Wayne scheen wat toegeeflijker.
‘Alsjeblieft, Wayne. Doe het alsjeblieft voor mij. Ik wil al het mogelijke doen om alles weer in orde te maken, goed? Maar ik moet allereerst mijn broer zien. Jij kunt mij helpen, of ik stamp zelf het ziekenhuis uit en pak een taxi. Wat zal het zijn?’
Wayne keek haar geamuseerd aan. ‘Ik zie jou graag het ziekenhuis uit stampen. Hoe denk je je taxi eigenlijk te kunnen betalen?’ vroeg hij.
‘Neem me mee. Ik leg het wel aan mijn vader uit. Ze zullen het jou niet kwalijk nemen.’
Hij leunde tegen het raamkozijn en liet zijn hoofd hangen. ‘Denk er alsjeblieft nog eens over na.’
‘Ik heb er al genoeg over nagedacht! Al heel wat keren. Help me alsjeblieft.’ Ze keek hem smekend aan. ‘Jij bent op dit moment mijn enige vriend.’
Wayne draaide zich weer naar Shauna om en sloeg zijn armen over elkaar. ‘En hoe denk je dat ik jou hieruit moet krijgen?’
Voor het eerst sinds ze hier in deze afschuwelijke witte kamer was ontwaakt, voelde Shauna een grote opluchting. Hij zou wel iets bedenken. Wayne legde een hand onder zijn kin, zoals ze hem ook had zien doen op de dag dat ze weer was bijgekomen. Hij overwoog haar verzoek zo lang dat Shauna zich weer zorgen ging maken. Misschien zou hij haar uiteindelijk toch niet helpen.
Ze keek van hem weg en hij zei: ‘Ik denk dat ik wel een manier weet om je vijf minuten bij je broer te laten. Misschien tien. Kun je daarmee leven?’
Dat moest een retorische vraag zijn.
4
West Lake lag aan de Colorado River in de lage heuvels die uitzicht boden op de stad, een van de vele voorsteden van Austin die zichzelf als ‘de toegangspoort tot het heuvelland’ beschouwden. Wayne reed met Shauna in zijn wijnrode Chevy-truck naar het huis van haar vader. Het was woensdag, zeven uur ’s avonds en er viel een druilerige oktoberregen.
Ze wrong haar handen in haar schoot. ‘Is Landon alweer terug uit Californië?’
‘Ja, hij is vanmiddag thuisgekomen.’
Wat moest ze tegen haar vader zeggen? Misschien zou ze daar beter toe in staat zijn nadat ze Rudy had gezien.
En Patrice…
Patrice zou er ook zijn. Shauna voelde haar maag samentrekken. Sinds Kerst tijdens haar laatste studiejaar had ze geen voet meer in het huis van haar vader gezet. Voor Rudy had ze geprobeerd om met vakanties naar huis te gaan, maar zelfs dat was voor haar een onmogelijke opgave geworden. Toen Rudy haar zei dat ze niet voor hem de kerstvakanties thuis door hoefde te brengen – want niet alleen zij, maar ook de andere gezinsleden leden eronder – had ze zichzelf uiteindelijk toegestaan om het huis helemaal te mijden.
Ze deed haar ogen dicht. God, alstublieft, help me. Het spontane gebed kwam uit een lang vergeten plaatsje ergens in haar onderbewustzijn en het ergerde haar dat het nu zomaar onaangekondigd in haar opkwam. ‘Je bent in allerlei opzichten een redder in de nood voor mij geweest, Wayne. Ik heb je er nog niet voor bedankt dat je me uit het water hebt gehaald. Dat je mijn leven gered hebt.’
‘Je hebt jezelf eigenlijk gered. Tegen de tijd dat ik bij je kwam, was je de auto al uit. Ik neem aan dat je door een gebroken raampje geklommen bent. Ik heb je alleen maar uit het water getrokken. Niet bepaald Superman.’
‘Ik heb heel veel geluk gehad dat jij daar was.’ Er was een tijd waarin Shauna God voor zo’n wonder gedankt zou hebben. Maar nu was ze daar niet meer zo zeker van. ‘Oom Trent zei dat je mij naar huis volgde. Hoe zat dat eigenlijk?’
‘We waren allemaal bij Trent thuis…’
‘Welk huis?’
‘Het huis aan Lake Travis. Hij gaf een feestje voor een vriend van hem. Jij ging eerder weg. Ik maakte me zorgen om je en volgde je daarom terug naar de stad. Bij de brug op de 71 verloor je de macht over het stuur. Je dook over de vangrail heen. Ik heb niet echt gezien wat er gebeurde.’
‘Maar je weet wel hoe het kwam.’
‘Op de brug kwam van de andere kant een vrachtwagen aan rijden. Volgens de chauffeur reed je gedeeltelijk op zijn weghelft en toen haalde je te veel uit naar rechts.’ Hij was even stil. ‘Door de regen was het glad. Het was donker. En je was uit je doen.’
‘Uit mijn doen?’
‘Je had ruzie gemaakt met je vader.’
Zij en Landon maakten altijd ruzie over het een of ander. Dat wist ze ondanks haar geheugenverlies nog heel goed. ‘Ik probeer hem zo veel mogelijk uit de weg te gaan. We… we kunnen nu eenmaal niet met elkaar overweg. Hij gelooft me nooit.’
‘Dat is heel moeilijk voor je, ik weet het.’ Zijn opmerking overviel Shauna.
‘Ik was vergeten dat je dit al wist… Kun jij met je vader overweg?’
‘Ja, eigenlijk wel. Met mijn moeder is een heel ander verhaal. Maar ze is al lang geleden overleden.’ Hij pakte haar hand en kneep erin. ‘Maar ik weet dat je je daardoor niet beter voelt.’