'Kom dan hierheen.'
'Met die smerissen voor je deur? Dat denk ik niet.'
'Waarom niet? Ben je high?'
Ze snotterde en snoof. Toen zei ze: 'Kan ik via de achterkant het huis binnensluipen?'
Hij wilde niets te maken hebben met haar crisis, wat die ook was. Door het ondergaan van een leugendetectortest ging je helder denken en andere prioriteiten stellen. Hij had zichzelf beloofd dat hij, als hij redelijk ongedeerd uit deze warboel kwam, een nieuwe vriendenkring zou opbouwen.
Nog één zware overtreding en hij was terug in Houston. Hij wilde niet terug naar het huis van zijn moeder. Nu hij en zijn vader alles hadden uitgesproken, verheugde hij zich erop bij hem te blijven, misschien wel tot na het behalen van zijn middelbare-school- diploma.
Het was absoluut het beste om tegen Melissa te zeggen dat hij het druk had en dan op te hangen. Maar ze klonk echt doorgedraaid. 'Goed dan,' zei hij schoorvoetend. 'Zet je auto in de straat achter ons en loop tussen de huizen door. Er is geen omheining en ik zal je via de terrasdeur binnenlaten. Hoe snel kun je hier zijn?'
'Over twee minuten.'
Hij verzekerde zich ervan dat beide agenten in de patrouilleauto zaten en dat geen van hen zijn ronde om het huis maakte. Daarna liep hij de keuken in en wachtte op Melissa. Toen ze opdook uit de heg van oleanderstruiken die de twee huizen van elkaar scheidde, zag ze er verschrikkelijk uit.
Tranen hadden sporen van zwarte mascara op haar wangen achtergelaten en haar kleren leken meer op een kostuum dan op iets wat normaal wordt gedragen. Het was hem een raadsel dat iemand kon hardlopen op de plateauschoenen die ze aanhad, maar het lukte haar. Ze liep dicht langs de rand van het zwembad en kloste over het kalkstenen terras. Hij deed de glazen schuifdeur open. Toen wierp ze zich in zijn armen.
Hij trok haar naar binnen, sloot de deur en droeg haar bijna de televisiekamer in, waar hij haar in een stoel liet zakken. Terwijl ze onsamenhangend praatte, bleef ze zich aan hem vastklampen.
'Melissa, rustig. Ik begrijp niets van wat je zegt. Vertel me wat er aan de hand is.'
Ze wees naar het barmeubel aan de andere kant van de kamer. 'Ik moet eerst iets te drinken hebben.'
Toen ze overeind probeerde te komen, duwde Gavin haar weer terug. 'Vergeet het maar. Je kunt water krijgen.'
Hij pakte een fles uit de minikoelkast, en terwijl ze eruit dronk zei hij: 'Je ziet er niet uit! Wat is er gebeurd?'
'Ik was... was bij hem.'
'Bij wie?'
'Die vent... de... de tandarts. Die Armstrong.'
Gavins mond viel open. 'Wat? Waar?'
'Waar? Eh...'
Ze keek om zich heen alsof Brad Armstrong in een hoek van de kamer zou kunnen staan, en Gavin had zin om haar een klap te geven. Hoe kon iemand zo vervloekte dom zijn?
'Waar, Melissa?' 'Schreeuw niet zo tegen me.' Ze wreef over haar voorhoofd, alsof ze het antwoord eruit probeerde te masseren. 'Een motel. Op het uithangbord stond een cowboy, of een zadel of zoiets.'
Een motel in Austin met het Wilde Westen als thema. Daar waren er maar een paar honderd van, dacht hij sarcastisch. 'Als je hem daar ontmoette...'
'Nee, dat is niet zo. Hij pikte me op in een bar aan het meer en bracht me naar het motel. Ik was straalbezopen; ik had mijn verdriet over Janey zitten verdrinken. Plotseling was hij daar en trakteerde me op een drankje.'
'En ben je toen met hem naar een motel gegaan?'
'Hij was geen onbekende voor me. Een paar avonden eerder was ik ook al bij hem en toen vlogen de vonken eraf!'
'Waar was dat?'
'Dat, eh, o, je weet wel. Waar we allemaal weieens heen gaan.'
Hij gebaarde haar verder te gaan.
'We deden het in zijn auto.'
'Wat voor auto?'
'Vandaag, of toen? Ze waren verschillend.'
'Vandaag.'
'Rood, denk ik. Of misschien blauw. Ik heb er beide keren niet zo op gelet. Hij was aardig, en op een gegeven moment raakte hij opgewonden door mijn tepelpiercing. Iets nieuws.' Ze grijnsde tegen hem en tilde trots haar haltertopje op.
'Leuk.'
In feite vond hij dat ze belachelijk was. Hij had haar nooit zo gemogen en had zich nooit tot haar aangetrokken gevoeld, maar nu walgde hij van haar. En hij begon zich ook af te vragen of ze echt hysterisch was of dat het allemaal komedie was, een list om in zijn huis te komen, of nog méér. Ze was jaloers op Janey en probeerde ook aandacht te krijgen, net als haar vermoorde vriendin.
Hij trok haar topje weer naar beneden. 'Weet je zeker dat het Brad Armstrong was, Melissa?'
'Geloof je me niet? Denk je dat ik met opzet uitga terwijl ik er zo uitzie?'
Daar zat wat in. 'Wanneer ontdekte je dat het de man was die door de politie werd gezocht?'
'We reden naar het motel en belandden in bed. Hij was als een gek aan het pompen toen ik toevallig naar de televisie aan de andere kant van de kamer keek. De tv stond aan, maar het geluid
was gedempt, en op het scherm was zijn foto te zien. Levensgroot! Iedereen is naar hem op zoek, en hij neukt mij!'
'Wat deed je toen?'