Ze lachte en schudde haar hoofd, waardoor haar wilde kapsel nóg wilder werd en nóg aantrekkelijker. 'Ik doe het al te lang om de kriebels te krijgen.'
'Moest je veel technische dingen leren toen je begon?'
'Dat gaat wel. Waarschijnlijk weet jij meer over computers dan ik over radiogolven.'
Het verkapte compliment bracht een dwaze grijns op zijn gezicht. 'Is het niet saai om in je eentje te werken?'
'Nee, niet echt. Ik hou van muziek. En de bellers houden me scherp. Elke uitzending is anders.'
'Je werkt elke avond alleen. Voel je je dan niet eenzaam?'
'Nee, ik geef er juist de voorkeur aan om alleen te zijn.'
Voordat Rondeau haar nóg intiemere vragen ging stellen, kwam Dean tussenbeide. 'Ik loop met je mee naar buiten, Paris.'
Toen hij haar naar de deur leidde zei ze: 'Ik wil graag op de hoogte blijven. Vraag aan brigadier Curtis of hij me belt als hij iets weet.' Brigadier Curtis. Niet hij. De afwijzing kon niet duidelijker zijn, en hij ergerde zich mateloos. Hij was net zogoed politieman als brigadier Robert Curtis, en bovendien was hij hoger in rang!
Hij stak een hand uit om de deur te openen, maar die ging zonder zijn hulp open. Curtis stond aan de andere kant van de deur. Zijn gelaatskleur was een paar tinten roder dan gewoonlijk en de weinige blonde haren die hij nog had leken rechtop te staan.
'Nou, de rapen zijn gaar,' zei hij. 'Op de een of andere manier is een rechtbankreporter erachter gekomen dat politiemensen op zoek waren naar Janey Kemp. Hij confronteerde de rechter ermee toen die terugkeerde van de lunchpauze. De edelachtbare is niet blij.'
'Het leven van zijn dochter kan op het spel staan en hij maakt zich druk over de media?' riep Paris uit.
Dean zei: 'Ik dacht precies hetzelfde. Het kan me geen bal schelen of hij blij is of niet.'
'Mooi zo. Je krijgt de kans hem dat in het gezicht te zeggen. De hoofdcommissaris heeft bevolen dat we een gesprek met Kemp voeren en proberen zijn veren glad te strijken. Nu meteen!'Paris reed vlak achter de onopvallende Taurus van brigadier Curtis de oprijlaan van de familie Kemp op. Ze stapten tegelijkertijd uit. Voor hij de kans had om iets te zeggen zei ze: 'Ik ga met je mee.'
'Dit is een zaak van de politie, miss Gibson.'
Kennelijk was hij geërgerd, want hij gebruikte weer haar achternaam. Ze hield voet bij stuk. 'Ik bracht deze zaak aan het rollen toen ik vanmorgen naar je toe kwam. Als ik nooit meer iets van Valentino hoor en het telefoontje van gisteravond een grap blijkt te zijn, dan ben ik jou, de politie van Austin, en vooral deze familie een excuus schuldig. En als het geen grap is, ben ik er direct bij betrokken en zij ook, wat me het recht geeft met hen te praten.'
De rechercheur keek naar Dean, alsof hij raad zocht over de manier waarop hij haar moest aanpakken als ze een koppige houding aannam. Dean zei: 'Jij bent de baas, Curtis. Maar ze is goed in het praten met mensen. Dat is haar vak.'
Aangezien dit werd gezegd door een ervaren onderhandelaar, was het een groot compliment. Curtis dacht even na. Toen zei hij schoorvoetend: 'Goed dan, maar ik vraag me af waarom je nog meer bij deze zaak betrokken wilt raken dan al het geval is.'
'Daar heb ik niet voor gekozen. Valentino betrok mij erbij.'
Zij en Dean volgden hem. 'Bedankt dat je me steunde,' zei Paris, zó zacht dat alleen Dean het kon horen.
'Bedank me nog niet.' Hij knikte naar de grote voordeur, die openging toen ze de trap van de veranda opliepen. 'Net of hij op de loer heeft gelegen.'
Rechter Baird Kemp was lang, gedistingeerd en aantrekkelijk, ondanks de dreigende blik die hij op Curtis richtte. Blijkbaar wist hij zijn naam. 'Ik probeer dit geheim te houden, Curtis, en wat doet de politie van Austin? Extra politiemensen naar mijn huis sturen. Wat is er met jullie aan de hand, verdomme? En wie zijn zij?'
Het sierde Curtis dat hij het hoofd koel hield, hoewel zijn gezicht en hals vuurrood werden. 'Rechter Kemp, dr. Dean Malloy. Hij werkt als psycholoog bij de politie.'
'Psycholoog?' zei de rechter met een grijns.
Dean nam niet de moeite zijn hand naar de rechter uit te steken, want hij wist dat die niet zou worden aangenomen.
'En dit is Paris Gibson,' zei Curtis terwijl hij naar Paris wees.
Als haar naam de rechter al iets zei, liet hij dat niet merken. Na haar een vluchtige blik te hebben toegeworpen, keek hij Curtis boos aan. 'Heb jij het valse gerucht verspreid dat mijn dochter vermist is?'
'Nee, rechter, dat heb ik niet gedaan, maar ü. Toen u belde met een van de agenten die u steekpenningen geeft, en hem beval haar te gaan zoeken.'
Er klopte een ader op Kemps voorhoofd. 'Ik zei tegen de hoofdcommissaris dat ik per se wilde weten wie er verantwoordelijk was voor het uitlekken van dat verhaal, dat trouwens schromelijk is overdreven. Hij stuurt jou naar me toe, en een zielenknijper en een...' Hij wierp een blik op Paris. 'Wat dan ook. Waarom zijn jullie hier, verdomme?'