Dokter Harding liep naar de archiefkast en ging tussen Shauna en het digitale paneel in staan. Ze wilde het nummer intoetsen maar bleef toen roerloos staan zonder het paneel aan te raken. Shauna hield haar adem in.
‘Is dat niet ironisch,’ zei de therapeut terwijl ze zich naar Shauna omdraaide. ‘Hadden we het zojuist niet over hoe gemakkelijk je dingen vergeet?’
Shauna had haar antwoord. De herinneringen die ze in haar geest verzamelde, waren niet alleen maar geleend; ze waren gestolen, weggepakt, ontvreemd, uit het geheugen van de slachtoffers verwijderd als ervaringen die nooit hadden plaatsgevonden. Terug in de auto bij Wayne, vond Shauna haar mobieltje op de zitting.
‘Rechercheur Beeson heeft gebeld toen je binnen was,’ zei Wayne. ‘Hij wil je een paar foto’s laten zien.’
‘Nu?’
‘Ik zei hem dat we naar hem toe konden komen als je klaar was.’
‘Laten we dan maar gaan.’
Wat zou Shauna gedaan hebben als het geheugen van dokter Harding alleen maar namen van patiënten en losse diagnoses had bevat? Was het louter toeval dat ze op de cijfercombinatie terecht was gekomen, of had ze deze informatie doelbewust uitgekozen? Voorlopig had ze hier nog geen antwoord op. Stel dat dokter Harding onbewust informatie over haar bankrekening had onthuld. Haar pincode. Hoe zou Shauna dat hebben kunnen controleren?
Zou Shauna in haar behoefte om te weten zo ver gaan dat ze er een misdaad voor zou begaan?
Ze had vertrouwelijke gegevens over Wayne in het zijvakje van haar tas zitten. Dus ze had al iets illegaals gedaan. Maar los daarvan, hoe zou de wet het stelen van herinneringen classificeren? Zeer waarschijnlijk zou ze op ieder politiebureau uitgelachen worden. Maar iemand aanvallen met de bedoeling hem kwaad te doen, was toch bepaald geen zaak om de draak mee te steken.
Met de bedoeling kwaad te doen. Kom nou. Ze wilde niemand kwaad doen.
Was dat wel zo? Ze kende als geen ander het verdriet en de gevolgen van verloren herinneringen.
Als in een flits kreeg ze het beeld van haar moeder in gedachten die haar met over elkaar geslagen armen boos aankeek.
Dit was niet hetzelfde.
Nee, dat was iets heel anders. Ze was op zoek naar de waarheid. Iemand had geprobeerd haar te vermoorden. Ze keek naar Wayne. Ze moest deze gave ontwikkelen om hem te kunnen overleven.
Ze moest dit nog één keer doen. Zoals haar al snel duidelijk werd, zou ze waarschijnlijk niet veel kansen meer krijgen om de hand te leggen op de herinneringen van wie dan ook. Haar diefstal liet sporen achter.
Dus wat moest ze doen? Wat kon ze redelijkerwijs verwachten te ontdekken met Wayne voortdurend om haar heen? Ze wilde niet naar levensverhalen en pincodes vissen.
En wie kon haar iets vertellen over haar eigen verleden? Patrice? Die vrouw zou zich in geen honderd jaar voor haar openstellen. Landon? Eerlijk gezegd had Shauna daar het lef niet voor. Rudy? Te riskant, zelfs als ze toegang tot hem zou krijgen. Wie wist wat er nog wel en wat er niet in het geheugen van haar broer functioneerde. Hij kon het zich niet veroorloven om iets weg te laten nemen.
Ze dacht aan mensen buiten haar directe kring. Scott Norris? De verslaggever had niet op haar poging gereageerd. Te riskant om het nog eens te proberen.
Wie, wie?
‘Wat zei ze?’ vroeg Wayne plotseling.
‘Hmmm?’
‘Wat zei ze over Houston?’
‘O, dat!’ Shauna was helemaal vergeten om haar dat te vragen. ‘Ze vond het een geweldig idee. Ze zei dat je erg behulpzaam was in mijn genezingsproces en ze denkt dat het goed voor me is als ik bij je in de buurt blijf.’
Hij glimlachte naar haar. ‘Dat zou ik fijn vinden.’
‘Ik ook,’ mompelde ze. Zijn woorden waren zo gemakkelijk te geloven. Ze moest meespelen.
‘Weet je wat, ik zal vandaag de advocaat nog bellen en hem vragen of we niet eerder een afspraak kunnen maken. Dan proberen we dit zo snel mogelijk af te wikkelen.’
Snel, snel. Ja. Ze moest snel handelen. Als ze nog zo’n onderzoek als dat van rechercheur Beeson, als ook naar de moord op Corbin Smith wilde vermijden. Ze moest sneller handelen dan Wayne. Sneller dan misschien mogelijk was.
22
‘Dit zijn foto’s van mij,’ zei Shauna vanuit de deuropening, er niet helemaal zeker van wat ze verwacht had. Foto’s van het tafereel van de moord misschien. Dit niet.
Ze stonden voor de monitor van een computer in een van de werkkamers van rechercheur Beeson en keken naar een korte diavoorstelling. Vijf foto’s van haar, duplicaten van de foto’s die ze op Corbins camera had gezien, maar slechts vijf. Daar stond ze in de rechtszaal met Wayne, aan het eten met Wayne, in de auto bij Wayne en in de rij met Wayne voor de bioscoop. Haar gezicht vertrok toen ze de foto zag waarop Wayne haar kuste.
‘Ze stonden op de laptop die we uit Corbins flat hebben meegenomen,’ legde Beeson met zijn baritonstem uit. Haar appartement.