Hij was opgewonden geweest en had verlichting nodig gehad. Gezien de druk waaronder hij stond, kon niemand hem dat toch kwalijk nemen? Hij had besloten dat verlichting niet naar hém toe kwam, maar dat hij ernaar op zoek moest gaan.
En dat was gelukt.
'De vorige keer reed je in een andere auto,' merkte Melissa op terwijl ze van de ene radiozender naar de andere ging, tot ze een radiostation vond dat een eentonige rapsong uitzond.
De politie zou zijn auto hebben herkend, dus had hij telefonisch een auto besteld bij een autoverhuurbedrijf dat de wagens aan huis bezorgde. Geen grote firma die tot een keten behoorde en bij wie je allerlei documenten moest overleggen, maar een bedrijf dat, volgens de advertentie in de Gouden Gids, contant geld accepteerde. Volgens Brad betekende het dat het verhuurbedrijf niet zwaar tilde aan regels en bepalingen. De enige beloofde voorziening was een goede airco in al hun auto's.
In afwachting van de komst van de auto had hij zich gedoucht en aangekleed. Daarna had hij zich rijkelijk met Aramis besproeid. Vervolgens had hij een voorraad condooms in zijn broekzak gestopt.
Zoals hij had verwacht, had de man die de auto afleverde eruit- gezien alsof hij als volgende klus een winkel ging beroven. Brad had hem een vluchtige blik op zijn rijbewijs laten werpen en valse informatie op een formulier ingevuld. Hij had de vereiste waarborgsom neergeteld, plus tien dollar fooi. De man had gebroken Engels gesproken. Het had hem zo te zien niets kunnen schelen op welke dag Brad de tien jaar oude auto naar het bedrijf terug zou brengen.
'Hadden we elkaar eerder ontmoet?' vroeg Melissa hem nu, 'vóór die eerste avond, bedoel ik. Je komt me zo bekend voor.'
'Ik ben een beroemde filmster.'
'Dat moet het zijn,' giechelde ze.
Om haar van dat spoor af te leiden zei hij: 'Zie je er altijd zo sensationeel uit?'
'Vind je dat?'
In feite zag ze eruit als een hoer. Haar punkkapsel was nog hoger dan de vorige keer, en buiten het zwakke licht van de bar zag haar make-up er nóg opzichtiger uit. Haar topje was gemaakt van een dunne stof waarachter hij haar zilveren tepelpiercing kon zien bungelen. De meeste tafelservetten waren groter dan haar topje.
Kortom, ze vroeg erom. Ze moest hem eigenlijk bedanken omdat hij haar redde van een groepsverkrachting door de arbeiders in de bar.
Hij vestigde haar aandacht op zijn schoot. 'Kijk nou wat je met me doet.'
Ze taxeerde de bobbel in zijn broek. Toen zei ze: 'Is dat het beste wat je kunt?' en leunde achterover tegen het portier. Ze streek traag over de tepel met de piercing.
Het meisje verstond haar vak en zijn erectie werd groter. 'Ik kan niet naar je kijken en rijden tegelijk.'
Ze gaf een plagerig rukje aan de tepelpiercing.
Hij kreunde. 'Je bent dodelijk voor me, weet je dat?'
'Maar je zult gelukkig en tevreden sterven.'
Hij liet zijn hand onder haar rokje glijden, voelde het strookje kant tegen zijn vingers, schoof het opzij en begon haar te strelen.
'Hmm. Daar, ja.' Melissa sloot haar ogen. 'Pas op dat je niet wordt aangehouden voor te hard rijden. Tenminste, tot ik ben klaargekomen.'
Gavin zat buiten het Centrale Onderzoeksbureau te wachten toen Dean, Paris en brigadier Curtis naar buiten kwamen. Zijn hoop was op Lancy Ray Fisher gevestigd. Hij vloog overeind en vroeg: 'Was hij de dader?'
'Dat weten we nog niet,' zei zijn vader tegen hem. 'Brigadier Curtis houdt hem hier en gaat hem nog meer vragen stellen.'
Paris keek op haar horloge. 'Als het niet lastig is, wil ik graag naar huis voordat ik naar het station ga. Ik ben vanmorgen halsoverkop vertrokken.'
'Ik zal je erheen brengen en Gavin onderweg bij ons huis afzetten,' zei Dean. 'We laten onze mobieltjes aan, Curtis. Als er iets gebeurt...'
'Dan bel ik meteen,' verzekerde Curtis hem. 'Ik ga bij Lancy Ray de duimschroeven aandraaien.'
'Met alle respect, ik geloof niet dat hij Valentino is,' zei Paris.
De rechercheur knikte. Gavin vond dat hij er erg moe uitzag, en zijn roze wangen waren bedekt met blonde stoppels. 'Ik gok nog steeds op dr. Armstrong,' zei hij tegen hen, 'maar ben nog niet bereid om Lancy Fisher op te geven. Ik hou contact met jullie.'
Ze draaiden zich om naar de liften, en op dat moment riep Curtis Gavins naam.
Gavins eerste gedachte was: wat nu? Maar hij zei: 'Ja, sir?'
'Het spijt me dat ik je vandaag die test moest laten ondergaan. Ik weet dat het niet leuk was.'
'Het geeft niet,' zei Gavin, maar dat meende hij niet. Het gaf wél wat. Door hen had hij zich schuldig gevoeld terwijl hij dat niet was. 'Ik hoop dat jullie erachter komen wie dat Janey heeft aangedaan. Ik had u vanaf het begin moeten vertellen dat zij en ik in haar auto waren, maar ik was bang dat u zou denken... nou... wat u dacht. Ik denk dat ze haar moordenaar heeft ontmoet nadat ze zich van mij had bevrijd.'
'Daar ziet het wel naar uit. Ben je er absoluut zeker van dat ze nooit iets heeft gezegd over degene met wie ze na jou een afspraak had? Een naam? Een beroep?'