De laatste keer dat Janey niet naar huis was gekomen, had het niet veel gescheeld of ze was wegens immoreel gedrag in het openbaar in de Travis County-gevangenis gestopt. Zij en een groep vrienden en vriendinnen hadden gebruik gemaakt van een whirlpool die in de tuin van een hotel stond. Gasten hadden over het lawaai geklaagd. Toen de mannen van de bewakingsdienst gingen kijken wat er aan de hand was, ontdekten ze een bruisende kookpot met half naakte jonge mensen in verschillende stadia van dronkenschap, bezig met allerlei seksuele activiteiten.
Zijn dochter was een van degenen die het meest dronken waren. Ze was absoluut het meest naakt, volgens de agent die haar persoonlijk uit het water had gevist en haar had losgetrokken van de jongeman me wie ze aan het vrijen was.
De politieagent had haar in een deken gewikkeld voordat hij haar naar haar huis bracht in plaats van naar de gevangenis. Hij had het gedaan om de rechter een dienst te bewijzen, niet uit goedheid voor het meisje dat hem had uitgescholden toen hij haar bij haar ouderlijk huis afleverde.
De agent was met een honderd-dollarbiljet bedankt, waarmee stilzwijgend zijn belofte was gekocht om Janeys naam buiten het rapport over het voorval te houden.
'Goddank hebben de media niet de lucht van dat verhaal gekregen,' zei Marian nu, alsof ze de gedachten van de rechter las. 'Kun je je voorstellen hoeveel schade je reputatie zou hebben geleden?'
Ze snoof zachtjes en vroeg: 'Wat ga je doen, Baird?' Daardoor legde ze het probleem handig op zijn bordje.
'Ik ben de hele dag aan het werk in de rechtbank en heb geen tijd om me met Janey bezig te houden.'
'Nou, je kunt niet van me verwachten dat ik heel Austin doorkruis om haar te zoeken. Ik zou me net een hondenmepper voelen. Bovendien, jij bent degene die de contacten heeft.'
Evenals de honderd-dollarbiljetten, dacht hij wrang. In de afgelopen paar jaar had hij met briefjes van honderd gestrooid om zeker te stellen dat zijn dochters streken niet in de publiciteit kwamen.
'Ik zal kijken wat ik kan doen,' bromde hij. 'Maar als ze weer verschijnt - waar ik zeker van ben - vergeet dan niet me op te piepen. Als ik in de rechtszaal ben, staat mijn pieper in de trilstand. Toets drie keer een drie in. Dan zal ik weten dat ze thuis is en dan verdoet niemand tijd met haar te zoeken.'
'Bedankt, schat. Ik wist dat ik erop kon rekenen dat jij dit zou oplossen.'
Curtis nodigde Dean uit voor de lunch. Dean nam de uitnodiging aan, maar hij was niet naïef. Hij vermoedde dat de rechercheur uit was op achtergrondinformatie over Paris. Hij kon Curtis amper kwalijk nemen dat hij nieuwsgierig was, vooral na de geladen sfeer die ze vanmorgen in zijn kantoor hadden gecreëerd.
Hij zou hem niets geven, niets waar Curtis niet zelf achter kon komen door een gepubliceerde biografie te lezen, maar het zou interessant zijn om de rechercheur in actie te zien.
Ze waren de trap voor het politiebureau aan het aflopen toen Curtis achter zich zijn naam hoorde roepen. De jonge agent in uniform die hem had geroepen, was door de glazen deuren naar buiten gekomen. Hijgend bood hij zijn excuus aan.
'Ik vind het heel vervelend om u op te houden, brigadier Curtis.'
'We gaan alleen maar lunchen. Ken je dr. Malloy?'
'Alleen van naam. Ik ben een beetje laat met u welkom te heten bij de politie van Austin. Eddie Griggs.' Hij stak zijn hand uit. 'Aangenaam, sir.'
'Dank je,' zei Dean terwijl ze elkaar de hand schudden. 'Nemen jullie rustig de tijd, ik ga in de schaduw staan wachten.'
'Ik denk niet dat brigadier Curtis er bezwaar tegen zal hebben dat u dit hoort, gezien het feit dat u samen met hem aan dat telefoontje van Paris Gibson werkt. Daar gaat het over. Nou ja, min of meer. Indirect.'
'Laten we allemaal in de schaduw gaan staan,' opperde Curtis.
Ze liepen dichter naar het gebouw toe om te profiteren van het strookje schaduw op het gloeiendhete trottoir. Op Interstate 35, de nabije autosnelweg, raasde het verkeer voorbij, maar Grigg, de nieuweling, schreeuwde boven het lawaai uit.
'Hebt u een memo rondgestuurd dat iedereen alert moet zijn op personen die als vermist zijn opgegeven?' zei hij tegen Curtis.
'Inderdaad.'
'Nou, sir... Rechter Baird Kemp?'
'Wat is er met hem?'
'Hij heeft een dochter. Middelbare-schoolleeftijd. Zo wild als een maartse haas. Af en toe wordt ze een beetje te wild en gaat ze over de grens. Ze is welbekend bij agenten die na middernacht patrouilleren.'
Hij keek om zich heen om te controleren of iemand die het gebouw binnenging of verliet hem kon horen. 'De rechter is heel vrijgevig voor een agent die haar thuisbrengt, haar uit de gevangenis en haar naam uit de publiciteit houdt.'
'Ik snap het,' zei de rechercheur.
'Vandaag,' vervolgde Griggs, 'nam de rechter telefonisch contact op met een paar van zijn vrienden bij de politie. Hij had een speciaal verzoek. Het schijnt dat Janey - zo heet ze - gisteravond niet is thuisgekomen. Iedereen is gevraagd om naar zijn dochter uit te kijken. En als ze wordt gevonden zou de rechter de agent die haar thuisbracht zeer erkentelijk zijn.'