Ongetwijfeld.
De usb-stick die in het stukje stof gewikkeld was, zag er vrijwel hetzelfde uit als de usb-stick die ze in Miguels geheugen had gezien.
‘Die komt me bekend voor,’ zei ze terwijl ze het hem overhandigde om het te bestuderen.
‘Dat is een goed teken, niet?’
Shauna vroeg zich af wanneer ze hem zou moeten vertellen waarom ze het herkende en hoe ze hem dat zou moeten vertellen. Ze overwoog de vraag en frunnikte afwezig aan het stukje stof. Ze voelde een hard, rond voorwerp.
‘Er zit nog iets in,’ zei ze terwijl ze het doekje verder openvouwde.
Weggestopt in een hoekje van de stof, dat in de vorm van een zakje was opgevouwen, zat een ring. Op de platina ring zat een grote diamant, met aan weerszijden twee kleinere diamantjes. Ze keek er verbaasd naar en keek toen naar Miguel voor een nadere verklaring.
Hij leek net zo verbaasd als zij, al was het maar heel even.
‘Ach ja.’ Hij hoestte en nam een slok van zijn koffie. ‘Het was niet bij me opgekomen dat je die hierin verstopt had, maar nu begrijp ik het wel.’
Shauna kon er niet toe komen om de voor de hand liggende vraag te stellen. Ze pakte het sieraad op en schoof het aan de ringvinger van haar linkerhand. Het paste precies. Ze schoof de ring weer van haar vinger en legde hem op het doekje. Ze voelde dat ze bloosde.
‘Hier heb je niets over gezegd.’
Miguel speelde met het papieren servetje dat op de tafel tussen hen in lag en hij ontweek haar blik. ‘Je zei dat je alleen de meest essentiele dingen wilde weten.’
‘Maar dit… vind je dit dan niet essentieel?’
Ze had het niet negatief bedoeld en om de sfeer wat te verbeteren, vroeg ze zacht: ‘Waarom heb ik die verstopt?’
Ondanks zijn ernst was er iets van humor in Miguels ogen te zien. ‘Kun je geen enkele reden bedenken waarom je niet wilde dat je familie of je bazen zouden weten dat wij verloofd zijn – waren?’
Nou ja, als hij het zo stelde. Kennelijk was ze te verbaasd om redelijk te kunnen denken.
‘Waren? Heb ik de verloving dan verbroken?’
Hij aarzelde. ‘Nee.’
‘Nee, maar…’
‘Maar ik wil je niet aan een belofte houden die je je niet kunt herinneren,’ zei hij zachtjes.
Shauna staarde naar de ring. Het was een prachtige ring, een ring die ze zelf had kunnen uitkiezen. Misschien had ze dat wel gedaan.
‘Wanneer wilde je mij dat gaan vertellen?’
‘Ik weet het niet. Ik had er nog niet over nagedacht. Als ik het je eerder verteld had…’
‘Het is wel goed. Echt.’
Ze pakte de ring weer op, legde die op haar hand en voelde al Miguels emoties – verlangen, angst, liefde, spijt – op haar gericht. Ze hoefde niet naar hem te kijken om te weten dat hij niet naar de ring maar naar haar keek. Verlegenheid en duizeligheid streden om de voorrang.
‘Die eerste keer dat ik je kwam opzoeken,’ zei ze. ‘In de keuken.’
‘Ik kon niet geloven dat je je mij niet meer kon herinneren,’ zei hij. ‘Corbin had het me verteld, maar…’
Ze vond het nu erger dan ooit dat ze zich niets meer herinnerde. Ze vond het vreselijk dat een goede man als Miguel nu in zo’n positie verkeerde. Hij wist dat de vrouw van wie hij hield niet meer voor hem voelde zoals ze eens gedaan had, en dat was niet zijn schuld. Ze probeerde zich voor te stellen hoe zij zich zou voelen als ze op die manier iets, iemand zou zijn kwijtgeraakt.
Ze dacht aan Rudy. Ze wist wel dat dat anders was, maar er zat in ieder geval een zekere overeenkomst in.
Ze wilde dat ze Miguel kon zeggen dat ze van hem hield, maar ze kon het niet. Niet echt. Nog niet. Ze kende hem nauwelijks.
Hij stak zijn geopende hand naar haar uit. ‘Dit is pijnlijker dan ik had voorzien. Ik kan hem voor je bewaren als je dat wilt. Voorlopig.’
Iets in het idee dat hij de ring terug zou nemen, riep grote weerstand bij Shauna op. Ze wilde hem niet teruggeven en ze wist niet waarom. Hem houden was echter niet eerlijk tegenover hem. Niet verstandig.
Maar ergens diep van binnen voelde ze – gehuld in een wolk van verstrooidheid wist ze niet of ze het alleen maar hoopte of het echt wilde – dat ze hem weer spoedig lief zou gaan hebben. Hoe zou ze anders kunnen, redeneerde ze, nadat hij zijn liefde voor haar zo duidelijk had bewezen? Hoe zou ze dat allemaal kunnen aanzien en na verloop van tijd die liefde niet kunnen beantwoorden?
In die verwachting sloot ze haar vingers om de ring om te voorkomen dat hij hem uit haar hand zou pakken en schoof het sieraad toen aan de ringvinger van haar rechterhand. ‘Als je het goed vindt, houd ik hem,’ zei ze. ‘Voorlopig.’
Hij knikte, pakte de puzzelstukjes van de olifant weer op zonder haar aan te kijken en begon ze in elkaar te passen. ‘Je kunt hem houden. Wat er verder ook gebeurt.’ Een half uur later kregen Shauna en Miguel voor het eerst ruzie.