Maar de laatste keer was het niet zijn schuld geweest.
Dat meisje had binnen twee maanden drie keer in zijn stoel gezeten, en bij elk bezoek was ze een beetje vriendelijker geworden. Vriendelijker - verdorie, ze had openlijk met hem geflirt! Ze had precies geweten wat ze deed. De uitdagende manier waarop ze tegen hem had geglimlacht wanneer ze achteroverleunde in zijn stoel, was dat niet zowat een uitnodiging geweest om haar te liefkozen?
En toen hij het deed, had ze zo'n stampei gemaakt dat zijn collega's, alle mondhygiënistes en de meesten van zijn patiënten door de gang naar de behandelkamer waren gehold, waar ze beschuldigingen tegen hem stond te schreeuwen.
Als ze de vijfentwintigjarige was geweest die ze leek te zijn, in plaats van de minderjarige die ze was, zouden die beschuldigingen terzijde zijn geschoven. Maar ze werden geloofd, en hij was uitgenodigd het gebouw te verlaten. Toen hij de volgende morgen bij de praktijk arriveerde, hadden zijn collega's hem bij de deur opgewacht met een ontslagbrief plus een cheque ter waarde van drie maanden salaris. Dat hadden ze gezien de omstandigheden fair gevonden. Vaarwel en succes.
Hypocriete schoften.
Maar daarmee was de kous nog niet af geweest. De ouders van het meisje, hevig ontstemd omdat een normale, heteroseksuele man op de uitnodigende signalen had gereageerd die hun sexy dochter had uitgezonden, hadden een aanklacht ingediend wegens onzedelijke handelingen met een kind. Alsof ze een kind was! Alsof ze er niet om had gevraagd! Alsof ze het niet fijn had gevonden dat zijn hand tussen haar dijen lag!
Hij was als een crimineel voor de rechter gesleept en, op advies van zijn onbekwame advocaat, gedwongen zijn excuses aan de gewiekste kleine sloerie aan te bieden. Hij had zich schuldig verklaard aan de vernederende aantijgingen om een 'lichte straf' te krijgen, die bestond uit verplichte psychotherapie en een proeftijd.
Maar het oordeel van de rechter was veel minder hard geweest dan die van Toni. 'Dit is de laatste keer, Brad,' had ze gewaarschuwd.
Aangezien hij aan opsluiting had kunnen ontkomen, zou je toch aannemen dat er een feestje werd gevierd, nietwaar? O, nee. Zijn vrouw had andere plannen gehad, wat onder andere inhield dat ze eindeloos doorzaagde over zijn 'verslaving'.
'Ik kan niet nóg eens zo'n beproeving doorstaan,' had ze tegen hem gezegd.
Daarna had ze uren lang zitten zeuren over zijn 'destructieve gedragspatroon'.
Oké, er waren nog een paar andere incidenten geweest, zoals die in de kliniek waar hij zijn loopbaan was begonnen. Hij had een mondhygiëniste foto's laten zien. Het was een grap geweest, verdomme. Hoe kon hij nou weten dat ze streng protestant was en waarschijnlijk dacht dat baby's zowel met vijgenbladen als met navels geboren zouden moeten worden. Ze had zulke gemene roddels over hem verspreid, dat hij uit eigener beweging was vertrokken. Maar Toni hield hem er nog steeds verantwoordelijk voor.
Tot slot had ze gezegd: 'Ik zal nóg duidelijker zijn, Brad. Ik wil niet nog eens zo'n beproeving doorstaan en ik zal niet toestaan dat onze kinderen eronder lijden. Ik hou van je,' had ze gesnikt, 'en ik zal niet van je scheiden. Ik wil dat ons gezin bij elkaar blijft, maar ik zal je verlaten als je geen hulp inroept en iets aan je verslaving doet.'
Verslaving. Als hij een sterk libido had, wat dan nog? Was dat een verslaving? Ze had het doen klinken alsof hij een pervers persoon was.
Maar hij was niet helemaal gek. Hij wist dat hij zich moest aanpassen aan de wereld waarin hij leefde. Als de maatschappij puriteins werd, moest hij zich naar de algemeen aanvaarde regels schikken. Hij moest het smalle, rechte pad bewandelen zoals het door de kerk en de staat was afgebakend, en wat dat betrof waren ze eensgezind. Eén misstap over hun dwaze grenzen van zogenaamd fatsoen, en je was niet alleen een zondaar maar ook een vogelvrijverklaarde.
Zelfs een beetje flirten met een andere patiënte kon hem zijn carrière kosten. Het had acht maanden geduurd voordat hij deze baan in Austin in de wacht sleepte, lang nadat het geld van de ontslagcheque was uitgegeven en de spaarrekening was leeggehaald.
Deze kliniek was niet zo bekend als de vorige. Zijn huidige collega's waren niet zo gespecialiseerd en beroemd als die hij vroeger had gehad. Maar van zijn loon kon hij de hypotheek betalen. En zijn gezin hield van Austin, waar niemand wist waarom ze hierheen waren verhuisd.
Na die nachtmerrie in de rechtszaal was Toni wekenlang ineengekrompen wanneer hij haar aanraakte. Ze had wel het bed met hem gedeeld, hoewel hij had gedacht dat ze de schijn ophield omwille van de kinderen.
Ten slotte had ze hem toegestaan haar te omhelzen en te kussen. Nadat zijn groepstherapeut hem een gouden ster had gegeven voor de vorderingen die hij had gemaakt op weg naar 'genezing', was ze weer gaan vrijen. Ze had tamelijk tevreden geleken... tot een paar avonden geleden, toen hij zo stom was geweest de hele nacht weg te blijven.