‘Dan kun je dat maar beter op een andere manier doen, Nate, want ik trouw niet met je. Je huwelijksaanzoek heeft niets met liefde te maken, en ik wil niet de rest van mijn leven verplichtingen hebben.’
‘Maar zo zou het niet zijn,’ protesteerde hij. ‘Ik snap niet waarom je je hiertegen verzet. Je krijgt wat je wilde.’
‘O ja?’ Hoe kon hij dat ook maar denken?
‘Ja! Ik zal je gelukkig maken. Dat kan ik.’ In zijn kaak trok een spiertje. ‘Je zei het zelf… We kunnen het prima met elkaar vinden. We hebben het leuk.’
‘Ik wil meer dan het leuk hebben, Nate.’
Geërgerd trok hij zijn wenkbrauwen op. ‘En dat bied ik je aan.’
Helemaal niet. ‘Kun je ontkennen dat het idee van deze toekomst die je me vraagt met je te delen je een uur geleden op de vlucht joeg?’
‘Een uur geleden dacht ik dat ik keus had!’
Fout. Haar lichaam trilde alsof hij haar had geslagen.
Te laat zag hij zijn vergissing in. Verdorie, hij was dit aan het verknoeien, maar ze week ook geen duimbreed!
‘Het spijt me.’ Nadat hij om de tafel was gelopen, ging hij op haar stoel zitten en trok haar op zijn schoot. ‘Dat bedoelde ik niet.’
‘Jawel,’ fluisterde ze, terwijl ze haar gezicht tegen zijn borst drukte. Na even zo te hebben gezeten hief ze haar hoofd weer en keek hem met haar grote bruine ogen smekend aan. ‘Kun je niet begrijpen dat ik je niet je recht om te kiezen wil afnemen? En dat ik misschien niet wil dat jij me het mijne ontneemt?’
Dat begreep hij. Hij wist wat ze doormaakte. Kende het gevoel van verraad dat in haar moest opwellen. Wist hoe het was als iemand je het leven dreigde af te nemen dat je voor jezelf had gepland. Maar nu was zijn onvoorzichtigheid de oorzaak, en daarin kon geen test verandering brengen.
Verdorie, hij wilde haar niets ontnemen. Daarom had hij een einde aan hun relatie gemaakt. Hij had haar de kans willen geven een man te vinden die om haar gaf zoals ze verdiende. Maar nu ze zwanger was, werd hij die man.
Met Annegret had hij twijfels gehad, maar nu was hij absoluut zeker van zijn zaak. Dit kind was van hem. Wat betekende dat Payton dat ook was. En hij moest zorgen dat ze dit accepteerde.
‘Ik begrijp het, Payton. Echt. Maar nu er een kind komt, is alles anders. We zijn voor de rest van ons leven verbonden door de baby in je buik.’
‘Dat bestrijd ik niet, maar het betekent niet dat we moeten trouwen. Je weet dat ik je nooit zou beletten contact met hem te hebben.’
Hem. Ze dacht dat het een jongen zou zijn. Terwijl hij even zijn ogen sloot, probeerde hij de beelden te verdrijven die dat ene woord opriep. Beelden waaraan hij nog niet toe was. ‘Nee, dat zul je nooit doen. Omdat we samen zullen zijn. Met ons drieën.’
Toen ze probeerde op te staan, hield hij haar op haar plaats. Dicht tegen hem aan, waar ze hoorde.
‘Nate, wat je voorstelt –’
‘Is belangrijk.’
‘Onmogelijk. Je hebt allerlei soorten gezinnen. Mensen met een veel ingewikkelder situatie dan de onze hebben het ook opgelost zonder te trouwen.’
Hoofdschuddend legde hij zijn hand onder haar kin. ‘Voor mij is het geen optie als ik de helft van het leven van mijn kind mis, omdat ik niet bij hem woon.’
Ze wilde het uitschreeuwen van frustratie, maar de stress van de dag had haar zo uitgeput dat ze niet verder kwam dan fluisteren: ‘Ik kan het niet.’
‘Natuurlijk ben je bang, lieverd. Maar dat hoef je niet te zijn. We vinden heus wel een oplossing. Maar dat hoeft niet vanavond.’
‘Inderdaad.’ Ze hadden allebei tijd nodig om aan het idee te wennen. Om uit te puzzelen wat ze wilden.
Uiteindelijk zou hij tot bezinning komen.
‘Heb je het al aan iemand verteld?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nog niet.’
‘Ik zou het fijn vinden als je dat nog even zo hield.’
Om aan zijn gezicht te kunnen zien wat de reden voor dit verzoek was, boog ze zich iets naar achteren. Maar hij leek zich volledig voor haar te hebben afgesloten.
Ongerustheid maakte zich van haar meester. Had hij een ander? Haar maag kwam in opstand. Was er een vrouw aan wie hij dit moest vertellen? Die hij moest opgeven –
‘Mijn vader. Na alle onzekerheid met Annegret vertel ik het hem liever pas wanneer we meer duidelijkheid hebben weten te creëren.’
Zijn vader. Dat had ze moeten beseffen.
‘Natuurlijk. Ik zal niets zeggen,’ beloofde ze met een stem die door dreigende tranen onvast was geworden.
Waarom kon hij niet gewoon van haar houden? Waarom had hij niet kunnen zeggen dat er hoop voor hen was? Waarom moest ze weten dat hij haar een uur geleden niet had gewild?
Het antwoord op die laatste vraag was eenvoudig. Omdat ze hem had gedwongen het te zeggen. Omdat een liefdeloos huwelijk iets was waarmee ze niet kon leven. Of misschien wel. Maar een huwelijk waarin zij van hem hield en hij niet van haar? Nee, dat dagelijkse verdriet zou ze niet aankunnen. Daarom had ze de waarheid willen horen.