Ze ging die avond niet met hem dineren. En ook niet de volgende drie keren dat hij het vroeg. In de weken erna werkte ze als een bezetene. Ze versloeg alle verhalen die de eindredacteur haar maar wilde geven en deed haar best om zoveel mogelijk zendtijd te krijgen. Ze wist dat het publiek haar naam, stem en gezicht alleen zou herkennen als ze vaak op het scherm was.
Haar doel was het presenteren van het avondjournaal. Ze zou misschien een paar jaar nodig hebben om dat te bereiken. Ze moest nog veel leren en bewijzen, maar ze zag geen reden om niet het hoogste na te streven. Dus had ze het veel te druk met het veroveren van een plek in het televisiewereldje van Houston om afspraakjes te maken.
En Jack Donner was er veel te veel van overtuigd dat ze uiteindelijk voor zijn charmes zou bezwijken. Hij was knap, op en top Amerikaans, met een innemende persoonlijkheid en een aanstekelijke humor. Elke vrouw in het gebouw, van de stagiaires tot de grootmoeder die de financiële afdeling runde, was verliefd op hem. Verbazingwekkend genoeg mochten mannen hem ook. Hij stond al enige jaren achter elkaar boven aan de lijst van succesvolle verkopers, en het was geen geheim dat hij zich op een functie als manager voorbereidde.
'Topmanagement,' vertrouwde hij haar toe. 'Ik wil algemeen directeur worden. En wie weet? Misschien heb ik op een dag mijn eigen tv-station.'
Hij had beslist de ambitie en het charisma om te bereiken wat hij zich ten doel stelde. Met haar uitgaan was zijn hoofddoel op korte termijn. Ten slotte gaf ze haar verzet op en zei ja.
Op hun eerste avondje uit nam hij haar mee naar een Chinees restaurant. Het eten was superslecht en de bediening nóg slechter, maar tijdens de maaltijd maakte hij haar voortdurend aan het lachen door verhalen te verzinnen over alle norse obers en serveersters. Hoe meer rijstwijn hij dronk, hoe grappiger de verhalen werden.
Toen hij zijn 'gelukskoekje' openmaakte, een koekje waarin een voorspelling of een spreuk was gebakken, floot hij zachtjes. 'Wow, moet je dit horen.' Hij deed net of hij las. 'Gefeliciteerd. Na maanden te hebben geprobeerd een bepaalde dame te verleiden, hebt u vanavond geluk.'
Paris maakte haar gelukskoekje open en haalde er het briefje met de voorspelling uit. 'Op het mijne staat: negeer de vorige voorspelling.'
'Ga je niet met me naar bed?'
Ze lachte om zijn teleurgestelde gelaatsuitdrukking. 'Nee, Jack, ik ga niet met je naar bed.'
'Weet je dat zeker?'
'Ja, dat weet ik zeker.'
Maar nadat ze vier maanden met elkaar waren omgegaan, ging ze wél met hem naar bed, en na zes maanden beschouwde iedereen op het tv-station hen als een paar. Met Kerstmis vroeg Jack haar ten huwelijk en op nieuwsjaarsdag zei ze ja.
In februari sneeuwde het. In Houston, waar sneeuw even zeldzaam was als de Hale Bopp-komeet, kwam het openbare leven tot stilstand, wat betekende dat de nieuwsteams overuren maakten om alle verhalen te verslaan die met het weer te maken hadden, van het sluiten van scholen tot het onderdak verlenen aan thuislozen en de talloze gevaren van gladde wegen. Paris werkte zestien uur achter elkaar, binnen en buiten de studio. Ze reed in een tochtig bestelbusje van het televisiestation rond, dronk lauwe koffie, en zorgde dat ze de deadlines haalde.
Toen ze eindelijk thuiskwam stond Jack in haar keuken. Hij roerde in een pan eigengemaakte soep. 'Als ik al niet van je hield...' zei ze terwijl ze het deksel van de pan optilde en de geur diep inhaleerde, 'dan doe ik het nü.'
'Als je bij mij introk, zou ik elke avond voor je koken.'
'Nee.'
'Waarom niet?'
'We hebben het minstens duizend keer over dit onderwerp gehad, Jack,' zei ze moe, en trok haar doorweekte laarzen uit.
Hij knielde neer om haar bevroren tenen te masseren. 'Laten we het nog één keer doen. Ik vergeet steeds die slappe excuses van je. Zoals je weet is mijn penis langer dan de duur van mijn concentratie. En ben je niet blij?'
Ze trok haar voeten uit zijn warme handen. De massage was veel te lekker om erbij te ruziën over iets waar ze al zo vaak over hadden gekibbeld.
'Tot we getrouwd zijn bewaar ik mijn onafhankelijkheid.' Toen ze zag dat hij op het punt stond daartegenin te gaan, voegde ze eraan toe: 'En als je erover door blijft zeuren, stel ik de bruiloft nóg eens zes maanden uit.'
'Je bent een harde vrouw, Paris Gibson bijna Donner.'
Ze aten hun soep op en dronken de fles wijn leeg die Jack vóór haar komst al had ontkurkt. Hij stelde zelfs niet voor dat hij de nacht bij haar zou doorbrengen. Ze was dankbaar dat hij rekening hield met haar uitputting.
Toen ze hem bij haar voordeur goedenacht wenste, zag ze dat de vier centimeter sneeuw die de stad had lamgelegd al was gaan smelten. Al die zenuwslopende nieuwsgaring was door een paar graden op de thermometer alweer tot geschiedenis gemaakt.
'Goddank, morgen is het zaterdag,' zei ze met een zucht terwijl ze tegen de deurpost leunde. 'Ik ga de hele dag slapen.'