Niet goed genoeg… zelfs niet om naar haar te kijken…
Misschien. Nee, zeer zeker. Maar om heel andere redenen dan Brandt had gedacht.
Hoofdstuk 7
Tegen tweeën werd er aangebeld. Nadat Payton door Nates chauffeur was thuisgebracht, had ze haar best gedaan niet meer te denken aan Nate en wat er zou gebeuren wanneer ze elkaar weer zagen. Aan hoe je van minnares een vriendin werd, en wat ze zou moeten doen om geen scenario’s meer te bedenken waarin ze weer in zijn armen eindigde.
Maar nu had het uur van de waarheid geslagen. Hij stond beneden voor haar deur. En alle gedachten die ze zo streng uit haar hoofd had gebannen, bestormden haar opnieuw.
Bij iedere trede van de trappen die ze zich af haastte, werd ze zenuwachtiger, tot ze de buitendeur opende en hem voor zich zag staan. Hij droeg een oude spijkerbroek en een lichtgrijze trui met een V-hals over een donkergrijs overhemd. Toen hij haar een enorme bos gele rozen toestak, stokte haar adem.
Geëmotioneerd leunde ze tegen de deur. Hij had bloemen meegebracht die vriendschap uitdrukten. De perfecte overgang van afgelopen nacht naar vandaag.
‘O, wat goed van je,’ zei ze vol ontzag.
‘Wat voor begroeting van je geheime minnaar is dat nu?’ vroeg hij glimlachend. ‘Moet je niet argwanend om je heen kijken en me naar binnen slepen voor iemand ons samen ziet?’
‘Dus we moeten weer toneelspelen?’ Met een brede glimlach sloeg ze haar armen over elkaar. ‘Je vindt dit veel te leuk.’
Hij hield zijn hoofd schuin alsof hij daar even over nadacht en haalde toen zijn schouders op. ‘Misschien heb je gelijk.’
‘Nou, om jou een plezier te doen dan.’ Ze tuurde nadrukkelijk naar alle kanten het trottoir en de straat af voordat ze hem bij zijn overhemd pakte en naar binnen trok. Toen knipoogde ze. ‘Zo goed?’
‘Prima.’ Hij lachte, maar toen hij om zich heen keek, fronste hij zijn voorhoofd. Ze zag dat zijn omgeving tot hem doordrong. Geen enkele luxe. Alleen oude tegels op de vloer. Een versleten leuning langs een eenvoudige trap.
‘Ik had gedacht dat je in een penthouse of zoiets zou wonen,’ merkte hij op. ‘Met beveiliging en videobewaking in de lift. Dit is niet wat ik had verwacht.’
Terwijl ze de eerste trap op liep, deed ze alsof hij geen gevoelige plek had geraakt. Het gaf niet. Een jaar geleden zou hij gelijk hebben gehad.
‘Ik ben hier afgelopen jaar gaan wonen.’ Enkele weken na het overlijden van haar vader. Ze had niet meer willen wonen in het appartement dat hij voor haar had gehuurd. En had het ook niet kunnen betalen. Toen had ze dit gevonden en… tja, het paste bij haar.
Nate volgde haar en bromde iets onverstaanbaars, maar ze besloot niet te vragen wat hij zei. Ze had gehoopt dat hij aan het gebouw zou zien dat ze zichzelf onderhield. Dat hij respect zou hebben voor haar onafhankelijkheid. Maar het maakte niet uit. Dadelijk zou hij zien dat ze een echt thuis voor zichzelf had gecreëerd.
Terwijl Nate de derde trap op klom, probeerde hij te bedenken waarom Payton Liss hier woonde. Onroerendgoedspeculatie? Had ze het gebouw gekocht en woonde ze erin terwijl ze het liet verbouwen? Maar daar was niets van te zien. En waarom had ze het appartement op de derde etage en rook het op de gang naar exotisch eten? ‘Ben je aan het koken?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, die lucht komt van de Craines op de tweede verdieping. Ik krijg altijd honger als ik erlangs loop.’
De deur op de derde verdieping stond op een kier. Die had ze open laten staan toen ze naar beneden was gerend om hem binnen te laten. Twee dingen vielen hem op. Om te beginnen moest een vrouw alleen nooit de deur van haar appartement open laten. En vervolgens vroeg hij zich af waarom ze naar beneden was gerend. Waar was de video-intercom waarmee ze haar bezoek kon screenen en binnenlaten? Voor hij dat kon vragen, duwde ze de deur wijd open en stapte breed glimlachend naar binnen.
Een schoenendoos.
Nog kleiner dan de woning waarin hij met zijn vader had gewoond.
‘Wat is dit?’ vroeg hij, terwijl er een onverklaarbaar gevoel van afkeer in hem opwelde.
‘Dit is mijn appartement. En kijk niet zo afkeurend.’
‘Maar waarom woon je hier in ’s hemelsnaam?’ Ze had geld. Hij snapte het niet.
Ze staarde hem aan, met ogen vol ongeloof en misschien nog iets ergers.
Dat kon hem niet schelen. ‘Waar is je intercom?’
‘Wat?’
‘Het is niet veilig om naar beneden te gaan om de buitendeur open te doen. Hoe weet je dat het niet iemand is die bij je probeert binnen te dringen?’ Ze was zo tenger dat ze geen enkele kans maakte tegen een aanvaller. Zijn ergernis nam toe.
Hij liep naar de ramen aan de voorkant van het huis en controleerde de sluitingen en de kozijnen. Daar mankeerde niets aan, maar –