'Ik wil graag uw bandje beluisteren, miss Gibson,' zei Curtis. 'Maar deze afdeling onderzoekt moord, verkrachting, aanranding en diefstal. Bedreigende telefoontjes...' Hij spreidde zijn handen. 'Waarom bent u naar mij toe gekomen?'
'Ik las uw naam in de krant van gisteren,' bekende ze teleurgesteld. 'Iets over uw getuigenis tijdens een proces. Ik dacht dat ik meer persoonlijke aandacht zou krijgen als ik vroeg met een bepaalde rechercheur te mogen praten in plaats van zonder afspraak op het toneel te verschijnen.'
Nu leek hij teleurgesteld. 'Waarschijnlijk hebt u gelijk.'
'En als mijn beller doet waarmee hij dreigt, zal de zaak onder deze afdeling vallen, is het niet?' Met een ernstig gezicht stond Curtis op. Hij liep het kamertje uit, een grote ruimte in, en riep of iemand een cassetterecorder bij de hand had. Binnen een paar seconden verscheen een andere rechercheur in burger met een cassetterecorder. 'Alsjeblieft.'
Hij keek Paris met openlijke nieuwsgierigheid aan terwijl hij het apparaat aan Curtis gaf, wiens bruuske 'Bedankt, Joe' in werkelijkheid een bevel was om te gaan. De andere man trok zich terug.
Brigadier Curtis was een willekeurige keuze geweest, maar ze was blij dat ze naar hém toe was gekomen. Kennelijk had hij macht en aarzelde hij niet om die te gebruiken.
Curtis keerde terug naar zijn stoel en stopte het bandje in de recorder terwijl hij met gedempte stem zei: 'Ik zie dat er al is rondverteld wie u bent.'
Misschien, dacht Paris. Of misschien vroeg de rechercheur zich simpelweg af waarom ze haar zonnebril niet had afgezet. Dit was geen bijzonder lichte omgeving. In feite was het een kamer zonder ramen.
Hij en Anderson dachten waarschijnlijk dat ze de zonnebril droeg omdat ze een beroemdheid was en haar identiteit in het openbaar verborgen wilde houden of haar geheimzinnigheid als mediapersoonlijkheid wilde vergroten. Ze dachten waarschijnlijk dat ze de bril droeg om anderen buiten te sluiten. Het zou nooit bij hen opkomen dat ze hem droeg om zich in zichzelf op te sluiten.
'Laten we eens kijken wat meneer... hoe heette hij ook alweer? Valentino?... te zeggen heeft.' Curtis drukte op 'play'. Je spreekt met Paris. Hallo, Paris. Je spreekt met Valentino.
Na afloop trok Curtis peinzend aan zijn onderlip. Toen vroeg hij: 'Mag ik het nóg een keer afdraaien?'
Zonder op haar toestemming te wachten spoelde hij het bandje terug en begon opnieuw. Terwijl hij luisterde fronste hij geconcentreerd zijn voorhoofd en draaide aan de ring die hij om zijn korte, dikke vinger droeg. Zijn afstudeerring van de University of Texas.
Aan het eind van het bandje vroeg ze: 'Wat denkt u, brigadier? Zoek ik te veel achter een bizar telefoontje?'
Hij stelde zélf een vraag. 'Hebt u geprobeerd het nummer te bellen?'
'Ik was zó geschokt, dat ik er niet aan dacht om meteen terug te bellen. Maar dat had ik eigenlijk moeten doen.'
Hij wuifde haar bezorgdheid weg. 'Waarschijnlijk zou hij tóch niet hebben opgenomen.'
'Toen Carson later belde, nam hij niet op. Er was ook geen voi- cemail.'
'En u zegt dat het nummer op de nummerweergave dat van een munttelefoon was?'
'De details staan vast en zeker in het rapport, maar Griggs zei tegen me dat een patrouilleauto naar dat gebied was gestuurd om de telefooncel te controleren. En dat toen - minstens een halfuur later, misschien wel meer - degene die gebeld had, wie het ook was, was verdwenen.'
'Iemand had hem kunnen zien bij de telefooncel. Hebben de agenten navraag gedaan?'
'Er was niemand om iets aan te vragen. Volgens Griggs was de omgeving verlaten toen de patrouilleauto arriveerde.' Curtis' vragen bevestigden haar bezorgdheid, maar dat maakte haar angst alleen maar groter. 'Denkt u dat Valentino de waarheid zei? Heeft hij een meisje ontvoerd dat hij wil vermoorden?'
Curtis blies zijn blozende wangen op voordat hij langzaam zijn adem liet ontsnappen. 'Ik weet het niet, miss Gibson. Maar als het zo is, en als hij zich aan zijn deadline van drie dagen houdt, hebben we geen tijd om te lanterfanten en erover te praten. Ik wil niet nóg een kidnap-verkrachting-moordzaak op mijn bureau hebben als ik het kan vermijden.' Hij stond op en pakte zijn jack.
'Wat kunnen we doen?'
'We proberen eerst vast te stellen of hij het serieus meent of dat hij slechts een halvegare is die de aandacht van zijn favoriete beroemdheid probeert te trekken.' Hij leidde haar door de doolhof van identieke kamertjes naar de dubbele deuren waardoor ze het gebouw was binnengekomen.
'Hoe stellen we dat vast?'
'We gaan naar dé autoriteit op dat gebied.'
Juist op het moment dat Dean zijn huis verliet, belde Liz vanaf het vliegveld van Houston. 'Ben je al in Houston?'
'Mijn vliegtuig vertrok om halfzeven uit Austin.'
'Onmenselijk.'
'Mijn idee!' Na een korte pauze vroeg ze: 'Hoe is het met jou en Gavin gegaan toen je gisteravond thuiskwam?'
'Regelrechte oorlog, beide partijen troffen doel en leden verlies.'