Waynes verzoek was zo verwachtingsvol dat het haar uitnodigde om een stap dichter naar hem toe te doen. Ze zag haar eerste, bewust gezochte gelegenheid onder ogen.
Hij leunde half zittend tegen het hoofd van de picknicktafel.
‘Ik zal op het proces moeten wachten.’
‘Als we een schikking kunnen krijgen, zal dat misschien niet zo lang duren.’
‘Vind je die beschuldigingen over xtc niet zo erg?’
‘Ik geloof er niets van. En ik weet hoe ik over je denk.’
Ze sloeg haar ogen neer en vroeg zacht: ‘Hoe denk je dan over me?’
‘Ik vind je ongelofelijk mooi en wijs en acht je niet in staat om een ander bewust iets aan te doen.’
Wayne voerde zijn toneelstuk verder door dan Shauna had verwacht. Ze probeerde het juiste tegenspel te bieden.
‘En je bent veel vriendelijker voor me geweest dan ik verdiend heb.’
Hij glimlachte naar haar.
‘Hoe moet dat dan met dat proces over die drugs, en met mijn therapie?’
‘Dat kan toch ook in Houston.’
‘En hoe moet het met Rudy?’
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik kan hem niet achterlaten.’
‘Houston is niet zo ver weg. Nu zoek je uitvluchten.’
Ze lachte. ‘Nee, ik probeer alleen over alles goed na te denken. In een nieuwe richting te denken.’ Ze keek hem nu doordringend aan. ‘Je schijnt te weten hoe je me moet krijgen waar je me hebben wilt.’
Ze legde haar armen om zijn schouders, half wensend dat ze de veiligheid zou kunnen hebben die hij haar aanbood in plaats van de lukrake antwoorden die ze met haar huichelarij van hem loskreeg. Haar vingers streelden de haartjes in zijn nek.
Maar deed het er eigenlijk wel toe of er een duidelijke lijn was tussen wat hij haar gewillig aanbood en wat ze hem af wilde pakken? Misschien niet. Ze moest weten of ze in staat was dingen te ontdekken.
Hij trok haar dichter naar zich toe en ze verzette zich niet. ‘Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten doen,’ fluisterde ze.
‘Daar hoef je ook niet achter te komen,’ zei hij, zo dicht bij haar dat ze zijn lippen meer voelde dan zag bewegen.
Deze keer wachtte ze tot hij haar zou kussen. Ze sloot haar ogen en op het moment dat zijn lippen de hare vonden, dacht ze aan de nacht van het ongeluk – aan het rapport over het ongeval van Cale Bowden, aan de remsporen die ze op de brug gezien had, aan Wayne die het water in liep om haar te redden – in de hoop dat Waynes geest zou loslaten wat het had opgeslagen.
Vanaf het meer voelde Shauna een briesje in haar nek. Ze huiverde en voelde haar knieën knikken en toen leek het alsof de grond zich opende. Ze begon te vallen en deed instinctief haar ogen dicht, maar toen ze maar door bleef vallen, vond ze de wil om ze weer open te doen.
Ze viel door een zwarte, verticale tunnel heen vol beelden, driedimensionaal, bijna holografisch. Willekeurige beelden, honderden beelden, van scholen, sporten, clubs, kantoren, mensen. Toen ze probeerde zich op een of twee van de beelden te concentreren, merkte ze dat de snelheid van haar val afnam. Ze stak haar hand uit om een van de beelden aan te raken en kreeg een elektrische schok.
Sommige beelden waren vreemde locaties – een woestijn, een regenwoud. Ze zag haar familie. Ze zag zichzelf. Ze zag een ziekenhuis. Water.
Ze zag haar auto en stak haar handen naar het beeld uit alsof ze het kon grijpen om haar val helemaal te stoppen. Haar handen brandden toen ze het korrelige beeld aanraakte. Ze bleef vallen en toen ging de bodem van de tunnel open als het platform van een duiktank en viel ze in een put van ijskoud water. Haar adem bleef in haar keel steken en haar lichaam verkleumde.
De kou steeg op tot haar middel.
Ze deed haar ogen open en zag zichzelf hoestend in het water van een zwarte rivier liggen, terwijl ze op het wateroppervlak sloeg alsof ze daardoor niet zou zinken. Was dit haar eigen herinnering? Dan was ze misschien heel dicht bij verdrinking geweest.
Nee, het was de herinnering van iemand die haar bekeek.
Wayne. Hij had haar eruit getrokken.
Ze zag zichzelf tussen haar hijgende ademhaling door zijn naam roepen en hij stak zijn handen naar haar uit. Met zijn linkerhand greep hij haar schouder.
Duwde haar onder water.
Hield haar onder.
Hield haar vast. Onder water.
Shauna wist niet helemaal zeker of de angst die op dat moment door haar heen ging afkomstig was van de herinnering of van het moment. Wayne Spade had geprobeerd haar te verdrinken. In feite had hij geprobeerd haar neer te steken. Aan zijn rechterhand zag ze zijn blauwe zegelring; en in zijn rechterhandpalm een kort mes met een handvat van parelmoer.
Hij liet het mes achter zich in het water zakken alsof het een schoep op een scheprad was en bracht het tegen de stroom in omhoog tot het vlees raakte. Haar vlees.
Hij trok het mes terug en stak opnieuw toe.