'Rechter?' zei Curtis.
'Ik kan het ook niet met zekerheid zeggen. Maar wat maakt het verdomme uit als zij het inderdaad is? We weten dat ze vriendjes heeft. Ze fladdert van de een naar de ander. Zó snel, dat we het niet kunnen bijhouden. Ze is een populair meisje. Wat heeft dat er nou mee te maken?'
'Niets, hopen we,' antwoordde Curtis. 'Maar het zou verband kunnen houden met een telefoontje dat Paris van een andere luisteraar heeft gekregen.' Terwijl hij sprak verwisselde hij het ene bandje met het andere. Voor hij het tweede bandje afspeelde, zei hij tegen Mrs. Kemp: 'Ik verontschuldig me van tevoren, ma'am. Soms is het taalgebruik nogal grof.'
Ze luisterden in stilte. Toen Valentino Paris een prettige nacht toewenste, stond de rechter met zijn rug naar de kamer uit het raam te kijken. Mrs. Kemp had haar hand voor haar mond geslagen.
De rechter draaide zich langzaam om en wendde zich vervolgens tot Paris. 'Wanneer hebt u dit telefoontje ontvangen?'
'Gisteravond, vlak voor het einde van de uitzending. Ik heb onmiddellijk 911 gebeld.'
Curtis nam het van haar over. 'Janey is de enige vermiste persoon die is aangemeld. Als zij degene is die eerder deze week met Paris sprak, zou het met elkaar in verband kunnen staan.'
'Als ik zulk flinterdun bewijs in mijn rechtszaal hoorde, zou ik het niet-ontvankelijk verklaren.'
'U misschien wél, rechter, maar ik niet,' verklaarde Curtis. 'Ik heb begrepen dat u, na uw confrontatie met de verslaggever, de onofficiële zoektocht naar uw dochter hebt beëindigd. Maar, sir, u moet weten dat politieagenten op dit moment nóg intensiever speuren en dat mannen van de inlichtingendienst elke bron aanboren.'
De rechter leek in elkaar te zakken. 'Op wiens gezag?'
'Het mijne,' zei Dean. 'Ik heb het advies gegeven, en brigadier Curtis heeft het opgevolgd.'
Mrs. Kemp wendde zich tot hem. 'Het spijt me, we zijn niet officieel aan elkaar voorgesteld. Ik weet niet wie...' Dean stelde zich opnieuw voor en vertelde hoe hij bij de zaak betrokken was geraakt.
'Het is goed mogelijk dat dit een grap blijkt te zijn, Mrs. Kemp. Maar tot we dat weten, moeten we deze beller serieus nemen.'
Ze stond plotseling op. 'Heeft iedereen zin in koffie?' Voordat iemand antwoord kon geven haastte ze zich de kamer uit.
De rechter vloekte binnensmonds. 'Was dat nodig?' vroeg hij aan Dean.
Dean kon zich amper beheersen. Paris herkende zijn gespannen houding en opeengeklemde kaken toen hij opstond en vlak voor de rechter ging staan. 'Ik hoop van harte dat u een formele aanklacht tegen me kunt indienen. Ik hoop dat Janey hier binnen komt walsen en me op een grote dwaas doet lijken. Dan zult u het genoegen smaken me zo te noemen, en misschien zult u er zelfs voor kunnen zorgen dat ik word ontslagen.
Maar intussen is uw grofheid onvergeeflijk en uw koppigheid dom. We hebben een deadline van tweeënzeventig uur, en tot nu toe hebt u er twintig minuten van verspild door uw idiote gedrag. Ik stel voor dat we allemaal onze trots opzij zetten en ons concentreren op het vinden van uw dochter.'
De rechter en Dean staarden elkaar aan. Geen van beiden zwichtte voor de ander in een stille strijd om de grootste wilskracht. Ten slotte schraapte Curtis zijn keel. 'Eh, wanneer hebt u Janey voor het laatst gezien, rechter?'
De rechter leek opgelucht, nu hij een excuus had om het oogcontact met Dean te verbreken. 'Gisteren,' antwoordde hij bruusk. 'Tenminste, Marian heeft haar 's middags gezien. We zijn gisteravond laat thuisgekomen. Dachten dat ze in haar kamer was, en ontdekten pas vanmorgen dat haar bed niet was beslapen.' Hij ging zitten en sloeg zijn lange benen over elkaar, maar zijn zorgeloosheid leek onecht. 'Ik ben er zeker van dat ze bij vriendinnen is.'
'Ik heb een zoon van ongeveer Janeys leeftijd,' zei Dean tegen hem. 'Hij kan knap lastig zijn. Soms zou je denken dat we een bloedhekel aan elkaar hebben. Als u de normale ups en downs van het samenwonen met een tiener buiten beschouwing laat, zou u dan zeggen dat u in principe een goede relatie met Janey hebt?'
Het leek of de rechter op het punt stond Dean te vertellen dat zijn relatie met zijn dochter hem niets aanging, maar hij gaf toe en zei stijfjes: 'Af en toe is ze wel lastig.'
"s Nachts te laat thuiskomen? Experimenteren met alcohol? Uitgaan met kinderen met wie je haar liever niet ziet omgaan? Ik spreek uit ervaring.'
Door te wijzen op hun punten van overeenkomst slechtte hij geleidelijk aan de barrières van de rechter. Curtis leek het prima te vinden om Dean door te laten gaan.
'Alles van het bovengenoemde,' gaf de rechter toe voordat hij zich tot Paris wendde. 'Brigadier Curtis zei dat die perverseling u eerder heeft gebeld.'
'Een man die die naam gebruikte, ja.'
'Weet u iets over hem?'
'Nee.'
'Hebt u geen idee wie hij is?'
'Helaas niet.'
'Lokt u dit soort vunzigheid opzettelijk uit bij uw luisteraars?'
De suggestieve vraag verraste haar. Voordat ze kon antwoorden zei Dean: 'Paris kan niet verantwoordelijk worden gesteld voor de daden van haar luisteraars.'