Er was geen explosie, maar Shauna werd getroffen door een onverwachte stroom van gegevens als de hitte van een oven. Eerst een lijst namen, willekeurig en onzinnig maar kort: Jacobsen, Brown, Paulito, Vu, Allejandra. Toen al even willekeurige aanduidingen: actief, betrokken, gesloten, afwachtend. Toen Harding 4273464.
Dokter Harding liet een verschrikte kreet horen en Shauna deed snel haar ogen open. Ze had de thee op de schoot van de psycholoog gemorst.
‘Nee toch? Heb ik dat gedaan?’
‘Is alles goed met je?’ vroeg dokter Harding. Ze wreef met twee vingers over haar linkerslaap.
‘Wat ben ik toch onhandig.’
‘Helemaal niet.’ De dokter herstelde zich zo goed mogelijk, hoewel het haar niet ten volle lukte.
‘Is alles goed met u?’ stamelde Shauna die zich erg in verlegenheid gebracht voelde door wat er gebeurd was. ‘Hebt u zich gebrand?’
‘Ik ben alleen maar nat. De thee was niet zo heet meer.’
‘Wat kan ik voor u doen?’
‘Blijf hier maar even zitten terwijl ik me afdroog. Ik breng wel een handdoek mee.’
Ze stond op en liep naar een toilet en een keukentje die zich achter het kantoor bevonden. Shauna pakte haar tasje om een paar papieren zakdoekjes te zoeken.
4273464.
Ze keek naar de dossierkast, en toen, tot actie gebracht door een tikkende klok die ze kon voelen maar niet horen, liep ze in vier lange passen door het kantoor heen en toetste het nummer op het digitale paneel in.
Enter.
De bovenste lade sprong open.
Ze had het niet verwacht.
Shauna was zo verbaasd dat het haar even tijd kostte voor ze de blauwe mappen in de la opmerkte, een hele rij dunne en dikke dossiers, voorzien van achternamen en voorletters. Op het eerste gezicht niet de moeite waard om ze in een beveiligde kast op te bergen.
Shauna hoorde water in het toilet stromen. Ze handelde nu uiterst snel en zocht naar Waynes naam.
De dossiers in de la eindigden met de letter K.
Ze trok de la eronder open en keek naar de achterste dossiers. Spade, W. Geen dossier met die naam.
Nee! Ze had iets nodig. Ze ging op zoek naar haar eigen dossier. Daarna zou ze de andere laden proberen.
McAllister, S.
Daar. Ze trok het dunne dossier snel uit de la. Zou ze het meenemen? Ze keek naar haar stoel, haar tas. Daar kon ze hem in stoppen.
Nee. Dat was stom. Ze wilde alleen maar weten hoe ze deze gave van haar op een betere manier zou kunnen gaan manipuleren. Ze had er geen behoefte aan om echte dingen te gaan stelen.
Maar in dat dossier stond haar leven. Was het wel stelen als ze het zou meenemen? Shauna legde het dunne dossier op het bureau van dokter Harding en nam de aantekeningen van de vrouw door over de sessies tot nu toe. Er stonden geen verrassingen voor haar in.
Ze haalde de aantekeningen uit de map, liet een paar andere documenten liggen en bracht het dunne dossier haastig terug naar de la.
Ze bladerde de namen weer door om de map op de juiste plaats terug te leggen.
Madigan. Matthews. Marshall.
Marshall, W.
Wayne? Ze legde haar eigen map op de tafel naast de kast en haalde ook dit dossier uit de la. Ze sloeg de map open. Een pagina.
Bovenaan: Wayne Marshall, alias Wayne Spade.
De deur van het toilet ging open.
Shauna griste de bladzij uit de map, stopte die bij de aantekeningen over haarzelf en liet de map weer op zijn plaats glijden. Ze schoof de lade behoedzaam dicht. De la schoof geruisloos op zijn plaats tot ze een lichte klik hoorde. Ze haastte zich terug naar haar stoel, liet de map in haar tas glijden en haalde er meteen een doosje met papieren zakdoekjes uit. Ze zat net weer recht op haar stoel toen dokter Harding terugkeerde met een handdoek.
‘Ik kan u niet zeggen hoe erg het mijn spijt,’ bracht Shauna uit. ‘Ik zal het inschenken van thee in het vervolg maar aan u overlaten.’
‘Och, zo erg is het niet.’ De helder blauwe rok van de psycholoog vertoonde een grote natte plek. Shauna hoopte dat de vrouw nog wat andere kleren bij de hand had.
Shauna depte met de zakdoekjes de natte stoel. ‘Ik hoop dat het geen vlekken achterlaat.’
‘Ik zet het wel op je rekening.’ Shauna ging rechtop staan en zag dat dokter Harding naar haar glimlachte. Ze stak haar hand naar Shauna uit. ‘Geef die zakdoekjes maar. Ik zal ze weggooien.’
Shauna gaf haar de prop papier en nam de handdoek van haar aan. ‘Als u de stoel moet laten schoonmaken, stuur me dan alstublieft de rekening.’ Ze boog zich weer over de stoel.
Dokter Harding gaf geen antwoord en toen Shauna opkeek, zag ze dat de vrouw zich over het bureau heen boog om de natte zakdoekjes in de prullenmand te gooien. Toen ze weer rechtop ging staan, viel haar blik op de map die op het bureau lag.
Ze was vergeten haar eigen dossier terug te stoppen.
‘Die moet ik hebben laten liggen,’ mompelde de vrouw. Shauna deed net of ze niets hoorde. Ze vouwde de natte handdoek op en legde hem op het theeblad. Toen ze weer ging zitten en de doos met zakdoekjes in haar tas stopte, hield ze uit haar ooghoek de vrouw in de gaten.