Hij klemde de draadloze telefoon tussen kin en schouder en schonk een glas sinaasappelsap voor zichzelf in. Vannacht had hij uren wakker gelegen. En toen hij eindelijk in slaap was gevallen, was hij diep bewusteloos geweest. Zijn wekker was al een halfuur aan het aflopen voordat hij wakker was geworden. Vanmorgen had hij geen tijd om koffie te zetten.
'Nou, hij was er tenminste toen je thuiskwam,' zei Liz. 'Hij was niet ongehoorzaam geweest.'
Dean had geen zin om uitvoerig verslag te doen van zijn ruzie met Gavin en bromde een niet-verbale instemming. 'Hoe laat is je eerste afspraak in Chicago?'
'Zodra ik in het hotel arriveer. Ik hoop dat O'Hare niet al te veel problemen geeft en ik het snel kan afronden. Wat heb jij vandaag op je programma staan?'
Hij schetste zijn werkzaamheden van die dag. Toen zei ze dat ze moest rennen, dat ze alleen maar even gedag had willen zeggen voor ze vertrok. Hij zei tegen haar dat hij blij was dat ze elkaar nog hadden gesproken en wenste haar een goede vlucht. Ze zei: 'Ik hou van je.' En hij antwoordde: 'Ik ook van jou.'
Nadat hij had opgehangen boog Dean zijn hoofd, sloot zijn ogen en tikte hard met de hoorn tegen zijn voorhoofd, alsof hij een soort onorthodoxe, zelfkastijdende boete deed.
In plaats van de dag goed te laten beginnen, zoals duidelijk de bedoeling van Liz was geweest, maakte haar telefoontje hem kregelig. Voeg daar de vervloekte hitte en het spitsverkeer van Austin aan toe, en hij was in een prikkelbare stemming toen hij een kwartier te laat op zijn kantoor arriveerde.
'Goedemorgen, miss Lester. Nog berichten?'
Dean deelde de secretaresse met enkele anderen. Ze was competent, en vriendelijk. Op zijn eerste werkdag had ze hem verteld dat ze de gescheiden moeder van twee dochters was en dat hij haar bij haar voornaam mocht noemen.
Tenzij zijn ogen hem bedrogen, en dat dacht hij niet, waren haar decolletés sinds zijn komst steeds dieper geworden en haar rokken korter. Die geleidelijke afname van textiel kon in verband staan met de stijgende zomertemperatuur, maar dat betwijfelde hij. Voor de zekerheid was hij haar miss Lester blijven noemen.
'De berichten liggen op uw bureau. Ik ben verse koffie aan het zetten. Zodra hij klaar is, breng ik u een kopje.'
Hem koffie brengen stond niet in haar taakomschrijving, maar vanmorgen was hij blij dat ze het zelf had aangeboden. 'Fantastisch, dank je wel.'
Hij ging zijn kantoor binnen en sloot de deur, waardoor hij het gesprek afkapte. Hij hing zijn jas aan de kapstok, maakte de knoop in zijn das losser en opende het bovenste knoopje van zijn overhemd. Toen ging hij achter zijn bureau zitten en begon de berichten door te nemen. Tot zijn vreugde waren er geen dringende bij. Hij had een paar minuten nodig om zich te ontspannen.
Hij draaide zijn bureaustoel rond en trok het rolgordijn op, zodat hij naar buiten kon kijken. Het zonlicht was verblindend, maar dat was niet de reden waarom hij in zijn ogen wreef en daarna vermoeid zijn handen over zijn gezicht haalde.
Wat moest hij met Gavin beginnen? Hoe vaak kon hij hem huisarrest geven? Hoeveel meer voorrechten kon hij hem ontnemen? Hoeveel meer scènes als die van gisteren konden ze doorstaan? Dat soort ruzies bracht vaak onherstelbare schade toe. Kon een relatie dat soort uitbarstingen overleven?
Hij had heel veel spijt dat hij hem had geslagen. Niet dat Gavin het niet had verdiend voor zijn hatelijke opmerking, maar toch had hij hem niet moeten slaan. Hij was de volwassene en had zich ook als zodanig moeten gedragen. Het was onvolwassen om je zelfbeheersing te verliezen. Onvolwassen en gevaarlijk. Het verlies van zelfbeheersing kon alles verwoesten. Dat wist hij beter dan wie ook!
Bovendien was hij vastbesloten Gavin een goed voorbeeld te geven. Hij wilde geen preken tegen hem afsteken. Gisteravond had hij laten zien hoe je juist niet met kwaadheid moest omgaan. Hij had er spijt van.
Hij haalde zijn vingers door zijn haar en vroeg zich af waar de koffie bleef.
Moest hij Gavin terugsturen naar zijn moeder? 'Geen optie,' bromde hij. Geen sprake van. Om een lange lijst met redenen, waaronder het zich niet houden aan de afspraak die hij en Patri- cia over hun zoon hadden gemaakt. Maar de belangrijkste reden was dat Dean Malloy altijd wilde winnen. Dat gold voor alles. Hij gooide alleen de handdoek in de ring als hij echt niet anders kon.
Gavin had tegen hem gezegd - hem ervan beschuldigd - dat hij altijd gelijk had. Hij had gezegd dat het strontvervelend moest zijn om steeds gelijk te hebben. Niet echt, Gavin, dacht hij wrang. Op dit moment had hij het gelijk helemaal niet aan zijn kant. Kennelijk behandelde hij zijn zoon niet rechtvaardig. En Liz ook niet. Hij behandelde Liz verre van rechtvaardig. Hoe lang kon hij het uitstellen om daar iets aan te doen?
'Dr. Malloy?'
In de veronderstelling dat miss Lester de langverwachte, sterke koffie kwam brengen, bleef hij met zijn rug naar de deur zitten. 'Zet maar op het bureau, alsjeblieft.'