De voetbalwedstrijd! Hoelang? Ongetwijfeld deze week. Een gevoel van ontzetting maakte zich van haar meester.
Opeens sloegen de vlammen haar uit, maar het had niets te maken met aantrekkingskracht en alles met verontwaardiging.
Dus hij dacht haar te kunnen bespelen door zijn lichaam in de strijd te gooien? Nou, dat was een spelletje waar ze het een en ander van wist. Ze wist wat hij prettig vond, wat hem zijn zelfbeheersing deed verliezen. En hij had haar zojuist een lesje gegeven in hoe je dat kon bereiken zonder dat er gevoelens aan te pas kwamen. Dank je, Nate. Dat kon ze ook.
Het werd tijd Nate Evans een koekje van eigen deeg te geven.
Hoofdstuk 24
Ze ontsnapte hem.
Hij was heel dichtbij geweest. Dat wist hij. Hij had gezien dat ze begon weg te smelten. Had haar blik warm over zijn huid voelen gaan en de lucht tussen hen elektrisch geladen voelen worden. En toen was het plotseling veranderd.
De temperatuur was gedaald. De spanning was uit de lucht verdwenen. En hij wilde het uitschreeuwen van irritatie en frustratie.
Waarom vertikte ze het toch toe te geven?
Hij verzette zich tegen de bankschroef die om zijn bovenlichaam leek te worden aangedraaid en sprong op. Toen ze ook opstond, verbaasde hem dat niet. Ze keek hem aan met kille ogen waaruit geen enkele emotie sprak en die als een mes door zijn ziel sneden.
‘Misschien voel ik me toch niet zo goed.’ Ze legde haar koude hand tegen zijn borst.
Nee. Hij zag wat ze hem aanbood. Niets. En dat hoefde hij niet.
Hij wilde niet dat ze op die manier naar hem keek. Kon het niet verdragen. Kon het niet toestaan. Weigerde zich door haar te laten buitensluiten.
Met te veel testosteron in zijn aderen bracht hij zijn handen bezitterig naar haar heupen en streelde die doelbewust.
Hij kende haar. Hoe graag ze zich ook voor hem wilde afsluiten, dat zou haar nooit volledig lukken. Als hij haar weer hartstochtelijk in zijn armen wilde hebben, moest hij de plek vinden waar ze het kwetsbaarste was en keihard toeslaan.
Terwijl hij haar diep in de ogen keek, schoof hij zijn hand onder haar shirt. Na diep adem te hebben gehaald en iedere spier van zijn lichaam te hebben gespannen, drukte hij zijn hand tegen de enige plek die hij niet had aangeraakt – niet had willen aanraken – sinds hij wist dat ze zwanger was.
Ze kromp ineen. Haar ogen werden groot en toonden plotseling de emoties die ze had willen verbergen. Boosheid en verdriet. En toen straalde er iets nog sterkers uit die bruine diepten. Hoop. De aanblik daarvan was zo ongelooflijk verleidelijk na de somberheid die hij er enkele seconden tevoren in had gezien dat hij betwijfelde of hij zich ooit zou kunnen losmaken van de betovering ervan.
Of hij dat ooit zou willen.
Maar het volgende moment legde ze haar handen over de zijne, en de aarde leek op te houden met draaien toen ze voor het eerst samen hun kind vasthielden.
Haar buik was iets dikker geworden. Hij voelde een lichte ronding die het piepkleine wezentje in haar beschermde. Zijn kind. De samensmelting van twee zielen. Hún kind.
Hij slikte, niet tot spreken in staat. En toen lag hij opeens op zijn knieën en schoof haar shirt omhoog om het te kunnen zien.
Met zijn duimen streek hij over de gladde huid rond haar navel voor hij zijn oor tegen haar buik legde. Hij vroeg zich af of hij zijn baby kon horen groeien. Of het kind hem kon horen.
‘Hallo?’ fluisterde hij onwillekeurig met zijn lippen tegen haar buik.
Slanke vingers streelden zijn haren, een vertrouwde liefkozing die hij te lang had gemist.
Toen draaide hij zijn hoofd en drukte zijn mond tegen haar buik. Hij kuste haar en hoopte vurig dat ze hem niet zou wegduwen. Steeds opnieuw kuste hij haar zachte huid terwijl ze haar vingers in zijn haren begroef en hem dicht tegen zich aan hield.
Eén gedachte bleef zich in zijn hoofd herhalen. Op het ritme van zijn bonzende hart.
Van mij. Van mij. Van mij.
Dat waren ze allebei. En op een manier die hij nooit had kunnen voorzien. Heel diep in zijn ziel.
Het beangstigde hem. Maakte dat zijn hart sneller klopte en hij haar stevig vasthield. En ze liet zich door hem vasthouden. Schonk hem haar lichaam, ook al was het misschien slechts voor deze ene keer.
Daaraan kon hij niet denken. Hij kon niet denken aan de leegte die hij in haar ogen had gezien toen ze zijn laatste manipulatie aan het licht had gebracht. Die blik wilde hij nooit meer zien.
Ze wist dat ze een diepe teleurstelling tegemoet ging, maar toch was ze niet in staat hier een einde aan te maken. Enkele ogenblikken tevoren had ze op het punt gestaan zich te verzetten, en toen had ze het gezien. De verandering die plotseling in hem had plaatsgevonden en hem op zijn knieën had gebracht. De blik in zijn ogen toen zijn hand haar buik had aangeraakt. Zijn verwondering. Hij had de plaats gekust waar hun kind in haar groeide.
Nooit zou ze tederheid van die kus vergeten.