Shauna kreeg kippenvel op haar armen.
‘Als Wayne ons vindt, zal je niet veilig zijn,’ zei Shauna, bezorgd om de vrouw die haar al zo vaak belangeloos had geholpen.
‘Ik ben niet bang. Ik neem vanmiddag verlof op om mijn broer te gaan bezoeken.’
‘Ik hoop dat dit… een onvergetelijke tijd voor jullie beiden zal worden,’ zei Shauna.
‘Hoe zou dat anders kunnen.’ Khai nam met een omhelzing afscheid van haar.
Shauna keek haar na en vroeg zich af of Gods liefde voor haar, evenals die van haar moeder, nooit was opgehouden, hoewel ze er nauwelijks aandacht aan had besteed.
Een geluid in de keuken haalde Shauna uit haar bespiegeling. Ze bedacht waar Landon de middag zou doorbrengen als hij slechts een paar uur de tijd had. In het fitnesscentrum misschien. Haar vaders studeerkamer was aan de andere kant van het huis en de grote patio lag daar tussenin. Ze liep naar het dichtstbijzijnde raam.
Bij het zwembad was niemand. Het was 24 oktober en koud, te koud om vandaag buiten te zijn, zelfs in Texas. Terwijl ze door de cirkelvormige gang naar de achtervleugel liep en toen langs de slaapkamers, keek ze uit naar Rudy, die ze een omhelzing wilde geven, en naar Patrice die ze wilde mijden. Ze zag hen geen van beiden.
Toen ze in de vleugel met de kantoren kwam, sloeg ze rechtsaf en bleef staan om te luisteren voordat iemand haar zou zien. Ze hoorde stemmen. Patrice aan de telefoon in haar kantoor, met de deur open. En Landon, die een eenzijdig gesprek met iemand in zijn kantoor voerde, waarschijnlijk ook aan de telefoon. Ze ving iets op over een opiniepeiling. Ze bracht zichzelf in een positie van waaruit ze, naar ze hoopte, ongezien zijn kantoor kon bereiken.
De toon van Landons stem trok haar dichterbij. Dit was een stem die ze lang niet meer had gehoord – ze wist niet hoe lang geleden, maar hij was ongedwongen en niet beïnvloed door publieke verwachting. Dit was een stem die ze als kind had gehoord, lang voor het overlijden van haar moeder en als het haar even eerder was gevraagd zou ze gezegd hebben dat ze zich die stem niet meer herinnerde. Maar daar was hij dan. Geduldig en warm als de zon op een winterse dag.
Dit was niet de gespannen stem van een man die op het punt stond om aan de presidentsverkiezingen mee te doen. Met wie sprak hij? Ze waagde het te kijken.
De gordijnen in Landons kantoor waren dichtgetrokken tegen de laagstaande zon en de boekenkasten werden voornamelijk verlicht door kunstlicht. Landon zat met zijn rug naar de deur aan zijn bureau, onderuitgezakt in een leren stoel met zijn kousenvoeten op het bureaublad. Hij had een glas whisky met ijswater in beide handen en lachte om zijn eigen grapje.
In zijn eigen mechanische stoel aan de andere kant van het bureau zat Rudy.
Shauna ging in de deuropening staan, leunde tegen de deurpost aan en glimlachte naar haar broer. De afschuwelijke kneuzingen rond zijn ogen waren vervaagd. Of misschien was het de verlichting. Hij zag er goed uit. In ieder geval beter.
Landon moest Rudy’s andere blikrichting gezien hebben. Zijn gegrinnik verstomde en hij haalde zijn voeten van het bureaublad. Hij boog zich naar voren om te zien wie er in de deuropening stond. Ze had de tegenwoordigheid van geest om de ring aan haar rechterhand zo te draaien dat de diamanten niet zichtbaar waren.
Hij tilde zijn lege glas naar haar op, een betekenisloze toost met een schouderophalen.
‘Shauna, Rudy en ik waren net aan het bijpraten.’
De spanning van hun laatste ontmoeting hing nog in de lucht.
‘Hallo, Landon.’ Ze stapte aarzelend de kamer binnen, liep om het bureau heen en bukte zich om Rudy een kus op zijn voorhoofd te geven. ‘Hallo, Rude. Het was niet mijn bedoeling om te storen.’
Ze ging op de stoel naast haar broer zitten. Landon keek haar zwijgend aan alsof hij duidelijk wilde maken dat ze zich niet in het gesprek moest mengen dat hij met Rudy voerde.
‘Dat is een flinke blauwe plek die je daar hebt,’ zei hij, zijn glas heffend, hoewel er niets meer in zat. Shauna wierp een blik op de bar achter in de kamer.
‘Zal ik je nog eens inschenken?’ zei ze.
Hij wuifde met zijn hand. ‘De dag is nog jong. De grijze cellen hebben nog een hele weg af te leggen. Rudy en ik vierden de goedkeuring van een door mij ingediend wetsvoorstel.’
Shauna zag nu voor het eerst dat er een whiskyglas voor Rudy stond dat voor een derde gevuld was.
‘Gefeliciteerd.’
‘We zijn de laatste tijd nogal vatbaar voor ongelukken, niet?’ Zijn blik viel weer op haar gezwollen jukbeen.
‘Ja, daar lijkt het op.’ Ze keek naar Rudy, dankbaar voor zijn aanwezigheid. ‘Landon, ik moet met je praten over een… nogal gevoelige zaak. Heb je een paar minuten voor me?’
‘Met de campagne gaat het heel goed. Bedankt voor je belangstelling. In de peilingen lig ik vijftien procent voor en dat wordt steeds meer zolang ik me blijf inzetten en Anderson geen verdere stommiteiten uithaalt in het bijzijn van de pers.’