'Baird, alsjeblieft.' Er kwam een vrouw uit het huis, die hem streng aankeek. 'Laten we dit alsjeblieft binnen afhandelen. Daar kunnen we door minder mensen worden afgeluisterd!' Ze bekeek hun gasten vluchtig, met een blik die net niet vijandig was, en zei toen stijfjes: 'Willen jullie niet binnenkomen?'
Opnieuw volgden Paris en Dean Curtis. Ze werden naar een fraai gemeubileerde zitkamer gebracht die een salon in Versailles kon zijn geweest. De binnenhuisarchitect was zich te buiten gegaan aan kant, verguldsel, kralen en kwastjes.
De rechter liep naar een sierlijk barmeubel, pakte een kristallen karaf, schonk een borrel voor zichzelf in en dronk hem in één teug op. Mrs. Kemp zat op de elegante armleuning van een sofa, alsof ze niet van plan was lang te blijven.
Curtis bleef staan. Hij leek even misplaatst in deze chique kamer als een brandkraan. 'Mrs. Kemp, hebt u iets van Janey gehoord?'
Ze keek haar man aan voordat ze antwoordde: 'Nee. Maar als ze thuiskomt, heeft ze een probleem.'
Paris dacht dat het meisje nu een veel groter probleem kon hebben.
'Ze is een tiener, alsjeblieft zeg.' De rechter stond ook nog steeds, en hij keek hen aan alsof hij op het punt stond hen tot twintig jaar dwangarbeid te veroordelen. 'Tieners halen steeds dit soort stunts uit. Maar als mijn dochter dat doet, is het voorpaginanieuws.'
'Beseffen jullie niet dat negatieve publiciteit een situatie alleen maar erger maakt?' zei Mrs. Kemp.
Voor wie? Paris was ontzet dat publiciteit Mrs. Kemps voornaamste zorg was. Hoorde ze niet bezorgder te zijn over de afwezigheid van het meisje in plaats van wat erover zou worden gezegd?
Curtis probeerde nog steeds diplomatiek te zijn. 'Rechter, ik weet niet welke politieman met die reporter heeft gesproken. Dat zullen we waarschijnlijk nooit weten. De schuldige zal niet naar voren komen en schuld bekennen, en de reporter zal zijn bron beschermen. Ik stel voor dat we dat onderwerp laten rusten en...'
'Dat kun jij makkelijk zeggen.'
'Helemaal niet makkelijk.' Dean deed voor het eerst zijn mond open, en sprak op zó'n autoritaire toon, dat alle ogen op hem werden gericht. 'Ik wilde dat wij drieën naar u toe waren gekomen met de hoed in de hand om vergiffenis te vragen voor een foute beoordeling, een verspreking, een vals alarm. Helaas zijn we hier omdat uw dochter in groot gevaar kan zijn.'
Mrs. Kemp liet zich van de leuning van de sofa op het kussen zakken.
De rechter keek verbijsterd. 'Wat bedoelt u? Hoe weet u dat?'
'Misschien zou ik u moeten vertellen waarom ik hier ben,' zei Paris kalm.
De rechter kneep zijn ogen samen. 'Hoe heette u ook alweer? Bent u de spijbelambtenaar die ons vorig jaar bleef lastigvallen?'
'Nee.' Ze stelde zich opnieuw voor. 'Ik heb een radioprogramma. Elke doordeweekse avond van tien tot twee.'
'Radio?'
'O!' riep Mrs. Kemp uit. 'Paris Gibson. Natuurlijk. Janey luistert vaak naar u.'
Paris wisselde blikken uit met Dean en Curtis voordat ze zich weer tot de rechter wendde, die haar en haar show blijkbaar niet kende. 'Luisteraars bellen me op en soms zend ik zo'n telefoongesprek uit.'
'Een praatprogramma op de radio? Een stelletje linkse radicalen die over van alles en nog wat hun gal spuwen?'
Hij moest het onaangenaamste mens zijn dat Paris ooit had ontmoet. 'Nee,' zei ze kalm. 'Mijn show is geen praatprogramma.' Ze was bezig de formule van haar programma te beschrijven toen hij haar onderbrak.
'Ik snap het. Maar waar gaat het om?'
'Soms belt er een luisteraar om een persoonlijk probleem te vertellen.'
'Aan een wildvreemde?'
'Ik ben geen vreemde voor mijn luisteraars.'
De rechter trok een grijzende wenkbrauw op. Kennelijk was hij niet gewend aan mensen die hem tegenspraken of corrigeerden. Maar Paris was niet bang voor iemand van wie ze nu al een lage dunk had.
Met een uiterst grof en onbeleefd gebaar wuifde hij haar weg en richtte zich weer tot Curtis. 'Ik snap nog steeds niet wat een dj van de radio hiermee te maken heeft.'
'Ik denk dat dit u zal helpen het te begrijpen.' De rechercheur zette de draagbare cassetterecorder op een salontafeltje. 'Mag ik?'
'Wat is dat?'
'Ga zitten, Baird,' snauwde zijn vrouw. Paris zag een zweem van angst in de ogen van de andere vrouw. Eindelijk begon de ernst van de situatie tot Mrs. Kemp door te dringen. 'Wat staat er op de band?' vroeg ze aan Curtis.
'We willen dat u luistert en ons vertelt of u de stem van uw dochter herkent.'
De rechter keek Paris aan. 'Heeft ze u gebeld? Waarom?'
Paris en de anderen negeerden hem toen het bandje begon.
Nou, kijk, ik heb die man een paar weken geleden ontmoet.
Paris zag dat Dean aandachtig naar Mrs. Kemp keek. Ze reageerde onmiddellijk. Was dat omdat ze de stem herkende? Of omdat de jonge vrouw een beschrijving gaf van een kortstondig maar wel zeer hartstochtelijk avontuurtje?
Toen het bandje was afgelopen, boog Dean zich naar Mrs. Kemp toe. 'Is dat Janeys stem?'
'Zo klinkt het wel. Maar als ze met ons praat is ze bijna nooit zo enthousiast, dus is het moeilijk te zeggen.'