‘Eh… Ik…’ stamelde ze, hopeloos in verlegenheid gebracht.
‘Rustig, Payton. Hij zal niet je moeder bellen,’ plaagde Nate. Toen voegde hij eraan toe: ‘Als jij gaat douchen, halen pa en ik iets te eten en ontbijten we met ons drieën.’
Ze schrok. Dat leek haar een uitermate slecht idee. Met Nates vrienden aan tafel zitten was heel leuk geweest, maar met Mr. Evans? Nadat hij haar een onvoldoende had gegeven voor economie en haar in het appartement van zijn zoon had betrapt? Nee, liever niet. ‘Nate, ik eh…. heb heel veel te doen vandaag.’
Mr. Evans was niet onder de indruk. En Nate keek haar slechts aan met een blik die zei: Vergeet het maar.
‘Zou je me een minuutje met mijn vader alleen willen laten?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk.’
Omdat ze niets liever wilde dan het vertrek zo snel mogelijk verlaten, draaide ze zich met een ruk om. Waarbij ze onzacht in botsing kwam met een uitstekende poot van het dressoir. Met een kreet van pijn viel ze voorover.
Helaas was de pijn niet zo erg dat ze er niet de reactie van twee stemmen door hoorde.
‘O, grote goedheid.’
‘Pa, draai je om.’
Toen tot haar doordrong dat er koude lucht langs haar achterste streek, trok ze snel het T-shirt over het piepkleine stukje felroze kant dat ze had gekocht om Nate te vermaken. Een blik op vader en zoon leerde dat beiden zich bijzonder vermaakten. ‘Dit is niet grappig!’
Mr. Evans had het fatsoen een andere kant op te kijken, maar Nate bleef naar haar billen staren. ‘O, Payton, het spijt me, liefje, maar dat is het wel.’ Toen bukte hij zich en hielp haar overeind. ‘Doet je voet pijn?’ vroeg hij terwijl hij haar tegen zich aan trok.
Ze zuchtte. ‘Een beetje.’ Haar trots had het zwaarder te verduren gehad.
Met een blik over zijn schouder zei hij: ‘Doe je ogen dicht, ouwe, anders stop ik je in een tehuis. Je hebt genoeg sensatie gehad voor één ochtend.’
Achter hen werd met een laatdunkend gebrom gereageerd, en het volgende moment tilde Nate haar op en droeg haar naar de badkamer.
Toen hij haar neerzette, keek ze hem smekend aan. ‘Kan ik je niet beter met je vader alleen laten?’
Hij pakte haar hand en gaf er een veelzeggend kneepje in. ‘Nee. Ik geef je een halfuur, en daarna zit je met ons aan tafel om te ontbijten en gezellig te praten. Dat is wat goede vriendínnen doen.’
‘Ben je bang voor je vader?’ Spottend trok ze haar wenkbrauwen op.
Hij deed hetzelfde. ‘Jij niet?’
‘Ja.’ Net als iedereen. Mr. Evans was de strengste leraar van de school geweest. ‘Maar hij is jóúw vader.’
‘Ja, die helemaal naar de stad is komen rijden om me met een krant met onze foto erin om mijn oren te slaan.’
Toen ze zich dat tafereel voorstelde, begon ze bijna te giechelen, maar wat erachter zat, was niet grappig. ‘Hij lijkt van streek.’
Nate knikte en hij pakte het wapen in kwestie, dat hij onder zijn arm had geschoven. Hij bladerde erin tot hij de betreffende pagina had gevonden. ‘Alsjeblieft.’
Met gefronst voorhoofd las ze het artikel. Er stond meer in dan ze had verwacht. Vooral omdat ze niet had gereageerd op de telefoontjes van journalisten.
‘Zit jij hierachter?’ vroeg ze.
‘Min of meer.’ Hij wees naar het stukje waarin werd vermeld dat ze samen waren gesignaleerd sinds hun relatie eerder die week bekend was geworden. ‘Door mijn assistente Deborah heb ik de hint laten geven dat we het geheim hielden. Hé, ze zijn ook op de school geweest waar je werkt.’
Toen ze onwillekeurig kreunde, grinnikte hij. ‘Het kan niet de eerste keer zijn dat de pers daar opduikt.’
‘Dat klopt.’ Een paar maanden na de dood van haar vader was er extreem veel belangstelling geweest. Overal hadden journalisten op de loer gelegen, die hadden geprobeerd informatie uit haar collega’s te krijgen.
Hoe hield ze zich? Zat er een bruiloft aan te komen? Overleefde de relatie de tragedie? Zou ze de school verwisselen voor de directiekamer van Liss Industries?
Ze had er destijds geen vrienden door gemaakt op de nieuwe school, maar het afgelopen jaar was de weerstand verdwenen, evenals de interesse van de pers. Hoewel ze enig hernieuwd ongenoegen bij haar collega’s voelde elke keer dat haar foto in de krant stond. Op aanstaande maandag verheugde ze zich niet bepaald.
‘Dit had ik wel ongeveer verwacht.’ Hij vouwde de krant weer dicht. ‘De komende weken gaat Deborah hun nog het een en ander influisteren, dus ik zou zeggen dat het goed gaat.’
‘Missie volbracht.’
Hij knikte. ‘Wat mijn pa betreft… Ik praat nooit met hem over mijn dates, maar dit van ons had ik hem moeten vertellen. Met jou is het anders.’