje stoplicht en kwam helemaal tot stilstand op het moment dat het lied eindigde.
'Het is een warme avond in het heuvelland. Bedankt dat jullie je tijd met me hebben doorgebracht hier op 101.3.'
De hese vrouwenstem weergalmde door de auto. De geluidsgolven drukten tegen zijn borst en zijn buik. Haar stem werd uitstekend weergegeven door acht luidsprekers die Duitse technici strategisch hadden aangebracht. Door de superieure geluidsinstallatie leek ze dichterbij dan wanneer ze naast hem in de passagiersstoel had gezeten.
'Vanavond verlaat ik jullie met drie van mijn lievelingsliedjes. Ik hoop dat je ernaar luistert met iemand van wie je houdt. Hou elkaar stevig vast.'
Dean omknelde het stuur en liet zijn voorhoofd op de rug van zijn handen rusten terwijl de Fab Four naar gisteren verlangden.
Zodra rechter Baird Kemp zijn auto had teruggekregen van de parkeerknecht van het Four Seasons Hotel en was ingestapt, bevrijdde hij zich van zijn das en zijn jasje. 'God, wat ben ik blij dat het voorbij is.'
'Jij wilde het diner per se bijwonen.' Marian Kemp trok snel haar Bruno Magli-pumps uit en maakte de diamanten oorclips los. Ze kromp ineen van de pijn toen het bloed weer door haar verdoofde oorlelletjes begon te stromen. 'Maar móesten we nou naar de afterparty?'
'Nou, het leek me goed dat we tot het groepje behoorden dat als laatste vertrok. Er zaten zeer invloedrijke mensen bij.'
Het was een typisch awards-diner geweest. Het had ondraaglijk lang geduurd. Daarna had er in een ontvangstkamer een cocktailparty plaatsgevonden. De rechter liet nooit een gelegenheid voorbijgaan om campagne voor zijn herverkiezing te voeren, al was het informeel. Onderweg naar huis praatten de Kemps over anderen die aanwezig waren geweest, of, zoals de rechter hen spottend noemde: 'De invloedrijken, de profiteurs en het voetvolk.'
Thuisgekomen liep hij naar zijn studeerkamer, waar de bar dankzij Marians goede zorgen altijd ruimschoots van zijn lieve- lingsmerken was voorzien. 'Ik ga een slaapmutsje drinken. Zal ik er ook een voor jou inschenken?'
'Nee, dank je, schat. Ik ga naar boven.'
'Zet de airco aan in de slaapkamer. Deze hitte is ondraaglijk.'
Marian klom de gebogen, brede trap op waarvan onlangs een foto in een luxe woonblad had gestaan. Marian had daarop een design-baljurk gedragen en haar kanariegele, diamanten halsketting. Het portret was zeer goed uitgevallen, al zei ze het zelf. De rechter was blij geweest met het begeleidend artikel, waarin ze was geprezen omdat ze hun huis tot een bezienswaardigheid had gemaakt.
De gang op de bovenverdieping was donker. Tot haar opluchting zag ze een streep licht onder de deur van Janeys kamer. Hoewel het zomervakantie was, had de rechter hun zeventienjarige dochter een uitgaansverbod opgelegd. Gisteravond had ze dat genegeerd en was pas tegen het ochtendgloren thuisgekomen. Het was duidelijk geweest dat ze had gedronken en, tenzij Marian zich vergiste, de stank die aan haar kleren hing was die van marihuana geweest. Erger nog, in die toestand was ze zélf naar huis gereden.