Terwijl ze dit, nauwelijks bij de sessie betrokken, overwoog, overtuigde ze dokter Harding ervan dat de visioenen waarover ze eerder gesproken hadden, voor haar niet meer belangrijk waren, dat ze van de zes maanden van haar geheugenverlies niets meer wist dan tijdens hun laatste ontmoeting, en dat haar relatie met Wayne, hoe plezierig ook, haar niet had geholpen zich haar verleden weer te herinneren.
‘Dus Wayne is wel behulpzaam geweest,’ merkte dokter Harding op.
Shauna probeerde enthousiast te doen. ‘Meer dan dat. Hij is erg attent. Zonder hem had ik niet kunnen overleven.’
‘Hij is een gevoelige jongen, hè?’
De opmerking verraste Shauna. Wat ze zei, was waar, maar iets moederlijks in de toon deed Shauna zeggen: ‘U kent hem dus? Persoonlijk, bedoel ik?’
Het gezicht van de psychiater vertrok even. ‘Ik baseerde mijn opmerking alleen maar op wat jij over hem verteld hebt.’
Shauna knikte en glimlachte welwillend. Was Wayne een patiënt van haar. Een collega?
Haar baas?
Dokter Harding schraapte haar met rook beslagen keel. ‘Je lijkt vandaag veel meer ontspannen dan tijdens onze eerste afspraak.’ Ze pakte haar kopje thee van het blad dat op een kruk stond.
‘Ik denk dat ik er zo langzamerhand aan gewend raak dat ik een gat in mijn leven heb.’
‘Levert het je geen onverwachte problemen op?’
Rampzalige onverwachte problemen.
‘Verrassend genoeg niet.’ Shauna liet een kort lachje horen en keek in de kamer om zich heen. Haar blik viel op de glimmende archiefkast en op hetzelfde moment kreeg ze een idee. Als de psychiater met het wilde haar Wayne Spade kende, zou Shauna het bewijs daarvoor misschien in die kast kunnen vinden. Een memo, een e-mail of misschien wel een heel dossier.
Maar de kast zat op slot met een digitale cijfercombinatie. Kon ze deze informatie uit het geheugen van de dokter los krijgen?
Ze zou het proberen. Ze dacht dat ze op zijn minst gedetailleerde aantekeningen en evaluaties over zichzelf zou kunnen vinden. En dat was ook wel iets waard.
‘Het zijn kleine dingen,’ zei Shauna. ‘Ik heb kleren in mijn kast hangen waarvan ik me niet meer herinner dat ik ze heb gekocht. Foto’s van een feestje waarvan ik niets meer weet. Ik kan me niet herinneren waarom ik mijn baan opgezegd heb of waar ik mijn laatste cv heb gelaten – dat mijn familie alles opgeruimd heeft, hielp ook niet erg mee. Soms verwar ik telefoonnummers. Gisteren vergat ik mijn pincode en het nummer van mijn bankrekening.’
Shauna voelde zich niet in het minst schuldig over deze leugentjes. Haar leven werd omringd door leugenaars en leugens, zoals bleek, en als ze er zelf een paar moest vertellen om zich erdoorheen te slaan, dan moest dat maar.
Dokter Harding knikte en legde haar pen neer. ‘Het is misschien een schrale troost, maar ik vergeet voortdurend nummers.’
Shauna nam een slokje van haar thee. ‘Je moet zo veel onthouden!’
‘Dat is waar. We moeten tegenwoordig zoveel informatie verwerken dat het een wonder is dat we nog kunnen functioneren.’
‘Hoe doet u dat?’
‘Wat? Functioneren?’
‘Nee, je alle details herinneren. Wachtwoorden, rekeningnummers’– ze zag dat dokter Harding een trouwring aan haar linkerhand droeg – ‘het sofinummer van je man?’
‘Lieve help. Dat kan ik allemaal niet onthouden. Je geheugen werkt soms erg toevallig. We herinneren ons alleen maar iets als we het steeds weer opnieuw gebruiken. Ik herinner me alleen maar dat soort dingen.’
Natuurlijk. Herhaling. Shauna’s blik ging weer even naar de archiefkast. Denk na. Denk na.
Shauna boog zich naar voren en pakte de theepot op om het kopje van de psychiater bij te vullen. ‘Wilt u nog wat thee?’
‘Graag. Dank je.’ Shauna stond zichzelf een diepe zucht toe toen ze zich concentreerde op het inschenken van de thee.
‘Dat zou ik ook graag willen,’ zei ze. ‘Alles… alles lijkt zo chaotisch.’
‘Je moet jezelf wat tijd gunnen, Shauna. Dat komt wel weer.’ Dokter Harding zette haar leesbril af en legde die op haar aantekenboekje. Shauna schonk nu haar eigen kopje bij. ‘Ik heb een zoon van jouw leeftijd.’
Shauna hield haar adem in en zette de theepot neer.
‘Op de een of andere manier doe je me aan hem denken. Hij is ook ongeduldig.’ Dokter Harding glimlachte toen Shauna haar haar kopje aangaf. Nu moest ze het proberen. Ze pakte het oortje vast zodat haar vingers het bijna bedekten en sloeg haar ander hand om het kopje heen.
Om het kopje aan te pakken, moest dokter Harding haar hand wel aanraken.
Shauna sloot haar ogen en hield het beeld van de archiefkast op haar netvlies vast. Ze wilde het niet laten verdrijven door een explosie van andere herinneringen.