Hij rukte zijn hand los.
‘Wat doe je?’ Hij staarde haar aan en was zichtbaar in verwarring gebracht. ‘Wat was dat?’
Omdat ze zich niet los kom maken van het beeld dat ze nog in gedachten had, zei ze: ‘Trent Wilde stelde je buiten gevecht met een taser. Oom Trent gaf je een elektrische stroomstoot.’
Het onder woorden brengen van wat ze gezien had, maakte het niet reëler voor haar. In feite waren haar woorden nog belachelijker dan het visioen. Wayne met een taser zou reëler geweest zijn.
Misschien waren deze visioenen net als dromen, vol willekeur en verwarde details, geworteld in de werkelijkheid, maar afschuwelijk misvormd. Misschien waren ze veel onbetrouwbaarder dan ze zichzelf wijs had gemaakt.
‘Heeft Trent je buiten gevecht gesteld?’ vroeg ze.
Hij slaakte een kreet van verrassing. ‘Dat weet ik niet zeker. Ja. Maar ik ben er niet honderd procent zeker van.’ Miguel sloeg zijn armen over elkaar. ‘Geef hier eens een verklaring voor.’
‘Waarom heeft hij dat gedaan?’
Miguel gaf geen antwoord.
‘Het zou zoveel eenvoudiger zijn als je…’
‘Daar hebben we het al eerder over gehad.’ Hij draaide zich om en wilde weggaan.
‘Ik kan toch niet blijven raden.’
‘Nou, tot dusver lukt je dat erg goed.’
‘Miguel. Alsjeblieft. Ik heb je hulp nodig.’
‘Vertel mij dan eerst maar eens waarom je denkt dat hij dat deed.’
Voor het eerst geconfronteerd met een directe vraag over haar vreemde, nieuwe vermogen wist Shauna zo gauw geen antwoord en nam toen de toevlucht tot wat Khai gezegd had: ‘Ik kan goed mensen aanvoelen.’
‘Het was meer dan dat.’
‘Ik kan het niet uitleggen.’
Miguel bekeek zijn hand die ze had vastgehouden. Hij stak hem haar toe en ze keek weg.
‘Kijk eens,’ zei hij. Ze weigerde.
‘Kijk,’ zei hij opnieuw, en deze keer duwde hij zijn hand onder haar neus. ‘Hoe kun je dit verklaren?’
Miguels mooie bruine huid gloeide alsof hij hem op een kachel had gelegd. Midden op zijn handpalm zat een klein wit putje. Shauna was er vrij zeker van dat daar haar duim had gezeten toen hij haar hand vasthield.
‘Ik heb je pijn gedaan,’ zei ze.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Niet mijn hand. Die doet helemaal niet zeer.’
‘Sorry.’
‘Hoe heb je…’
‘Ik heb geen idee.’
Dat had ze werkelijk niet. Hoe zou ze hem dit kunnen uitleggen als ze er zelf niets van begreep? Sterker nog, hoe kon ze dit iemand als Miguel aandoen, die niets liever wilde dan iets bedenken waardoor hij haar in leven zou kunnen houden?
En hier was ze dan, levend en ademend en de gaten in haar verleden opvullend door de herinneringen van anderen te stelen. Wat voor prijs had Miguel Lopez wel niet betaald zodat zij dit kon doen?
Op dat moment werd de man die voor haar stond totaal iemand anders dan Cale Bowden of Wayne Spade of Luang Khai of Scott Norris of Millie Harding. Ze zou zijn herinneringen niet stelen, hoezeer haar zaak haar ook ter harte ging. Ze had hem zo te zien al veel meer afgenomen.
Zijn carrière bijvoorbeeld. De zekerheid drong zich op dat moment sterk aan haar op. Miguel Lopez’ vertrek bij de Statesman had alles met haar te maken.
De moord op zijn beste vriend Corbin had uiteindelijk ook iets met haar te maken.
Shauna was ervan overtuigd dat ze voor het eerst eens niet aan zichzelf dacht sinds ze in het Hill Country Medical Center weer tot bewustzijn was gekomen. Terwijl Miguel haar opnam alsof hij daar alle tijd voor had, bedacht Shauna dit allemaal in een paar seconden.
Ze wilde dat ze haar beslissing terug kon draaien. Ze wilde dat ze hier nooit naartoe gekomen was, dat ze hem nooit iets afgenomen zou hebben. Ze wilde dat ze het terug kon geven en ze vond het verschrikkelijk dat ze niet wist hoe ze dat moest doen.
Zou ze iets ongedaan kunnen maken?
‘Sorry,’ zei ze opnieuw.
Miguel keek naar zijn hand en haalde zijn schouders op. ‘Het geeft niet.’
‘Ik bedoel al dat andere.’
Het leek of hij nadacht over wat al dat andere betekende. ‘Herinner je je het?’
‘Nee, maar ik kan sommige dingen wel bedenken. En dat spijt me verschrikkelijk.’
Hij stak zijn verbrande hand uit en wilde die op haar schouder leggen, maar ze deed een stap terug omdat ze zijn aanraking niet wilde riskeren.
Ze zocht in haar zakken naar iets waarmee ze zou kunnen schrijven, maar vond niets. ‘Heb je je telefoon bij je?’
Hij haalde hem uit zijn zak en gaf hem, zonder te vragen wat ze wilde, aan haar. Ze klapte hem open en zocht naar haar telefoonnummer in zijn adressenlijst.
‘Ik zal je niet meer lastigvallen,’ zei ze. ‘Je hebt al… je hebt al zo veel gedaan. Maar mocht er iets veranderen, bel me dan. Zodra je… zodra je een of andere oplossing hebt bedacht. Zodra je ontdekt hebt hoe je dit allemaal moet ontrafelen.’