Paris las het vluchtig door, zichtbaar verbijsterd. Toen ze opkeek zei ze: 'Maar dat zijn kinderen!'
'Voornamelijk middelbare scholieren,' zei Rondeau tegen haar. 'Ze komen elke avond op een aangewezen plek samen. Het is een enorme ruilbeurs.'
Curtis zei: 'Een deel van de pret, zo lijkt het, is personen met
hun gebruikersnaam te vergelijken en uit te vissen wie wie is.'
'En als twee mensen die op het internet hebben gechat elkaar vinden, hebben ze seks,' zei Dean.
'Of niet,' verbeterde Rondeau. 'Soms staat wat ze zien hen niet aan. De andere persoon valt tegen. Of er komt intussen iemand opdagen die beter is. Niemand is tot iets verplicht.'
'De jongens van de afdeling computerfraude ontdekten de website. Aangezien de meeste gebruikers minderjarig zijn, brachten ze het onder de aandacht van de afdeling kindermishandeling, die zes vergrijpen tegen kinderen en kinderporno onderzoekt, wat onder de auspiciën van het Centrale Onderzoeksbureau valt.' Curtis kruiste zijn armen voor zijn stevige borst. 'We mogen veel mensen op de zaak zetten, want er hangt heel veel mee samen.'
'Dat is het goede nieuws,' zei Rondeau. 'Het slechte nieuws is dat het vrijwel onmogelijk is het tegen te houden.'
Paris schudde vol ongeloof haar hoofd. 'Eens even kijken of ik het goed begrijp. Meisjes als Janey Kemp gaan naar een aangewezen plek en ontmoeten daar vreemden die ze via het internet geil hebben gemaakt en die ze hebben laten geloven dat ze seks met elkaar zouden hebben.'
'Klopt,' zei Rondeau.
'Zijn ze krankzinnig? Beseffen ze niet wat voor risico ze nemen? Als ze hun chatroom-partner ontmoeten en die blijkt minder knap te zijn dan Brad Pitt, en ze "nee, dank je" zeggen, dan leveren ze zichzelf over aan de genade van een man die ze in vuur en vlam hebben gezet en... teleurgesteld is, om het zacht uit te drukken.'
'Ze zijn niet echt aan iemands genade overgeleverd, miss Gibson,' zei de jonge politieman kalm. 'We hebben het niet over nonnen! Dit zijn hoeren. Het komt vaak voor dat ze de mannen voor hun gunsten laten betalen.'
'Vragen ze geld?'
'Niet vragen. Eisen,' zei Rondeau. 'En ze krijgen het. Bakken vol!'
Deze informatie was zó ontstellend, dat er een stilte viel. Ten slotte zei Curtis: 'Wat ons óók zorgen baart, Paris, is dat iedereen lid kan worden van die zogenaamde club. Er zijn slechts een paar klikken van een muis nodig om een wachtwoord en toegang tot deze website te krijgen. Het betekent dat elk seksueel roofdier, elke gestoorde, weet waar hij heen moet om zijn volgende slachtoffer te zoeken.'
'En wat nog belangrijker is,' zei Dean, 'zijn slachtoffer gaat waarschijnlijk gewillig met hem mee. Hij hoeft er heel weinig moeite voor te doen.'
'Dit is verontrustend, of het nou met Valentino in verband staat of niet,' zei Paris.
'We voeren een hopeloze strijd,' zei Rondeau. 'We hebben een einde gemaakt aan de kinderseksclub, maar voor elke vernietigde club komen er tientallen in de plaats. Ze floreren. We werken samen met de FBI, met Operation Blue Ridge Thunder, een landelijk informatienetwerk dat zich met name met internetmisdrijven tegen kinderen bezighoudt. Dat is meer dan wij aankunnen. Tieners die met wederzijds goedvinden schunnige e-mails uitwisselen... dat heeft geen hoge prioriteit.'
Curtis zei: 'Het is als bekeuringen uitschrijven voor oversteken buiten het zebrapad, terwijl bendeleden elkaar aan de andere kant van de stad doodschieten.'
'Hoe zit het met Janeys ouders?' vroeg Paris. 'Zijn zij hiervan op de hoogte gesteld?'
'Ze hebben problemen met haar gehad,' antwoordde Curtis. 'Ze heeft zich al heel vaak misdragen, maar zelfs zij kennen waarschijnlijk niet al haar activiteiten. We wilden hen voorlopig niet attent maken op een mogelijk verband tussen Janeys onbekende verblijfplaats en Valentino's telefoontje. Pas als we meer weten. We hoopten dat je cassettebandje enig licht op de zaak zou wer- pen.'
'Dat is niet zo, hè?' zei ze. 'Het spijt me.'
Na een bescheiden klopje werd de deur geopend. Een andere rechercheur keek naar binnen. 'Sorry dat ik je stoor, Curtis. Ik heb een bericht voor je.'
Curtis verontschuldigde zich en verliet de kamer.
Paris keek op haar horloge. 'Ik moet gaan, tenzij ik nog iets voor jullie kan doen.'
Rondeau brak bijna zijn nek toen hij overeind vloog om haar uit haar stoel te helpen. 'Hoe laat moet u op het radiostation zijn, miss Gibson?'
'Rond halfacht. En noem me alsjeblieft Paris.'
'Moet je van tevoren veel voorbereidingen treffen?'
'Ik selecteer de muziek zelf en programmeer de liedjes in, in de volgorde waarin ze worden gespeeld. Een andere afdeling heeft de reclameboodschappen dan al gerangschikt.
Maar een groot deel van mijn programmering ontstaat spontaan. Ik weet nooit wat voor lied een beller wil horen. Maar ik kan dat lied onmiddellijk invoeren in de logcomputer, omdat we een computergestuurde muziekbibliotheek hebben.'
'Ben je wel eens nerveus vóór de uitzending?'