'Bedankt dat jullie zo snel hierheen gekomen zijn.'
'We waren hier in de buurt geweest en reden terug toen we het telefoontje kregen,' legde een van hen uit. Hij en zijn partner keken Paris bevreemd aan, zoals de meeste mensen als ze haar voor het eerst ontmoetten. De zonnebril maakte hen meteen nieuwsgierig.
Zonder aandacht aan haar zonnebril of hun nieuwsgierigheid te schenken, leidde ze de agenten Griggs en Carson door de doolhof van donkere gangen. 'In de studio is een opname van het telefoongesprek.'
De buitenkant van het gebouw had hen niet voorbereid op de geavanceerde elektronische apparatuur in de studio, en ze keken dan ook nieuwsgierig en vol ontzag rond. Paris bracht hen weer bij de les door Stan voor te stellen. Ze gaven een kort knikje, maar er werden geen handen geschud. Paris gebruikte de muis van de Vox Pro computer om Valentino's opgenomen telefoontje af te spelen.
Niemand zei iets terwijl ze luisterden. Agent Griggs staarde naar het plafond, Carson naar de vloer. Na afloop tilde Carson zijn hoofd op en schraapte zijn keel, ogenschijnlijk in verlegenheid gebracht door de grove taal die Valentino had gebezigd. 'Krijgt u vaak dit soort telefoontjes, miss Gibson?'
'Soms krijg ik rare en verknipte telefoontjes. Hijgers en oneerbare voorstellen. Maar nooit zoiets als wat jullie net hebben gehoord. Nooit iets bedreigends. Valentino heeft eerder gebeld. Hij vertelde me dat hij een fantastisch, nieuw vriendinnetje had of dat er onlangs een einde aan een relatie was gekomen, wat zijn hart had gebroken. Maar hij heeft nooit iets als dit gezegd. Ook niet iets wat erop lijkt.'
'Denk je dat het dezelfde vent is?'
Ze wendden zich allemaal tot Stan, die de vraag had gesteld. Hij vervolgde: 'Iemand anders kan de naam Valentino hebben geleend omdat ze hem in je programma hebben gehoord en weten dat hij een regelmatige beller is.'
'Dat is mogelijk,' zei Paris langzaam. 'Ik weet bijna zeker dat Valentino's stem onherkenbaar is gemaakt. Hij klinkt nooit erg natuurlijk.'
'Het is ook geen gangbare naam,' zei Griggs. 'Denkt u dat het zijn echte naam is?'
'Daar heb ik geen idee van. Soms blijft een beller liever anoniem, en wil hij zelfs zijn voornaam geheimhouden.'
'Kunt u telefoontjes natrekken?'
'We hebben nummerweergave. Een van onze technici heeft software aan de Vox Pro toegevoegd waardoor het nummer van het beeldscherm is af te lezen. Tenminste, als het beschikbaar is. Bij elk telefoontje staan ook de tijd en de datum vermeld.'
Ze liet de informatie op het computerscherm verschijnen. Er was geen naam, alleen een lokaal telefoonnummer, dat Carson neerkrabbelde.
'Dit is een goed begin,' zei hij.
'Misschien,' zei Griggs. 'Waarom zou hij een traceerbaar nummer gebruiken, gelet op wat hij wilde gaan zeggen?'
Paris las tussen de regels door. 'Denk je dat het een misselijke grap was?'
Geen van beide agenten gaf meteen antwoord. Carson zei: 'Ik zal het nummer bellen en kijken of er wordt opgenomen.'
Hij gebruikte zijn mobiele telefoon. Nadat hij de telefoon een groot aantal keren had laten overgaan, besloot hij dat niemand opnam. 'Ook geen voicemail. Ik kan het nummer beter aan het bureau doorgeven.' Hij toetste een aantal cijfers in. En terwijl hij Valentino's nummer doorgaf aan degene die aan de andere kant van de lijn was, zei Griggs tegen Paris en Stan dat het nummer zou worden nagetrokken.
'Maar ik denk dat het een man was die een naam gebruikte die hij in uw programma had gehoord en probeerde u een reactie te ontlokken.'
'Zoals de griezels die obscene telefoontjes plegen,' zei Stan.
Griggs knikte met zijn bijna kaalgeknipte hoofd. 'Precies. Ik wed dat we een eenzame dronkaard vinden, of een groep verveelde kinderen die lol proberen te maken door gore taal uit te slaan, zoiets.'
'Ik hoop dat je gelijk hebt.' Paris wreef over haar armen om warmer te worden. 'Ik kan niet geloven dat iemand dit voor de grap doet, maar ik geef absoluut de voorkeur aan een grap boven het alternatief.'
Carson verbrak de telefoonverbinding. 'Ze zijn ermee bezig. Het zal niet lang duren.'
'Laat je me weten wat ze hebben ontdekt?'
'Natuurlijk, miss Gibson.'
Stan bood aan haar in zijn auto te volgen als ze naar haar huis reed, maar het was een aanbod zonder overtuiging. Hij leek opgelucht toen ze het afsloeg. Hij wenste iedereen goedenacht en vertrok.
'Hoe kunnen we u bereiken als we iets meer weten?' vroeg Griggs terwijl ze door het gebouw naar de ingang liepen.
Ze gaf hem het nummer van haar huistelefoon en benadrukte dat het een geheim telefoonnummer was.
'Natuurlijk, miss Gibson.'
Het verbaasde de twee agenten dat zij degene was die het gebouw voor de nacht afsloot. 'Bent u hier elke nacht alleen?' vroeg Carson toen ze met haar meeliepen naar haar auto.
'Op Stan na.'
'Wat doet hij en hoe lang heeft hij hier gewerkt?'
Hij doet niet zoveel, dacht ze wrang. Maar ze zei dat hij technicus was. 'Hij is hier voor het geval er iets fout gaat met de apparatuur. Hij werkt hier al een paar jaar.'