Hij had een geloofwaardig verhaal verzonnen. Misschien was ze het blijven geloven als hij gisteravond niet zo laat was thuisgekomen. Het verhaal over de belastingcursus was niet overtuigend. Hij was naar de cursus gegaan en had bij aankomst getekend, zodat zijn aanwezigheid was geregistreerd, maar het was nooit zijn bedoeling geweest om te blijven, en na het eerste, saaie uur was hij vertrokken.
Vanmorgen had hij de wind van voren gekregen. Toni joeg de kinderen weg van de ontbijttafel en stuurde hen naar boven om allerlei karweitjes te doen. Toen vroeg ze zonder enige waarschuwing: 'Waar was je gisteravond, Brad?'
Geen inleiding, alleen de boze verrassingsaanval, die hem onmiddellijk in woede deed ontsteken. 'Je wéét waar ik was.'
'Ik ben tot twee uur vannacht opgebleven en toen was je nog niet thuis. Geen enkele belastingcursus duurt zo lang.'
'Dat klopt. Rond elf uur was het afgelopen. Ik heb daar een paar mannen ontmoet, en we zijn samen een biertje gaan drinken. Op een gegeven moment beseften we dat we trek hadden en hebben toen iets te eten besteld.'
'Wat voor mannen?'
'Geen idee. Mannen. We kenden alleen eikaars voornaam. Joe, zo heette hij geloof ik, heeft een leidinggevende functie bij Motorola. Grant, of Greg, zoiets, is eigenaar van drie schilders- en car- rosseriebedrijven. De andere...'
'Je liegt,' riep ze uit.
'Nou, bedankt dat je me het voordeel van de twijfel geeft.'
'Dat heb je niet verdiend, Brad. Gisteravond heb ik geprobeerd je studeerkamer binnen te gaan. De deur was op slot.'
Hij stond op en duwde zo boos zijn stoel naar achteren dat hij luid over de vloer schraapte. 'Reusachtig! De deur was op slot. Ik heb hem niet op slot gedaan. Dat moet een van de kinderen hebben gedaan. Maar waarom ging je daar eigenlijk naar binnen? Om te zien wat je kon vinden om me aan te rekenen? Om rond te snuffelen? Om te spioneren?'
'Ja.'
'Je geeft het tenminste toe.' Hij ademde lang uit, alsof hij de tijd nam om zich te beheersen. 'Toni, wat héb je toch de laatste tijd? Telkens wanneer ik het huis verlaat onderwerp je me aan een kruisverhoor.'
'Omdat je vaak weg bent en dan lange periodes wegblijft, periodes waarvoor je geen rekenschap kunt of wilt afleggen.'
'Rekenschap afleggen? Ben ik niet volwassen? Mag ik niet komen en gaan wanneer ik wil? Moet ik me bij jou melden om te beslissen of ik al dan niet ergens een biertje ga drinken? Als ik moet plassen, moet ik jou dan eerst opbellen en toestemming vragen?'
'Zo werkt het niet, Brad,' zei ze met een gekmakende kalmte. 'Ik ben niet van plan je de rollen te laten omdraaien en mij een rotgevoel te bezorgen omdat ik vroeg waarom je de hele nacht was weggebleven. Ga naar je werk, anders kom je nog te laat.' Daarmee had ze een einde aan de discussie gemaakt. Ze was de keuken uit geschreden, met een rug die zo recht was dat het leek of ze een plank had doorgeslikt.
Hij had haar laten gaan. Hij kende haar. Als ze eenmaal dat stadium van hooghartigheid had bereikt, kon hij zich urenlang vernederen zonder dat iets wat hij zei of deed haar tot bedaren bracht. Uiteindelijk ontdooide ze dan wel, maar tot die tijd...
Was het een wonder dat hij niet stond te trappelen om vanavond naar huis te gaan? Wie wilde aanhalig doen tegen een ijslolly? Als hij vanavond zondigde, moest Toni zichzélf de schuld geven, niet hém.
Goddank had hij een nieuwe uitlaatklep voor zijn 'verslaving'. Seks in al zijn variaties lag nu voor het grijpen. Bij de gedachte aan wat nu voor hem beschikbaar was glimlachte hij.
Hij stak een hand onder zijn witte laboratoriumjas en streelde zichzelf. Hij vond het fijn om met een halve erectie rond te lopen. Daarom wierp hij de hele dag door heimelijke blikken op de foto's die hij in een la achter slot en grendel bewaarde. Of hij bezocht favoriete websites, als hij zich veilig voelde en er geen kans was dat er iemand binnenkwam. Slechts een paar minuten gaven het gewenste resultaat. Sommige mensen dronken koffie als opkikkertje, maar hij had iets ontdekt wat veel stimulerender was dan cafeïne.
Het zou een lange middag worden, maar alleen al de gespannen verwachting was al verrukkelijk.
Hij kon haast niet wachten tot het avond was.Toen Paris de kamer binnenkwam waar ze op haar zaten te wachten, stonden Dean en de twee andere mannen op. Ze waren bijeengekomen in het Centrale Onderzoeksbureau, in een kamer die gewoonlijk werd gebruikt voor het ondervragen van getuigen of verdachten. De kamer was klein en benauwd, maar vertrouwelijkheid was verzekerd.
Curtis trok een stoel bij voor Paris. Ze gaf hem een knikje bij wijze van dank en ging zitten. Ze had nog steeds haar zonnebril op, en Dean kon amper haar ogen zien achter de donkere glazen. Hij vroeg zich maar niet af waarom ze de bril nooit afzette.
'Ik hoop dat het niet te lastig voor u was om weer naar de binnenstad te komen,' zei Curtis tegen haar.
'Ik ben hier zo snel mogelijk heen gereden.'
Ze keken allemaal naar de wandklok. Het was tegen twee uur 's middags. Niemand hoefde eraan herinnerd te worden dat er al twaalf uur van Valentino's deadline was verstreken.