Hij had hen dit aangedaan.
Terwijl hij naar de natte grijze dag aan de andere kant van de ruit bleef staren, haalde hij zijn telefoon uit zijn zak en belde Deborah.
‘Je moet Arnie voor me aan de lijn zien te krijgen. Ik wil weten wat er in Illinois nodig is om te trouwen.’
Hoofdstuk 21
Payton zat aan de keukentafel met haar blik strak gericht op de afkoelende beker thee tussen haar handen. Bijna een halfuur geleden had ze Nate in zijn eentje in de woonkamer achtergelaten. Na een tijdje was hij begonnen te telefoneren, maar enkele ogenblikken geleden was het weer stil geworden.
De houten vloer kraakte onder zijn gewicht, en het volgende moment vulde zijn grote gestalte dreigend de deuropening.
‘Ik ben er vanmorgen bij mijn gynaecoloog achter gekomen,’ zei ze, omdat ze niet goed wist waar ze moest beginnen.
Bezorgd fronste hij zijn voorhoofd. ‘Is alles in orde met je?’
Het verbaasde haar niet. Dat hij om haar gaf, had nooit ter discussie gestaan. Alleen de mate waarin.
‘Ja. Het was tijd voor mijn jaarlijkse controle, en toen ik de afspraak maakte, had ik het gehad over met de pil beginnen. Van het een kwam het ander, en toen… wist ik het.’ Ze nam een slokje van de lauwe thee en hoopte dat die de kalmerende werking zou hebben die op het pakje werd beloofd. ‘Het is in de eerste of tweede week gebeurd.’
Toen hij de keuken in was gestapt en tegenover haar aan tafel was gaan zitten, keek hij haar aan. De kille acceptatie in zijn blik had pijn moeten doen, maar er had zich een holle gevoelloosheid van haar meester gemaakt nadat ze haar kwetsbare ziel voor hem had blootgelegd. Nadat ze hem had gesmeekt van haar te houden.
Over de tafel heen pakte hij haar hand in een gebaar dat stijf en plichtmatig voelde. ‘Heb je een dokter? Een verloskundige?’
Ze schudde haar hoofd.
De rimpels in zijn voorhoofd werden dieper. ‘Maar die ga je toch wel zoeken?’
Toen begreep ze wat hij vroeg. Of ze van plan was hun kind te houden. ‘Ik weet nog geen dag dat ik zwanger ben, Nate. Dat ik nog geen verloskundige heb, betekent niets anders dan dat ik me moet oriënteren voor ik er een kies.’
Uit zijn ogen straalde opluchting. ‘Het spijt me. Ik…’ Hij schudde zijn hoofd en slaakte een gespannen zucht. ‘Het is belangrijk. Bepaalde dingen moet ik gewoon vragen.’
Ze knikte slechts.
‘Morgen heb ik een afspraak met Arnie om mijn testament te veranderen en huwelijkse voorwaarden voor ons op te stellen.’
Ze opende haar mond om hem terecht te wijzen, maar hij legde haar met een handgebaar het zwijgen op.
‘Je weet dat ik eerlijk zal zijn. Over de details valt te praten, maar de overeenkomst op zich is niet voor onderhandeling vatbaar.’
De huwelijkse voorwaarden konden haar niet schelen. Want ze zouden niet nodig zijn.
‘Ik trouw niet met je.’ Uit die woorden putte ze geen voldoening. Maar ze waren intens gemeend.
‘Doe niet zo gek, Payton. Het is belangrijk. Zo’n overeenkomst beschermt ons allebei.’
‘Nate, het gaat niet om de huwelijkse voorwaarden. Ik trouw niet met je.’
Met half dichtgeknepen ogen keek hij haar aan. ‘Waar heb je het over? Je bent zwanger. Natuurlijk trouw je met me.’
‘Nee.’
Toen hij het plotseling begreep, zag ze dat aan hem. ‘De vragen. Het ging je niet om of ik mijn verantwoordelijkheid zou nemen. Het was een test. Een valstrik.’ In zijn slaap begon een adertje te kloppen. ‘Verdorie, Payton.’
‘Ik moest het zeker weten. Voor je van de baby hoorde.’
‘Waarom? Om je terug te trekken in een hoek waar je niet uit kunt? Nou, vergeet het maar. Vergeet wat ik heb gezegd en vergeet je weigering met me te trouwen. Alles is nu anders.’
‘Niet alles.’ Ze keek hem recht aan en zei hem met haar blik dat ze geen bakzeil zou halen. De zijne antwoordde dat hij een andere mening was toegedaan.
‘Op dit moment ben je van streek. Morgen denk je er anders over. Je moet iets eten. Waar heb je trek in? Wat je ook wilt, ik kan het binnen een halfuur hier hebben.’
‘Nate, schei uit –’
‘Néé. We zorgen voor wat te eten en gaan naar bed. Met jou in mijn armen… en ons kind in je.’
Bij die woorden sloeg er een golf van heftige emotie door haar heen. ‘Ik zei dat je moet ophouden!’
‘Ik hou niet op!’ Woedend keken zijn blauwe ogen haar aan. ‘Niet voordat je naar rede luistert.’
‘Rede?’ Ze sprong op. ‘Laat me niet lachen. Je verzekert me dat er geen toekomst voor ons is weggelegd, en nog geen halfuur later offer je de rest van je leven op, met een trouwring en huwelijkse voorwaarden als toegift. Wie is er nu niet redelijk?’
‘We krijgen een kind. Daardoor veranderen er dingen. Ik pas me aan.’