Curtis stond op. 'Bedankt, Paris. We stellen je hulp op prijs. Ik hoop dat het geen belasting voor je was om weer naar de binnenstad te komen.'
'Ik ben er net zo bij betrokken als jullie.'
Blijkbaar was hij van plan haar uitgeleide te doen, maar ze bleef zitten. Curtis aarzelde. 'Heb je nóg iets?'
Dean wist waarom Paris nog niet wilde vertrekken. Haar reportersinstinct was ontwaakt. Ze wilde het héle verhaal, en ze wilde pas stoppen als ze dat had. 'Ik vermoed dat ze wil weten wat er gaande is,' zei Dean.
'Inderdaad,' zei ze met een knikje.
Curtis draaide eromheen. 'Het is een zaak van de politie.'
'Voor jou, maar voor mij is het een persoonlijke kwestie, brigadier. Vooral als Valentino iemand blijkt te zijn die ik ken. Ik voel me verantwoordelijk.'
'Dat ben je niet,' zei Dean, scherper dan zijn bedoeling was. Iedereen keek naar hem. 'Als hij echt is, is hij een psychopaat. Hij zou dit doen, ongeacht of hij al dan niet op de radio met je praat.'
Curtis was het met hem eens. 'Hij heeft gelijk, Paris. Als deze man zo obsessief is als hij klinkt, zou er vroeg of laat iets zijn geknapt.'
Rondeau zei: 'U biedt hem alleen maar een podium aan, miss Gibson.'
'En daarom ben jij onze enige link met hem.' Dean keek naar Curtis, die nog steeds naast haar stoel stond. 'Om die reden denk ik dat ze het recht heeft om te weten waar we mee bezig zijn.'
Curtis fronste zijn voorhoofd, maar ging weer zitten. Toen keek hij Paris recht aan en zei met zijn karakteristieke botheid: 'Misschien hebben we een vermist meisje.'
'Misschien?'
Dean keek naar Paris terwijl ze luisterde naar Curtis' samenvatting van wat Griggs hem over de dochter van rechter Baird Kemp had verteld. Dean kende de feiten al, dus hoefde hij ze niet meer te horen. Hij kon zich op Paris concentreren, die aan Curtis' lippen hing.
Blijkbaar had ze een vrij groot radiopubliek voor zich gewonnen, maar Dean vroeg zich af of ze haar werk als tv-verslaggever niet miste. Dat ging toch in iemands bloed zitten, net als schmink bij een acteur?
Ze was een natuurtalent geweest. Ze had het vertrouwen van de kijkers gewonnen door haar solide, onpartijdige verslaggeving. Ze was schrander genoeg geweest om te weten dat, als ze te geraffineerd of te aantrekkelijk was, ze haar zouden beschouwen als een leeghoofd die haar baan waarschijnlijk had gekregen door met hoge pieten het bed in te duiken. Of, het andere uiterste, ze zou worden beschouwd als een keihard loeder met penisnijd.
Paris had het volmaakte evenwicht gevonden. Ze was een even agressieve verslaggever geweest als haar mannelijke collega's, maar zonder haar vrouwelijkheid prijs te geven. Ze had alles in het vak kunnen bereiken.
Als niet...
Haar zachte uitroep bracht hem terug in het heden. 'Er is al bijna vierentwintig uur niets van dat meisje gezien of gehoord, en haar ouders worden nu pas ongerust?'
Dean zei: 'Moeilijk te geloven, hè? Ze hebben de politie niet formeel op de hoogte gebracht, dus is Janeys verdwijning niet officieel. Maar er zijn geen meldingen geweest van andere vermiste personen. Het is een gok, maar het is een toeval waarvan Curtis en ik dachten dat we het moesten onderzoeken.'
Ze zag onmiddellijk het verband tussen de twee dingen. 'En als bleek dat deze beller de dochter van de rechter was...'
'Daarom hebben we je om de bandjes gevraagd,' zei Dean. 'Heeft ze tegen je gezegd hoe ze heette?'
'Jammer genoeg niet. Je hebt de opname gehoord. En de naam komt me niet bekend voor. Als ik onlangs de naam Janey had gehoord, of Kemp, wat ongebruikelijker is, zou ik het me herinneren, denk ik. Bovendien, is dit niet vergezocht? Die twee dingen liggen wel erg ver uit elkaar om er een onderzoek op te baseren.'
'Dat vonden wij ook. Tot we hoorden van de internetclub, de Sex Club.'
'De wat?'
Rondeau kwam tot leven. 'Hier begint mijn rol.' Hij keek naar Curtis, alsof hij toestemming vroeg om verder te gaan.
Curtis haalde zijn schouders op. 'Ga je gang. Niet dat ze er niet zelf achter zou kunnen komen.'
Rondeau begon vol vuur aan zijn verhaal. 'De website bestaat nog maar een paar jaar. Janey Kemp was een van de... initiatiefnemers, zo zouden jullie het noemen, denk ik. Het begon als een mededelingenbord waarop plaatselijke tieners hun berichten kwijt konden, min of meer anoniem. Ze maakten alleen hun gebruikersnaam en hun e-mailadres bekend.
In de loop van de tijd werden de berichten gedetailleerder, het onderwerp pikanter, tot het doel ervan werd wat het nu is: in feite een rubriek "persoonlijk" op internet. Ze flirten via cyberspace.'
'Flirten?' Dean lachte spottend. 'De berichten die ze uitwisselen lijken meer op een voorspel.'
De jongere politieman zei: 'Ik wilde miss Gibson niet kwetsen.'
'Ze is een volwassen vrouw, en dit is geen zondagsschool.' Dean keek Paris recht aan. 'Het enige doel van de Sex Club is seks. Kinderen laten berichten achter waarin ze reclame maken voor wat ze hebben gedaan en wat ze bereid zijn te doen met de juiste partner. Als ze meer privacy met iemand willen hebben, gaan ze naar chat- rooms en voeren schunnige gesprekken met elkaar. Hier is een voorbeeld.' Hij maakte een map open en haalde er een vel papier uit, een uitdraai van de computer in Curtis' kantoor.