Met een zucht zei hij: ‘De afgelopen nacht hebben we samen doorgebracht, Payton. Het zal ongetwijfeld langer dan twaalf uur duren voor we wat er nog aan aantrekkingskracht tussen ons bestaat, hebben veranderd in iets wat ongevaarlijk en platonisch is. Luister, ik weet dat wat er tussen ons is gebeurd bijzonder voor je was. En voor wat het waard is, was het dat voor mij ook. Misschien moeten we ons dus geen zorgen maken over een paar gevoelens. Als we het tijd gunnen, verdwijnt de aantrekkingskracht vanzelf.’
Ze wilde hem geloven. Alleen wist ze uit ervaring dat aantrekkingskracht heel veel járen kon blijven bestaan. ‘En zo niet?’
Hij glimlachte. ‘Nou, dan zien we wel weer.’
Ze schudde haar hoofd. Dit was belangrijk voor haar. ‘Ik wil dat we vrienden zijn.’
‘Ja, ik ook.’ Hij grinnikte, alsof dat hem op een of andere manier verbaasde. ‘Ga nu maar naar binnen voordat ik je meesleur je appartement in en er helemaal niets terechtkomt van onze goede voornemens. Tot dinsdag.’
Hoofdstuk 10
Glazen tinkelden, gelach zweefde door de zaal en de ontroerende tonen van Unforgettable kabbelden om haar heen. Geïnspireerd door de tijdloze song, waarin haar week zo treffend werd beschreven, liep Payton heupwiegend naar de bar. Ze voelde de blikken. Voelde de vragen om zich heen.
Door deduceren en combineren was ze geïdentificeerd als het bruidsmeisje van Nate in de gang naar de keuken, en het nieuws had zich de laatste dagen als een lopend vuurtje verspreid. Ze was al meteen bij binnenkomst aangeklampt door de brutaalste van haar kennissen, die haar met een ontsteld gezicht van verschrikkelijke praatjes op de hoogte hadden gebracht.
Natuurlijk geloofden zíj zulke onzin niet, maar ze moest weten wat er over haar werd gezegd…
Ze had gepast ontkennend en een tikje zenuwachtig gereageerd om voedsel te geven aan de verdenkingen, en was toen snel verder gelopen omdat ze bang was geweest dat ze haar lachen niet meer zou kunnen houden. Het enige wat ze nu moest doen, was zich aan het plan houden en zoveel subtiele hints geven dat de geruchten werden bevestigd en Nates geheim veilig zou zijn.
‘Wat wilt u drinken, miss?’ vroeg de barkeeper.
‘Een glas witte wijn, alstublieft.’
Enkele ogenblikken later slenterde ze naar een rustig hoekje. Ze nam een slokje van de koele wijn en probeerde te bedenken hoe ze het vuur van het schandaal het beste kon aanwakkeren.
Opeens ontstond er een warm gevoel van gespannen verwachting in haar buik, dat zich door haar hele lichaam verspreidde.
Nate.
Toen ze haar hoofd draaide, zag ze hem direct. Hij droeg een perfect zittend wit smokingjasje en begroette enkele meters van de ingang de eigenaar van een bank. Zijn blik was strak op haar gericht. Terwijl ze gefascineerd naar hem keek, verscheen er een sensuele glinstering in zijn helderblauwe ogen en plooiden zijn lippen zich tot een glimlach die haar hart sneller deed kloppen.
Niet platonisch. Totaal niet. Maar ook niet bedoeld om de gasten en de pers om de tuin te leiden.
Wat een knoeiboel.
Gefrustreerd sloeg ze haar ogen neer. Ze had wanhopig behoefte aan deze vriendschap. Maar de aantrekkingskracht tussen hen was nog even sterk als tevoren, en had een verontrustende uitwerking op haar lichaam en geest.
Toen ze weer opkeek, zag ze dat alle levendigheid van zijn gezicht was verdwenen en dat hij naar iets achter haar staarde. Ze schrok en…
‘Wat is er in vredesnaam aan de hand, Payton?’ Deze vraag kwam beschuldigend uit de mond van de enige met wie ze in dit hele scenario geen rekening had gehouden.
‘Clint.’ Met brandende wangen draaide ze zich om naar de man met wie ze bijna was getrouwd. Clint was groot en slank maar gespierd gebouwd, en hij was het prototype van een ordelijk iemand. Keurig netjes. Stijf en conventioneel. Maar vanavond leek hij iets minder beheerst dan normaal. ‘Ik wist niet dat je vanavond zou komen. Ik dacht –’
Met een handgebaar legde hij haar het zwijgen op. ‘We waren snel klaar in New York, dus ik ben weer in de stad.’ Toen was het uit met de beleefdheden en keek hij haar boos aan. ‘Weet je wat er wordt gezegd?’
Ze reageerde stekelig op zijn gekrenkte toon en de afkeurende blik in zijn ogen. Daartoe had hij niet het recht. Ze hadden een halfjaar geleden een punt achter hun relatie gezet, en ze wist zeker dat hij niet de hele tijd in zijn eentje thuis had gezeten. ‘Er wordt altijd wat gezegd. Het maakt niet uit.’
‘Voor mij maakt het wel uit, Payton. Wat ze over jóú zeggen doet er voor mij wel degelijk toe.’
Wat hij bedoelde, was dat het op hem afstraalde. Daar ging het om.
Hij trok zijn jasje recht en bleef ondertussen om zich heen kijken. ‘Wat doe je in ’s hemelsnaam met Nate Evans?’
Ze omklemde haar glas. ‘Nate en ik zijn vrienden.’