‘Mooi.’
Aan de andere kant van de lijn hoorde ze een diepe zucht. Een akelig gevoel van twijfel bekroop haar toen het idee bij haar postvatte dat de laatste vraag het doel van het hele telefoontje was geweest. Maar vervolgens dacht ze aan de omstandigheden die hen bij elkaar hadden gebracht. Een zwangerschap. Een kind. Een halfjaar van tergende onzekerheid.
Ze kon hem niet kwalijk nemen dat hij ongerust was, en opeens was ze heel blij dat het niet een van de maanden was dat ze gewoon niet ongesteld werd.
‘Maak je geen zorgen, Nate. Alles is in orde.’
‘Ga je te buiten aan ijs of zo, of wat jullie vrouwen ook doen. Tot over een paar dagen.’
Hoofdstuk 17
‘Mamma, Brandt komt eraan,’ riep Payton, die voor het raam stond en de grote zwarte SUV de halfronde oprit op zag komen. Ze had Brandt in weken niet gezien, en nadat hij haar één keer had opgebeld om haar streng te onderhouden over de dwaasheid van haar relatie met een man als Nate, had hij zich ongewoon rustig gehouden. Kennelijk had hij het druk gehad met het runnen van Liss Industries. Wat hij uitstekend deed. Haar vader zou trots op hem zijn geweest.
Toen ze de hal in liep, hoorde ze een portier dichtvallen. En vervolgens nog een.
Een ogenblik later ging de voordeur open en kwam haar broer binnen, met een aanmatigende glimlach op zijn gezicht en Clint op zijn hielen.
Ze rechtte haar rug en klemde haar tanden op elkaar.
‘Hallo, Payton,’ zei Brandt terwijl hij naar haar toe liep voor een korte omhelzing. ‘Hopelijk heb je er geen bezwaar tegen dat Clint ook komt eten.’
Koeltjes trok ze haar wenkbrauwen op. Daar had ze wel degelijk bezwaar tegen, maar wanneer had iets onbetekenends als haar mening haar broer ergens van weerhouden?
Clint kwam naar haar toe en drukte een ingetogen kus op haar wang. ‘Neem het Brandt niet kwalijk. Ik heb hem verzocht dit te organiseren. De laatste keer dat we elkaar spraken, ging het anders dan mijn bedoeling was geweest…’ Hij zweeg even en slaakte een gespannen zucht voordat hij vervolgde: ‘En mijn gedrag was onacceptabel. Maar nu zou ik graag rustig met je willen praten. Onder vier ogen.’
Ze keek van Clint naar Brandt, en toen naar haar moeder, die de brede trap af kwam. ‘Ik ben hier om met mijn familie te eten.’
‘Onzin,’ kwam haar moeder tussenbeide. ‘Er is tijd genoeg voor iedereen. Terwijl Brandt met me naar de winkel gaat om iets voor bij het lamsvlees te halen, kunnen jullie tweeën praten.’
Brandt sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ga hier niet moeilijk over doen, Payton. Na wat er de afgelopen weken is gebeurd, is dit het minste wat je kunt doen. Ik vind dat je het Clint verschuldigd bent.’
Ze slikte. Haar broer gedroeg zich arrogant, maar dat nam niet weg dat ze spijt had van de manier waarop ze met Clint was omgegaan in de hele situatie met Nate. Daarom knikte ze en ging Clint voor naar de woonkamer.
Toen ze op het puntje van een oorfauteuil was gaan zitten en hij in de leunstoel tegenover haar had plaatsgenomen, keek hij haar hoofdschuddend aan. ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen, Payton? Zo ver van waar we zouden moeten zijn.’ Hij zuchtte. ‘Ik heb je tijd gegeven, maar dit gedoe met Nate Evans is te ver gegaan.’
‘Wat er met Nate gebeurt, gaat je niet aan –’
‘Prima,’ onderbrak hij haar. ‘Vergeet hem. Hij is toch niet belangrijk. Voor onze toekomst althans. Het enige wat mij interesseert, is ons. Jij en ik. Samen verder. Na de dood van je vader heb je het moeilijk gehad. Dat weet ik. Je had ruimte nodig… om je aan de nieuwe omstandigheden aan te passen. En die heb ik je gegeven.’
Ze had een einde aan hun relatie gemaakt. Had tegen hem gezegd dat het voorbij was. Niet dat ze ruimte nodig had. Maar zo wilde hij het niet zien. Hij had haar gedrag opgevat als een reactie op het overlijden van haar vader. En misschien was het dat ook wel geweest, maar dat veranderde niets aan het feit dat ze er goed aan had gedaan bij hem weg te gaan.
‘Ik hou niet van je, Clint.’
Hij schudde zijn hoofd, niet bereid te luisteren. Of wellicht kon het hem niet schelen. ‘We pasten goed bij elkaar.’
Ze onderdrukte de frustratie die in haar opwelde en keek hem kalm aan. ‘Nee. We hebben nooit bij elkaar gepast. Alleen zag jij dat niet en wilde ik het niet toegeven. Maar ik wist het. Nog voor pappa… Een deel van me wilde ons niet verder laten gaan, wilde niet over trouwen praten toen je erover begon… Maar ik wilde gelukkig zijn met wat we hadden. Ik wilde zien wat alle anderen zagen. Wat een perfect stel we vormden. Maar ik was niet eerlijk, noch tegen mezelf, noch tegen jou. Het spijt me enorm, Clint.’
‘Realiseer je je wat je opgeeft?’
Ze knikte. Een leven waarin ze zich opgesloten voelde door een man die het niet echt kon schelen wie en wat ze was.