'Maar zorg dat je op tijd wakker wordt voor morgenavond.'
'Wat is er dan?'
'Dan ontmoet je mijn getuige bij ons huwelijk.'
Onlangs had hij haar verteld dat zijn beste studievriend naar Houston was teruggekeerd nadat hij een doctorstitel had behaald aan een universiteit in een andere staat. Waar precies, dat kon ze zich nu niet herinneren. Ze wist alleen dat Jack heel opgewonden was dat zijn vriend terug was, en dat hij popelde om hen aan elkaar voor te stellen.
'Heeft hij het naar zijn zin bij de politie van Houston?' vroeg ze luid gapend.
'Hij zegt dat het nog te vroeg is om daar iets over te zeggen, maar hij denkt dat hij het wel leuk zal vinden. We gaan proberen een basketbalwedstrijd in de sportzaal te organiseren terwijl jij de hele dag ligt te pitten. Morgenavond om zeven uur halen we je op.'
'Ik zal klaarstaan.' Ze stond op het punt de deur te sluiten toen ze hem nariep. 'Sorry, Jack, hoe heet hij ook alweer?'
'Dean. Dean Malloy.'
Hijgend ging Paris rechtop zitten.
Ze was in haar eigen keuken, maar ze had een paar seconden nodig om zich te oriënteren. Mijmeringen waren overgegaan in dromen. Ze had heel vast geslapen. Het zonlicht scheen vanuit een andere hoek naar binnen. Ze had een tintelend gevoel in haar armen omdat ze er met haar hoofd op had gelegen. Als zij ze schudde, werd het tintelende gevoel alleen maar erger. Met een verstijfde hand reikte ze naar de rinkelende telefoon - de oorzaak van haar abrupt ontwaken.
Uit gewoonte zei ze: 'Je spreekt met Paris.''Wanneer ben je voor het laatst naar een tandarts geweest, Amy?'
'Dat weet ik niet meer. Een paar jaar terug misschien.'
Dr. Brad Armstrong keek zijn patiënte streng aan. 'Dan had je allang voor controle moeten komen.'
'Ik ben bang voor tandartsen.'
'Dan ben je niet bij de juiste geweest.' Hij gaf haar een knipoog. 'Tot nu toe.'
Ze giechelde.
'Je boft dat ik maar één gaatje heb gevonden. Het is klein, maar het moet wel gevuld worden.'
'Doet het pijn?'
'Pijn? In deze kamer is pijn een vies woord.' Hij gaf een zacht klopje op haar schouder. 'Mijn taak is het je tanden te repareren. Jouw taak is het achterover te liggen en je te ontspannen terwijl ik bezig ben.'
'Het valium helpt. Ik begin al slaperig te worden.'
'Het duurt niet lang.'
Zijn assistente had Amy's moeder om toestemming gevraagd voordat ze Amy een kleine dosis van het kalmeringsmiddel gaven om haar angst te verlichten en de behandeling meer ontspannen te maken, zowel voor de patiënte als voor de tandarts. Haar moeder kwam over een tijdje terug om haar op te pikken en naar huis te rijden. Intussen stond het hem vrij zijn ogen goed de kost te geven terwijl ze wegsoesde.
Volgens haar kaart was ze vijftien, maar ze was welgevormd. Ze had mooie benen. Haar korte rok onthulde gladde, zongebruinde dijen en gespierde kuiten.
Hij hield van de zomer. Zomer betekende huid. Hij zag al op tegen de herfst en de winter, als vrouwen sandalen verwisselden
voor laarzen en blote benen voor ondoorschijnende panty's. De rokken werden langer, en schouders die 's zomers bloot waren onder topjes en smalle bandjes werden bedekt met truien. Het enige goede aan truien was dat ze soms nauw aansloten. De suggestie van wat eronder zat kon ongelofelijk verleidelijk zijn.
Zijn patiënte haalde diep adem, waardoor het papieren slabbetje verschoof. Hij was geneigd het op te tillen en naar haar borsten te kijken. Als ze protesteerde, kon hij altijd nog zeggen dat hij het slabbetje weer op zijn plaats legde, meer niet.
Maar hij hield zichzelf in toom. Zijn assistente kon elk moment binnenkomen en die was, in tegenstelling tot zijn patiënte, niet suf door het valium.
Hij liet zijn blik opnieuw over de benen van het meisje dwalen. Door de ontspanning hadden ze zich gespreid. Tussen haar knieën was een ruimte van enkele centimeters. De elastische stof van haar rok zat als een tweede huid om haar heen en benadrukte de venusheuvel tussen haar dijen. Hij vroeg zich af of ze een slipje droeg. De mogelijkheid dat dat niet het geval was zette hem in vuur en vlam.
Hij vroeg zich ook af of ze nog maagd was. Boven de leeftijd van veertien jaar waren er nog maar weinig maagden. Volgens de statistieken was de kans groot dat ze seks met een man had gehad. Ze zou weten wat ze moest verwachten van een man die seksueel geprikkeld was, en ze zou niet zo geschokt zijn als...
'Dr. Armstrong?' Zijn assistente verscheen en verstoorde de dagdroom. 'Is ze klaar voor de verdoving?'
Hij vermeed altijd dat zijn patiënten het woord 'injectie' hoorden.
Hij gleed van de lage kruk waarop hij had gezeten en deed net of hij de röntgenfoto's van de patiënte bestudeerde. 'Ja, ga je gang. Dan begin ik over tien minuten.'
'Ik zal zorgen dat alles klaarstaat.'
Hij trok zijn latexhandschoenen uit, liep zijn eigen kamer in en sloot de deur achter zich. Zijn huid was koortsig, zijn hartslag versneld. Als hij zijn witte laboratoriumjas niet had aangehad, zou zijn assistente zijn erectie hebben gezien. Als ze hem niet op tijd had gestoord, had hij misschien een verschrikkelijke fout begaan. En hij kon zich niet permitteren er opnieuw een te maken.